Δημήτρης Σταμούλης
Κραυγαλέο δείγμα εκφυλισμού του κυρίαρχου αστικοποιημένου εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού υπήρξε η πρώτη απόπειρα συνεδρίου της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) στα τέλη Φλεβάρη που εξελίχθηκε σε «ρινγκ» με πρωταγωνιστές ξεπουλημένους συνδικαλιστές και μπράβους της εργοδοσίας. Το συνέδριο δεν ξεκίνησε ούτε την Τετάρτη 6 Μαρτίου. Θα γίνει νέα προσπάθεια στις 12 και 13 Μαρτίου
Μια «δημοκρατική διαδικασία»… είδε η ΓΣΕΕ και η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ πίσω από το όργιο τραμπουκισμών, νοθείας και αντιπροσώπευσης των… εργοδοτών και golden boy διευθυντικών στελεχών, στο 38ο συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ) που τελικά διαλύθηκε. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο. Η μεγαλύτερη ομοσπονδία της ΓΣΕΕ -που σε δύο εβδομάδες πραγματοποιεί το 37ο συνέδριό της στην Καλαμάτα- καλύπτει 250 πρωτοβάθμια σωματεία, και εκλέγει περίπου το 8% των αντιπροσώπων της ΓΣΕΕ!
Oι αθλιότητες που καταγράφηκαν το περασμένο σαββατοκύριακο -και- στο συνέδριο της ΟΙΥΕ, φέρνουν στην επιφάνεια με ένταση την εκφυλιστική κατάσταση του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού και των «κοινωνικών συμμαχιών» του με τις κυβερνήσεις, το κράτος και την εργοδοσία. Η ΟΙΥΕ είναι μια από τις πιο «αμαρτωλές» συνδικαλιστικές οργανώσεις όσον αφορά τη διαπλοκή της με τα αφεντικά των κλάδων που καλύπτει. Στην υπηρεσία της επιστράτευσε μέχρι και ανθρώπους της νύχτας και «φουσκωτούς» που παρείχαν «υπηρεσίες» προστασίας, χτυπώντας μάλιστα συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Μάλιστα, μετά την πρώτη αποτυχία, η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ καλεί μέσω μέιλ τα σωματεία σε επανάληψη του συνεδρίου στις 6-7 Μάρτη, σε άγνωστο… ακόμα τόπο! Τέτοιες πρακτικές «Μακρηθεωδόρων» και «Καρακίτσων» που επανέρχονται σαν ζόμπι από το μαύρο παρελθόν του καθεστωτικού συνδικαλισμού, η ανεξάρτητη ταξική πτέρυγα και η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά τις καταδικάζει απερίφραστα. Για τα όσα συμβαίνουν στον αστικοποιημένο και εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλιστικό κίνημα, για το ρόλο των καθεστωτικών δυνάμεων (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, ομάδα Βασιλόπουλου και Σία) όσο και για την άμεση και ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους στα συνδικάτα, η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά, αλλά και οι κινήσεις-παρεμβάσεις της ταξικής πτέρυγας έχουν τοποθετηθεί καθαρά πολλές φορές, με ανακοινώσεις, με τη στάση και όλη τη δράση τους.
Τα πρόσφατα γεγονότα στην ΟΙΥΕ, αναδεικνύουν περίτρανα ότι η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, μια σειρά από μεγάλες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, δεν είναι απλά μια «γραφειοκρατία», αλλά αποτελούν φορείς κυριαρχίας της αστικής πολιτικής μέσα στους εργαζόμενους. Είναι μηχανισμοί υποταγής, ταξικής ειρήνης και συνεργασίας με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Μπαίνουν εμπόδιο στην οργάνωση του ταξικού αγώνα.
Απέναντι σ’ αυτή την ξευτίλα όπως ανάγλυφα αποτυπώθηκε και στο συνέδριο της ΟΙΥΕ και αλλού, αλλά και στα όσα προβλέπεται να ακολουθήσουν στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, η ουσιαστική απάντηση δεν μπορεί να είναι η «πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών» στα όργανα του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, μια γραμμή που ηγεμονεύει σε αρκετές δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς. Η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος δεν θα απαντηθεί από λογικές «αυτόκεντρης ανάπτυξης» μιας παράταξης. Δεν αρκούν τα «σπρωξίδια» με τους μπράβους και οι καταγγελίες των εργοδοτικών συνδικαλιστών, την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ συμμετέχουν στο κοινό μοίρασμα των «αναλογικών προεδρείων» ή ακολουθούν εν πολλοίς το ημερολόγιο «απεργιακής εκτόνωσης» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όπως παρακολουθήσαμε τον περασμένο Νοέμβριο και όχι μόνο. Αντανάκλαση αυτής της λογικής ήταν η στάση του ΠΑΜΕ στην αντιδραστική «πανεθνική μέρα δράσης» της «κοινωνικής συμμαχίας» στις 30/5/2018, οι «κωλοτούμπες» από αποφασισμένες απεργίες (π.χ. η «μετάθεση» από 8/11 για 14/11 και τελικά για 28/11/2018) για να συρθεί πίσω από τα σχέδια εκτόνωσης του υποταγμένου συνδικαλισμού. Αλλά και η βαθιά υποτίμηση ή ακόμα και συκοφάντηση μικρών αλλά ελπιδοφόρων προσπαθειών πρωτοβάθμιων σωματείων να συντονιστούν, όπως έγινε στην απεργία της 1ης Νοέμβρη, ή τη διαδήλωση δεκάδων σωματείων στις 16 Φεβρουαρίου για τις συλλογικές συμβάσεις.
O δρόμος για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος απαιτεί δράση μέσα στα συνδικάτα και τις εργατικές οργανώσεις, αλλά και έξω από αυτά, εκεί όπου βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Σημαίνει κυρίως δράση ενάντια στο συνδικαλισμό της ήττας και της υποταγής στο κράτος και την εργοδοσία, την «ανταγωνιστικότητα» και την κερδοφορία του κεφαλαίου, ώστε να γίνει ξανά ελκτική η έννοια της συλλογικής συνδικαλιστικής πάλης, με όλες τις μορφές που θα υπηρετούν τη σύγχρονη εργατική αντίσταση.
Σε αυτή την μάχη η ανεξάρτητη ταξική αντικαπιταλιστική πτέρυγα καλεί τους εργαζόμενους, κάθε ταξικό συνδικαλιστή, κάθε αγωνιστική δύναμη. Για να διεκδικήσουμε αποφασιστικά τις σύγχρονες ανάγκες, ενάντια στα κυβερνητικά προεκλογικά ψίχουλα, ενάντια στην βάρβαρη πολιτική της ΕΕ, την εκμετάλλευση του κεφαλαίου.
Τα αποτελέσματα στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά
Την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε το συνέδριο του Εργατικού Κέντρου (ΕΚ) Πειραιά, όπου πρώτη δύναμη αναδείχτηκε ξανά η ΔΕΣΚ (ΠΑΜΕ). Πιο αναλυτικά, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: ΔΕΣΚ (ΠΑΜΕ) 84 ψήφους και 9 έδρες (το 2017 είχε 9), ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ-Βασιλόπουλος) 35 ψήφους και 4 έδρες (3), ΕΠΑΚ (ΠΑΣΚ) 26 ψήφους και 3 έδρες (3), Ταξική Εργατική Συσπείρωση (ΠΕΝΕΝ κ.α.) 25 ψήφους και 3 έδρες (3), ΕΔΑΣ 4 ψήφους και ΔΑΚΕ 2 ψήφους. Για την ΓΣΕΕ, η ΔΕΣΚ εξέλεξε 7 συνέδρους, η ΕΑΚ 1 σύνεδρο και η Ταξική Εργατική Συσπείρωση 2 συνέδρους. Σχολιάζοντας το αποτέλεσμα η Ταξική Εργατική Συσπείρωση τόνισε πως χαρακτηριστικό στοιχείο που σημάδεψε τις εργασίες του συνεδρίου ήταν ο έντονος ανταγωνισμός για την διαμόρφωση συσχετισμού δυνάμεων και οι καταγγελίες για νοθεία σε διάφορα σωματεία της δύναμης του Εργατικού Κέντρου Πειραιά.