Τέσσερα χρόνια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: Δεν απέτυχε, πέτυχε… μνημονιακά

Τέσσερα χρόνια μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και καθώς κάποιοι μιλούν για επιστροφή στο «αριστερό πρόγραμμα», θυμίζουμε πως επιλογή της πρώτης κυβέρνησης Α. Τσίπρα ήταν από την αρχή να τα βρει με το κεφάλαιο και την ΕΕ. Σταθμός η 20η Φεβρουαρίου 2015, που σηματοδότησε την πορεία προς το 3ο μνημόνιο

Ανάλυση

Γιάννης Ελαφρός

Δεν ήταν (ούτε είναι) μονόδρομος η υποταγή

Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου 2015, με 2.245.978 ψήφους (36,34%) και 149 βουλευτές. Πολλοί, ακόμα και μέσα στην Αριστερά (προφανώς δεν περιλαμβάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ), εμφανίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ «στην αρχή προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε» ή πως «ο λαός δεν άντεχε τη ρήξη» (το 61,2% «Όχι» στο δημοψήφισμα δείχνει πως υπήρχαν δυνατότητες). Οι κυβερνητικοί ισχυρίζονται πλέον «πως ό,τι γίνει θα είναι εντός της ΕΕ και του συστήματος», ενώ κάποιοι διασπείρουν νέες αυταπάτες πως μετά το (βελούδινο) διαζύγιο με τους ΑΝΕΛ και την «έξοδο» από τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στο αριστερό του πρόγραμμα!

Η ιστορία της κυβερνητικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά κάποιον που προσπάθησε αλλά απέτυχε, αλλά μια κυρίαρχη πολιτική που είχε ως βασική επιλογή την ενσωμάτωση και εξουδετέρωση τελικά του εργατικού και λαϊκού ριζοσπαστισμού που γεννήθηκε από την καπιταλιστική κρίση και την επιδρομή ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου.

Οι επιλογές ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν από το βράδυ της εκλογικής νίκης: «Ούτε ρήξη, ούτε υποταγή», ήταν η βασική ατάκα του Α. Τσίπρα στην ομιλία του στα Προπύλαια. Ήδη από την επόμενη μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε πως πάει για κυβερνητική συνεργασία με το δεξιό εθνικιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ, κάτι που δεν ήταν μονόδρομος.  Στη σύνθεση της πρώτης κυβέρνησης τα υπουργεία του σκληρού κρατικού μηχανισμού (Άμυνας, Δημόσιας Τάξης κλπ.) δίνονται σε Π. Καμμένο και Γ. Πανούση. Στις 17 Φεβρουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνει τη στήριξη στον δεξιό Π. Παυλόπουλο (υπουργό Εσωτερικών τον Δεκέμβρη του ΄08) για πρόεδρο της δημοκρατίας. Το τρενάκι έχει μπει στις ράγες, από τον ίδιο τον Τσίπρα.

Όταν το «σκληρό όχι» έγινε με το καλημέρα 70% ΝΑΙ  

«Διαφωνούμε με τους κανόνες της σκληρής και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με το Σύμφωνο Σταθερότητας. Είμαστε υποχρεωμένοι να τους σεβαστούμε, διότι αποτελούν ιδρυτικούς κανόνες των Συνθηκών της ΕΕ», δήλωνε ο Α. Τσίπρας στις 11 Φλεβάρη 2015. Στις 9 Φλεβάρη ο Γ. Βαρουφάκης λέει στη βουλή: «Ως σώφρονες άνθρωποι, δεν έχουμε καμία αντίρρηση στο 70% των μεταρρυθμίσεων που περιέχει το Μνημόνιο».

Στις 20 Φλεβάρη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καταλήγει στη συμφωνία γέφυρα με το γιούρογκρουπ:  «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απέ­χουν από κάθε υπαναχώρηση από μέτρα (που έχουν ήδη ληφθεί) και από μονομερείς αλλα­γές στις πολιτικές και τις δομικές μεταρρυθμί­σεις, που θα μπορούσαν να επιδράσουν αρνη­τικά στους δημοσιονομικούς στόχους, την οι­κονομική ανάκαμψη και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτές ορίζονται από τους θε­σμούς». Επιπλέον υπήρχε η δέσμευση για αποπληρωμή του χρέους «πλήρως και εγκαίρως», ενώ παραδόθηκαν τα 11 δισ. του ταμείου ανακε­φαλαίωσης των τραπεζών στον EFSF! Όλα αυτά τα συνυπέγραψε πέρα από τον Α. Τσίπρα ο πολύς Βαρουφάκης, ενώ η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ (Π. Λαφαζάνης κ.α.) και η τότε πρόεδρος της Βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου κάνοντας λάθος εκτιμήσεις συγκάλυψαν την κρίσιμη σημασία του προ-μνημονίου της 20^ης Φεβρουαρίου.

Η πρώτη αντικυβερνητική διαδήλωση έγινε στις 27 Φεβρουαρίου 2015, υπό καταρρακτώδη βροχή, με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Κάτω η νέα συμφωνία κυβέρνησης-ΕΕ, Διαγραφή του χρέους – Έξω από την ΕΕ» έγραφε το πανό της.

Από τότε οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ: Σταθεροποίησαν και δεν έσκισαν το 1^ο και 2^ο μνημόνιο. Η συντριπτική πλειονότητα των μνημονιακών νόμων Γ. Παπανδρέου ή Σαμαρά/Βενιζέλου εφαρμόστηκε στην εντέλεια, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων (ΕΡΤ, καθαρίστριες, που είχαν γίνει σκληροί αγώνες). Πέταξαν στα σκουπίδια πραξικοπηματικά το «Όχι» στο δημοψήφισμα και υπέγραψαν-εφάρμοσαν το 3^ο μνημόνιο. Προώθησαν αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις: ασφαλιστικό Κατρούγκαλου (όχι μόνο μείωσε τις συντάξεις αλλά επιβλήθηκε η τριχοτόμησή τους –εθνική, ανταποδοτική, προσωπική διαφορά), εκπαίδευση, υγεία, επέκταση της ελαστικής εργασίας. Αλυσόδεσαν το λαό στη φυλακή της ΕΕ και σε μνημονιακές δεσμεύσεις αιματηρών πλεονασμάτων μέχρι το 2022 και στη συνέχεια μέχρι το 2060, ενώ υποθήκευσαν τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια! Αναδείχθηκαν σε «καλούς στρατιώτες» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, εξυπηρετώντας και τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, ενισχύοντας την πολεμική απειλή. Δεν προώθησαν ούτε βασικές δημοκρατικές αλλαγές, όπως για την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής ή το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.

Η κυβερνητική πολιτική συνολικά έχει σαφή ταξική ουσία: το κεφάλαιο βγαίνει ενισχυμένο στην Ελλάδα (εξάλλου τα επιχειρηματικά κέρδη άρχισαν να ανακάμπτουν από το 2016 και μετά), ενώ ο κόσμος της εργασίας δεν κερδίζει, συνεχίζει να χάνει (οι μισθοί μειώθηκαν το 2016-17). Το κυριότερο: έπληξαν την ελπίδα και λέρωσαν την Αριστερά.

Τέσσερα χρόνια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: Αστική ηγεμονία και όχι «προδοσία»