Βίκυ Βασιλάτου, Θοδωρής Μαυρίδης
«Είμαστε μια γενιά σάρκα από την σάρκα των ανθρώπων που εργάζονται για 400 και 600 ευρώ, σε κάθε μήκος και πλάτος της χώρας. Θέλουμε να ενώσουμε την φωνή μας με όλους τους εργαζομένους και τους ανέργους, είτε δουλεύουν σε εργοστάσιο είτε δουλεύουν σε ένα σύγχρονο ταχυφαγείο», είπε ο αναπληρωτής εκπαιδευτικός στην παρέμβαση στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ. Μία μέρα πριν, το πρωί της Παρασκευής 11/1, το Συντονιστικό Αναπληρωτών/Αδιορίστων, με εκπαιδευτικά σωματεία και φοιτητές, κατέλαβαν το κτήριο της Πρυτανείας, μετατρέποντας τη σε κέντρο αγώνα κόντρα στο νομοσχέδιο των απολύσεων και της ανεργίας.
Η μεγαλειώδης και μαχητική πορεία της Παρασκευής κατέληξε σ’ ένα κατάμεστο αμφιθέατρο όπου εκατοντάδες διαδηλωτές πραγματοποίησαν συνέλευση αγώνα. Εκεί πια, χτυπούσε η καρδιά του αγώνα, εκεί αποφασίζονταν όλα.
Το Σάββατο, διαδήλωση κατά της κυβερνητικής βίαιης καταστολής στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (ΠΡΟΠΟ) και το μεσημέρι στο Περιστέρι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Λάντζας, ενάντια στην ελαστική εργασία και την εργοδοτική τρομοκρατία.
Επί μία βδομάδα, εκατοντάδες αναπληρωτές και μόνιμοι, συζήτησαν, αποφάσισαν, έδρασαν. Χιλιάδες προκηρύξεις μοιράστηκαν στον κόσμο της πόλης, στις απεργιακές ενημερώσεις στα σχολεία, στις γειτονιές. Δεκάδες κείμενα στήριξης από όλα τα κομμάτια της κοινωνίας έφτασαν στην κατειλημμένη Πρυτανεία!
Την Δευτέρα, ένα χαρούμενο αγωνιστικό ποτάμι με τρομερό παλμό ξεχύθηκε πάλι τους δρόμους. Παρά την υπονόμευση του αγώνα από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, οι οποίες σταμάτησαν την απεργία για δυο μέρες, η συνέλευση μετά το συλλαλητήριο της Δευτέρας, αποφάσισε ομόφωνα πως η κατάληψη συνεχίζεται!!! Το οξυγόνο της απεργίας και της διαδήλωσης κάλυπτε τα γεμάτα δακρυγόνα ρούχα των διαδηλωτών!
Μέχρι την Πέμπτη φτιάχτηκαν δεκάδες πανό, γράφτηκαν τραγούδια, κολλήθηκαν αφίσες… Το σύνθημα και η αφίσα «Μόνιμη δουλειά για όλο το λαό, Όχι μόνο στον εκπαιδευτικό», βγήκε φυσικά, σχεδόν αυτονόητα από τη συνέλευση. Το κίνημα αυτό, νεολαιίστικο και μαχητικό, ένωσε τρεις γενιές, ψηλάφισε νέους δρόμους, τάραξε τις σταθερές κι απέδειξε ότι μπορεί να γίνει κίνημα ανατροπής!
Επόμενο ραντεβού το Σάββατο στα Προπύλαιο
Το κίνημα των εκπαιδευτικών αναζήτησε και βρήκε συλλογικές διαδικασίες, διεκδικώντας να ρισκάρει και να συγκρούεται. Αναποδογύρισε την ατζέντα της κυβέρνησης που επιδίωκε να βάλει τις μικροομάδες των εκπαιδευτικών να αλληλοσπαράζονται μεταξύ τους
Επόμενο πανελλαδικό ραντεβού, το ερχόμενο Σάββατο 26/1, στις 12 το μεσημέρι, στα Προπύλαια
Σε ένα κίνημα που έρχεται από το μέλλον, με μεγάλες απεργιακές πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, η νέα γενιά των εκπαιδευτικών που μπήκε στην εργασιακή περιπλάνηση μέσα στην κρίση εμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο. Ψηλάφισε νέους δρόμους σε μια δύσκολη περίοδο κινηματικής νηνεμίας.
«Μισή δουλειά, μισή ζωή η αδιοριστία να καταργηθεί» ήταν το σύνθημα που γέμισε το προαύλιο και το αμφιθέατρο της κατειλημμένης πρυτανείας μετά το τέλος της διαδήλωσης της Παρασκευής 11/1, από τον κόσμο της επισφαλούς εργασίας στην εκπαίδευση, δηλώνοντας ότι αυτός ο αγώνας πρέπει να είναι ανυποχώρητος.
Το κίνημα αυτό αμφισβήτησε τις εκτονωτικές συμβολικές διαδηλώσεις, την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου των απολύσεων, όπως σχεδίαζαν οι συστημικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ και επιδίωξε τη νίκη. Ανάγκασε την κυβέρνηση να μεταθέσει την ψήφιση από την Παρασκευή όπως ήταν η πρόθεσή της αρχικά, για τη Δευτέρα και ύστερα για την Πέμπτη. Η μαζικότατη πορεία προσπέρασε κυριολεκτικά τις λιγοστές αναιμικές φιγούρες με τα πορτοκαλί σημαιάκια της πλειοψηφίας της ΔΟΕ στην πλατεία Κοραή αφήνοντας πίσω τον αποστεωμένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Προκάλεσε φόβο για την εξάπλωση και την ανάπτυξή του, ο οποίος αποτυπώθηκε στην άρνηση της πλειοψηφίας των ΔΣ τόσο της ΔΟΕ όσο και της ΟΛΜΕ, να συγκαλέσουν συνέλευση προέδρων και να βγάλουν μαχητικό απεργιακό πρόγραμμα αντί για τρίωρες.
Με εντυπωσιακό τρόπο, ο κόσμος αυτός άφησε αμήχανο και το ΠΑΜΕ που με την άρνησή του για συμπόρευση το προηγούμενο διάστημα μέσα στο κίνημα και με τη γραμμή της μη υπεράσπισης της προϋπηρεσίας ως εργασιακού δικαιώματος, δεν κατάφερε να τον συγκινήσει καθώς δεν θέλει συμβολικές διαμαρτυρίες εκλογικής ανταμοιβής. Η αναιμική συσπείρωση των απολύτως κομματικών δυνάμεων του στο κάλεσμά του στο ξενοδοχείο Αμαλία καθώς και στα μπλοκ των διαδηλώσεων, το υποχρέωσε να έρθει στα Προπύλαια, στην προσυγκέντρωση της κατειλημμένης Πρυτανείας, και να επιδιώξει ανεπιτυχώς, να ηγεμονεύσει επικοινωνιακά, με μεγάλες σημαίες, πλακάτ στην πλάτη, συνθήματα κονσέρβα από αυτοκίνητα ντουντούκες.
Το κίνημα αυτό αναζήτησε και βρήκε συλλογικές διαδικασίες διεκδικώντας να αποφασίζει, να έχει λόγο, να ρισκάρει και να συγκρούεται. Αναποδογύρισε την ατζέντα της κυβέρνησης που επιδίωκε να βάλει τις μικροομάδες των εκπαιδευτικών να κανιβαλίζουν και να αλληλοσπαράζονται μεταξύ τους, που οι ίδιες πολιτικές όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων είχαν δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια της αδιοριστίας και της υποχρηματοδότησης της παιδείας.
Από την πρώτη συνέλευση στο αμφιθέατρο της Πρυτανείας εμπεδώθηκε μια κουλτούρα στη συζήτηση και τη δράση με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, η οποία είχε αρχίσει να διαμορφώνεται σε εμβρυικά στάδια αρχικά στις συνελεύσεις του Συντονιστικού των αναπληρωτών αδιόριστων εκπαιδευτικών για να επεκταθεί στις μεγάλες κινητοποιήσεις του περασμένου Μαρτίου αλλά και του φετινού φθινοπώρου.
Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν τα πιο πρωτοπόρα πρωτοβάθμια σωματεία, οι επιτροπές αγώνα των αναπληρωτών που τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν στο πλάι αυτών των σωματείων και με κεντρικό συντονιστικό ρόλο το Συντονιστικό των Αναπληρωτών Αδιόριστων Εκπαιδευτικών. Ο συνδικαλισμός των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών που «δουλεύτηκε» με επιμονή τα προηγούμενα χρόνια και η προσπάθεια ενιαιοποίησης των επιμέρους αιτημάτων σε πανεκπαιδευτικά για μαζικούς, μόνιμους διορισμούς και κάλυψη όλων των κενών στην εκπαίδευση, για ίσα δικαιώματα μόνιμων και αναπληρωτών στις άδειες ασθένειας και μητρότητας, τροφοδότησε τα σωματεία των εκπαιδευτικών με το ελαστικοποιημένο και πιο εξαθλιωμένο εργασιακά κομμάτι των εκπαιδευτικών.
«Δεν θέλουμε να βελτιώσουμε το προσοντολόγιο αλλά να το ανατρέψουμε», «Ζητάμε μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους», «Οι εκπαιδευτικοί δεν είμαστε συντεχνία, παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία», «Αυτό είναι σωστό, μόρφωση δουλειά για όλο το λαό», «Μια ζωή προσόντα να μαζεύεις και στο τέλος άνεργος να μένεις» είναι τα συνθήματα που κυριάρχησαν και που στρέφονται πιο επιθετικά όχι απλά ενάντια στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου, αλλά συνολικότερα στη διεκδίκηση μια αξιοβίωτης ζωής.
Συμπυκνωμένος ήταν ο χρόνος για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του κινήματος αυτού. Η συλλογική συνείδηση ανέβαινε τα σκαλοπάτια πέντε-πέντε αναζητώντας τα αιτήματα και τον τρόπο που θα παλέψει για να νικήσει. Ζητήματα που κυριάρχησαν στη συζήτηση ήταν η συσχέτιση του προσοντολογίου με την τιμωρητική αξιολόγηση και την ιδέα της ανταγωνιστικότητας -για να δουλεύεις και να ζεις εν τέλει πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός, όχι καλός αλλά καλύτερος από τον διπλανό σου-, η απαξίωση του πτυχίου και η μοριοδότηση των επί πληρωμή μεταπτυχιακών που ενισχύουν τους ταξικούς φραγμούς και την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών κι ακόμα το ερώτημα ποιος μας στερεί το δικαίωμα στη ζωή, όντως η πίτα δεν φτάνει για όλους ή μήπως πρέπει να μεγαλώσει η πίτα αυτή;
Τα συνθήματα «Όχι στους νόμους της αγοράς το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς» και το «Αγώνας ρήξη ανατροπή η ιστορία γράφεται με ανυπακοή» που έκαναν την οδό Σταδίου να σείεται, όπως και η επίμονη παραμονή μπροστά στις κλούβες των ΜΑΤ, αντανακλούν την αλληλεπίδραση ανάμεσα στα πιο πολιτικοποιημένα κομμάτια με τα καινούρια λιγότερο έμπειρα στην κουλτούρα της πολιτικής ανυπακοής, τμήματα του κινήματος.
Καθόλου τυχαία, με απόφαση της μαζικότατης πρώτης συνέλευσης της Παρασκευής 11/1 η κατάληψη της Πρυτανείας συμμετείχε με πανό και μαζικότητα στη διαδήλωση στο Περιστέρι ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία προς ελαστικά εργαζόμενο το προηγούμενο Σάββατο 12/1. Φαίνεται ότι το νεογέννητο αυτό κίνημα αναζητά στηρίγματα σε άλλα κομμάτια της κοινωνίας, στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και δεν βλέπει μοναχά την εικόνα του.
Η κατάληψη στην ΕΡΤ το Σάββατο 12/1, η διαμαρτυρία για το πέρασμα «στα ψιλά» της μεγαλειώδους συγκέντρωσης της Παρασκευής 11/1 και η απαίτηση προβολής των αιτημάτων των αναπληρωτών πανελλαδικά έγινε στη λογική του «τώρα θα μιλήσουν οι ανάγκες μας». «Δεν έχω τίποτα να χάσω» ήταν το ωστικό κύμα που εξέπεμψε εκείνο το βράδυ προς την κοινωνία η γενιά που διεκδικεί να ονειρεύεται τη ζωή ολόκληρη.
Η ανακοίνωση της κατειλημμένης Πρυτανείας έστειλε μήνυμα ανυποχώρητου αγώνα. Πρώτο επόμενο πανελλαδικό ραντεβού, το ερχόμενο Σάββατο 26/1, στις 12 το μεσημέρι, στα Προπύλαια. Να κατακλύσουμε και πάλι το κέντρο της Αθήνας, να ακουστεί ξανά «Μόνιμη δουλειά για όλο το λαό, όχι μόνο στον εκπαιδευτικό! Το νομοσχέδιο σας θα μείνει στα χαρτιά!». Και πανελλαδική συνέλευση αγώνα αμέσως μετά στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ (Ναυαρίνου 13). Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα τώρα ξεκινάνε!