Δανάη Μαραγκουδάκη
Μέσα σε λίγους μήνες, το όνομα της Άχεντ Ταμίμι έκανε το γύρο του κόσμου και έγινε σύμβολο αντίστασης και αγώνα. Η 16χρονη Παλαιστίνια συνελήφθη, δικάστηκε και φυλακίστηκε από τους Ισραηλινούς κατακτητές, για να αφεθεί ελεύθερη στα τέλη Ιουλίου, όταν και εξέτισε την ποινή της. Δεν αποτελεί όμως εξαίρεση αλλά κανόνα.
Χιλιάδες ανήλικοι βιώνουν τη βία και τρομοκρατία των κατακτητών
Το μήνυμα που δίνουν οι κατακτητές είναι ότι θα τσακίσουν κάθε διάθεση αντίστασης εν τη γενέσει της
Ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο όταν η 16χρονη (τότε) Άχεντ Ταμίμι, από το χωριό Νάμπι Σάλεχ, χαστούκισε δύο Ισραηλινούς στρατιώτες που βρίσκονταν στην αυλή του σπιτιού της, όπου είχαν μπει μόλις λίγες ώρες αφότου είχαν τραυματίσει τον ξάδερφό της Μοχάμεντ στο πρόσωπο χρησιμοποιώντας πλαστική σφαίρα. Η εικόνα της νεαρής και ατρόμητης Άχεντ που με γυμνά χέρια επιτέθηκε σε δύο πάνοπλους στρατιώτες αποτέλεσε πλήγμα για το γόητρο των Ισραηλινών. Έτσι, στις 19 Δεκεμβρίου 2017, δύο μέρες μετά το περιστατικό, αποφάσισαν να τη συλλάβουν. Κι επειδή έπρεπε το χωριό να «πάρει ένα μάθημα» αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο και με τη μητέρα αλλά και με την ξαδέρφη της. Το μήνυμα ήταν απλό: Κανείς δεν εμποδίζει την αποικιοκρατική πολιτική του Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να κοιτάζει το τέρας στα μάτια και να μη νιώθει φόβο.
Στη συνέχεια και μετά την ταπεινωτική και εκφοβιστική ανάκριση στην οποία υποβλήθηκε, η Άχεντ παραπέμφθηκε σε δίκη από στρατιωτικό δικαστήριο του Ισραήλ, όπως άλλωστε συμβαίνει και με όλους τους ανήλικους με καταγωγή από την Παλαιστίνη. Σημειώνεται ότι τα στρατιωτικά δικαστήρια λειτουργούν από το 1967 και με την πάροδο των χρόνων έχουν μετατραπεί σε αναπόσπαστους μηχανισμούς επιβολής του ισραηλινού καθεστώτος κατοχής και καταπίεσης. Μέχρι σήμερα έχουν προσαχθεί σε αυτά εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι και παρ’ ότι δεν λειτουργούν πια στη Γάζα, εξακολουθούν να υπάρχουν στη Δυτική Όχθη, με εξαίρεση την ανατολική Ιερουσαλήμ.
Η Άχεντ λοιπόν δήλωσε ένοχη στο δικαστήριο, μετά από προτροπή της δικηγόρου της, ώστε να λάβει μειωμένη ποινή. Το ίδιο έκαναν και η μητέρα αλλά και η ξαδέρφη της. Όπως είχε αναφέρει η δικηγόρος της, Γκάμπι Λάσκι, ο συμβιβασμός ήταν ο μόνος τρόπος για να μην μεγιστοποιηθεί η ποινή της Άχεντ, καθώς στα ισραηλινά δικαστήρια «δεν είναι βέβαιο ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη». Σύμφωνα με την B’Tselem, μια ισραηλινή οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα ισραηλινά δικαστήρια οι ανήλικοι καταδικάζονται σε ποσοστό 95% και το γεγονός ότι δηλώνουν εξαρχής ένοχοι για να μη μεγαλώσει η ποινή τους, δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο.
Σημειώνεται ότι στα τέλη του Ιουνίου, συνολικά 273 ανήλικοι Παλαιστίνιοι κρατούνταν στις ισραηλινές φυλακές, συμπεριλαμβανομένων και τριών που βρίσκονταν σε καθεστώς διοικητικής κράτησης. Σύμφωνα δε με έκθεση της B’Tselem, κάθε χρόνο εκατοντάδες ανήλικοι παλαιστίνιοι υφίστανται το ίδιο μαρτύριο. Οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας τους συλλαμβάνουν στον δρόμο ή ακόμα και μέσα στο σπίτι τους μέσα στη νύχτα. Τους περνάνε χειροπέδες και με δεμένα μάτια, μεταφέρουν τους ανήλικους για ανάκριση, ενώ συχνά είναι και τα φαινόμενα βίας. Εξαντλημένοι και φοβισμένοι, συχνά νηστικοί, ανακρίνονται από χωρίς να γνωρίζουν κανέναν και χωρίς φυσικά τη δυνατότητα να καλέσουν δικηγόρο. Η ίδια η ανάκριση περιλαμβάνει συχνά απειλές, φωνές, λεκτική ή και σωματική βία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Άχεντ, την οποία ανέκριναν χωρίς κανένα μέλος της οικογένειάς της να είναι παρών, ενώ την εκβίαζαν απειλώντας τη ζωή των συγγενών της. Στόχος των Ισραηλινών είναι να κάνουν τους ανήλικους να ομολογήσουν (το οτιδήποτε) ή να τους δώσουν πληροφορίες για άλλους.
Στη συνέχεια μεταφέρονται στο στρατιωτικό δικαστήριο για την προφυλάκισή τους, όπου εκεί οι περισσότεροι συναντούν τον δικηγόρο τους για πρώτη φορά. Στη συντριπτική πλειοψηφία, οι δικαστές εγκρίνουν την προφυλάκιση, ακόμη και όταν τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον των ανηλίκων είναι η δική τους ομολογία. Μάλιστα, αυτό συμβαίνει ακόμη και όταν οι δηλώσεις ελήφθησαν μετά από σοβαρή παραβίαση των δικαιωμάτων των ανηλίκων. Έτσι και η Άχεντ, καταδικάστηκε και πέρασε οκτώ μήνες στη φυλακή Όφερ, όπου όπως χιλιάδες ανήλικοι Παλαιστίνιοι έπρεπε να υποστεί τη βία, την κακοποίηση και το ψυχικό τραύμα από την κράτηση.
Σημειώνεται ότι το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διώκει παιδιά σε στρατιωτικά δικαστήρια και δεν τους δίνει καν θεμελιώδεις εγγυήσεις για μια δίκαιη δίκη. Από το 2000, τουλάχιστον 8.000 παιδιά από την Παλαιστίνη έχουν συλληφθεί και περάσει από το ισραηλινό σύστημα κράτησης.
Η φυλακή Όφερ βρίσκεται στη Δυτική Όχθη και υπάγεται στην Υπηρεσία Ισραηλινών Φυλακών, ενώ υπεύθυνες για τη λειτουργία της είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις του Ισραήλ. Από τον Σεπτέμβριο του 2016 κρατούνται έως και 1.250 Παλαιστίνιοι στην Όφερ, παρά το γεγονός ότι πριν το 2016 η χωρητικότητα έφτανε τους 800. Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε και η Άχεντ Ταμίμι, η οποία δήλωσε σε συνέντευξή της πως στο ίδιο κελί έμεναν στριμωγμένες έως και έξι γυναίκες. Για την συγκεκριμένη φυλακή Όφερ έχουν υπάρξει σωρείες καταγγελιών από οργανώσεις υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αφορούν είτε τη φυλάκιση και όρους κράτησης ανηλίκων είτε την κακομεταχείριση των ενήλικων κρατουμένων. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι πραγματοποιούν αρκετά συχνά απεργίες πείνας διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης. Μόλις πριν λίγες μέρες, ο νεαρός Χασάν Αμπντουλκαλέκ Μιζχέρ Ταμίμι ουσιαστικά έχασε την όρασή του, καθώς παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του για να τον δει γιατρός, οι φύλακες τον αγνόησαν με αποτέλεσμα να πέσει σε κώμα. Μόνο τότε μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι είχε σχεδόν τυφλωθεί.
«Κάποιες φορές μας κατηγορούν ότι χρησιμοποιούμε τα παιδιά μας, ότι εμείς οι ίδιοι τα βάζουμε σε κίνδυνο», λέει ο πατέρας της Άχεντ, Μπασέμ Ταμίμι, στο Middle East Eye. «Για την κατάστασή μας υπάρχει λύση: να μπει τέλος στην κατοχή», δηλώνει και προσθέτει: «Όταν δεν έχεις άλλη επιλογή, τι κάνεις; Πρέπει να εκπαιδευτούμε για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, να είμαστε αρκετά δυνατοί για να επιβιώσουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με διαφορετικό τρόπο». «Αν κάποιος μας έδινε ένα ασφαλές μέρος στην Παλαιστίνη, θα βάζαμε τα παιδιά μας εκεί. Αλλά στην Άχεντ δεν δίνεται η δυνατότητα να ζήσει μια φυσιολογική ζωή».