Σάββας Στρούμπος
σκηνοθέτης, μέλος του ΕΕΚ
Η επανάσταση χρειάζεται να διαπερνά όλες τις στιβάδες της καθημερινής ζωής
«Ο Μάης ανήκει στους ορίζοντες του μέλλοντος που χάραξε»*. Μισό αιώνα μετά, το φάντασμα του Μάη εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο πιο απειλητικό παρά ποτέ, γιατί η Ιστορία, τελικά, δεν τελείωσε με τη νίκη του νεοφιλελευθερισμού, γιατί ο καπιταλισμός στην επιθανάτια αγωνία του, απειλώντας την υφήλιο με νέο παγκόσμιο πόλεμο, καθιστά την κοινωνική Επανάσταση δραματικά επίκαιρη… γιατί ο Κομμουνισμός μας θα είναι πανανθρώπινος και ελευθεριακός, αλλιώς δεν θα υπάρξει!
Ο μαρξιστής ψυχίατρος Φελίξ Γκουαταρί εκφράζει, ίσως, με τον καλύτερο τρόπο το πνεύμα της επανάστασης του Μάη στην παρακάτω φράση: «Η επαναστατική συνείδηση είναι κάτι θολό αν δεν τοποθετείται εντός ενός επαναστατικού σώματος, με άλλα λόγια, εντός ενός σώματος που παράγει την ίδια του την ελευθερία»**.
Ο Μάης είναι ζωντανός γιατί μετά τον Κόκκινο Οκτώβρη του ’17, μας θύμισε και πάλι ότι η κοινωνική επανάσταση χρειάζεται να διαπερνά όλες τις στιβάδες της καθημερινής ζωής, τινάζοντας στον αέρα κάθε μορφή εξουσιαστικών σχέσεων στην οικογένεια, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στους χώρους δουλειάς, στις σχέσεις ανάμεσα στα ζευγάρια, στις σεξουαλικές επιλογές του κάθε ανθρώπου, αλλά και στον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ίδια τους τη ζωή, το πώς σκέφτονται και το πώς δρουν, το τι σκέφτονται και το τι επιθυμούν.
Στις μέρες της εξέγερσης, με τη μεγαλύτερη Γενική Απεργία του 20ου αιώνα και δέκα εκατομμύρια απεργούς εργάτες στον δρόμο, παρ’ όλα τα εμπόδια που έβαλαν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και το ΚΚΓ, η απελευθέρωση της επιθυμίας και το άνοιγμα της φαντασίας των Καταπιεσμένων φέρνουν την τέχνη και τη δημιουργία μέσα στη ζωή. Η εξουσία πρέπει να δοθεί στη φαντασία, κατά το γνωστό σύνθημα. Οι εξεγερμένοι εργάτες και φοιτητές, οι καθημερινοί άνθρωποι επιχειρούν να αναδημιουργήσουν την ίδια τους τη ζωή με κάθε δυνατό τρόπο. Οι φραγμοί μεταξύ πολιτικής δράσης και κοινωνικής ζωής καταρρίπτονται, η κάθε μέρα παίρνει διάφορες μορφές και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να εκδηλώνει με πολλούς τρόπους την αντίστασή του στη ρουτίνα, ως μέρος μιας συλλογικότητας, που διαμορφώνεται μέσα από αντι-ηγεμονικές συμμαχίες σε πολλά επίπεδα.
Οι κοινωνικοί επαναστάτες και οι καλλιτέχνες συναντιούνται αποφασιστικά με την ψυχανάλυση, προσπαθούν να συνομιλήσουν με τις σκοτεινές περιοχές του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου, με το ανοίκειο μέσα στον άνθρωπο, με την τρέλα και το παραλήρημα, χωρίς φόβο και ηθικολογίες. Πλέον, η έρευνα του Ανθρώπινου λαμβάνει χώρα σε όλο το φάσμα της κοινωνικής, ψυχικής και πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Αυτό που πλέον διακυβεύεται είναι η πλήρης ανθρωπινότητα του ανθρώπου, ο ίδιος ο ανθρώπινος άνθρωπος σε αναζήτηση μιας νέας τοπογραφίας κοινωνικών σχέσεων, μια κοινότητα του αισθάνεσθαι και του ζειν των καταπιεσμένων, όπου η τέχνη, συμβάλλοντας στον ριζικό μετασχηματισμό της συλλογικής και ατομικής ζωής, γίνεται η ίδια τρόπος ζωής.
Ο Μάης ανήκει στο παρόν μας, στην κάθε στιγμή της ζωής μας…
Hic Rhodus, hic saltus!
* Σάββα Μιχαήλ: «Ορίζοντες του Μάη – Το Υποκείμενο μπροστά στο Παρόν», στο «Homo Liber», εκδ. Άγρα, Αθήνα, 2016, σελ. 279.
**Φελίξ Γκουατταρί: «Για να τελειώνουμε με τη σφαγή του σώματος», μτφ. Σάββας Στρούμπος. Ολόκληρο το κείμενο στο περιοδικό Πανοπτικόν τ.23.