του Γιώργου Παυλόπουλου
Τη Μεγάλη Τετάρτη, όπως αναμενόταν, η Κίνα απάντησε με το ίδιο… νόμισμα –αξίας επίσης 50 δισ. δολαρίων– στους δασμούς που είχε επιβάλει πρόσφατα ο Τραμπ σε σειρά κινεζικών προϊόντων. Σύμφωνα με τους ειδικούς, μάλιστα, το χτύπημα των Κινέζων είναι πιο στοχευμένο και επώδυνο, καθώς πλήττει συγκεκριμένα αμερικανικές εταιρίες και προϊόντα. Αν και ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επιχείρησε να υποβαθμίσει τις συνέπειες, με το επιχείρημα ότι το κόστος στη χειρότερη περίπτωση δεν ξεπερνά το 0,3% του ΑΕΠ, η αλήθεια είναι ότι πολλές επιχειρήσεις έχουν λόγους να ανησυχούν, καθώς μεγάλο μέρος των πωλήσεών τους αντιστοιχεί στη μεγαλύτερη (πληθυσμιακά) αγορά του πλανήτη — όπως η Apple (19,6%), η Intel (23,6%), η Boeing (12,8%) και η Nike (12,4%).
Χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο Αμερικανοί και Κινέζοι να επιδιώκουν τελικώς τις διαπραγματεύσεις, κρατώντας όμως όσο το δυνατόν περισσότερους άσους στα χέρια τους, αρκετοί προειδοποιούν ότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το σπιράλ της αντιπαράθεσης είναι πιο εύκολο να οδηγήσει σε έναν γενικευμένο εμπορικό-οικονομικό πόλεμο. Η εμπειρία, άλλωστε, από την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης και του κύματος προστατευτισμού από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες της εποχής, είναι εξαιρετικά πολύτιμη — και ανησυχητική!
Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως η ορολογία του πολέμου έχει μπει πλέον για τα καλά στις ζωές μας. Την προηγούμενη εβδομάδα, άλλωστε, κυριαρχούσε στην ειδησεογραφία και τις αναλύσεις μίντια και πολιτικών ο διπλωματικός πόλεμος που ξέσπασε ανάμεσα στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους τους από τη μία, με τη Ρωσία από την άλλη, έχοντας ως αφορμή τη δηλητηρίαση ενός πρώην πράκτορα κοντά στο Λονδίνο. Ανελλιπώς, επίσης, διαβάζουμε, βλέπουμε και ακούμε για τον –παραδοσιακό σε αυτή την περίπτωση– πόλεμο που διεξάγεται στη Συρία, ενώ ηχούν ακόμη οι κραυγές για τα παιχνίδια πολέμου στον Ειρηνικό, με αφορμή τις πυρηνικές δοκιμές της Βόρειας Κορέας και τα γυμνάσια της Νότιας. Αφήστε το πολεμικό κλίμα που καλλιεργείται στο Αιγαίο, τη νοτιοανατολική Μεσόγειο και άλλα μέρη του πλανήτη.
Έτσι, το πόπολο συνηθίζει σιγά-σιγά στην ιδέα. Και όταν έρθει η στιγμή να ξεσπάσει πάνω του το κακό, κάποιοι είναι προφανές ότι πιστεύουν ότι το σοκ που θα υποστεί θα είναι μικρότερο. Και έτσι, ανάμεσα στα άλλα, δεν θα γεννήσει ανεπιθύμητες… ανατρεπτικές ιδέες και ενέργειες, αλλά θα θεωρηθεί ως μια περίπου φυσιολογική εξέλιξη και κλιμάκωση των υπαρχόντων αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Μόνο που τίποτα από όλα αυτά δεν κάνουν ένα πόλεμο –κάθε πόλεμο– λιγότερο επώδυνο και καταστροφικό για τους λαούς.