Χιλιάδες εργαζόμενοι, νέοι, μετανάστες και πρόσφυγες σε δεκάδες πόλεις του κόσμου βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν, το Σάββατο 17 Μαρτίου, διεθνή μέρα κατά του ρατσισμού και του φασισμού του πολέμου και της φτώχειας. Οι διοργανωτές καλούν σε αγώνα –μεταξύ άλλων– για κατάργηση των ρατσιστικών συμφωνιών ΕΕ-Τουρκίας-Λιβύης και ίσα δικαιώματα στους πρόσφυγες
Μέρκελ και Μακρόν κάνουν σχέδια…
Μετά την ορκωμοσία του, τον Ιούνιο του 2017, ο Μακρόν είχε επισκεφθεί αμέσως τη Μέρκελ στο Βερολίνο. Προχθές Παρασκευή, ήταν η σειρά της καγκελαρίου της Γερμανίας να ανταποδώσει, δύο ημέρες μετά τη δική της ορκωμοσία για την τέταρτη συνεχόμενη θητεία της. Παρά τις διαφορές τους, οι κυβερνήσεις σε Βερολίνο και Παρίσι γνωρίζουν ότι έχουν ανάγκη η μία την άλλη, εάν θέλουν να προωθήσουν αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου των δύο ισχυρότερων ευρωπαϊκών χωρών. «Μέχρι τον Ιούνιο, πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε αποτελέσματα», δήλωσε η Μέρκελ, θέτοντας χρονοδιάγραμμα για την παρουσίαση των σχεδίων του γαλλογερμανικού άξονα όσον αφορά στο μέλλον ΕΕ και ευρωζώνης.
…αλλά υπάρχουν πολλές ενστάσεις
Αν και αμφότεροι έχουν ξεκαθαρίσει ότι οι αλλαγές θα πρέπει κινούνται στον αντιδραστικό άξονα «περισσότερη ανταγωνιστικότητα – ευέλικτες εργασιακές σχέσεις – λιγότερες κοινωνικές παροχές», κάτι στο οποίο συμφωνεί και η συντριπτική πλειοψηφία των εταίρων τους (άλλωστε, είναι απαίτηση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ανεξαρτήτως εθνικότητας), ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κι αυτό διότι εκεί που τα χαλάνε είναι στην κατανομή της ισχύος και των εξουσιών εντός της «ενωμένης Ευρώπης». Εκτός από τις διαφωνίες που έχουν και μεταξύ τους Γερμανοί και Γάλλοι, οι υπόλοιποι ήδη έχουν αρχίσει να «οχυρώνονται» απέναντι στο διευθυντήριο: Σκανδιναβοί, Ανατολικοευρωπαίοι και εσχάτως οι Ολλανδοί διεμήνυσαν ξεκάθαρα προς Μέρκελ και Μακρόν να μην διανοηθούν ότι αυτοί θα αποφασίσουν και οι άλλοι θα ακολουθήσουν.
Άλλα έξι χρόνια με πρόεδρο Πούτιν
Οι προεδρικές εκλογές που διεξάγονται σήμερα στη Ρωσία δεν προκαλούν αγωνία σε κανέναν — ούτε καν στους υποψηφίους. Το αποτέλεσμα έχει κριθεί προτού ανοίξουν οι κάλπες και το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι εάν ο Πούτιν θα πετύχει τον στόχο του «70-70» — με άλλα λόγια, να προσέλθει στις κάλπες τουλάχιστον το 70% των ψηφοφόρων και αυτός να λάβει ποσοστό πάνω από 70%, ώστε κανείς να μην μπορεί να ισχυριστεί ότι αποδοκιμάστηκε σιωπηρά. Όχι ότι θα έχει ιδιαίτερη σημασία, βεβαίως, καθώς εντός Ρωσίας κανείς δεν αμφισβητεί την κυριαρχία του. Το ίδιο συμβαίνει και εκτός συνόρων, μόνο που εκεί μάλλον καταστρώνονται ήδη σχέδια, ώστε ο σύγχρονος «τσάρος» να αισθανθεί πιο άβολα και μεγαλύτερη πίεση στη διάρκεια της επόμενης εξαετίας. Με την προσδοκία να κάνει το μεγάλο λάθος…