Εδώ και χρόνια πολλοί φιλοδοξούν να μπαζώσουν, να τσιμεντώσουν, να παραδώσουν στη λήθη την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όμως το ρέμα που ξεχύθηκε τότε, το 1973, δεν μπαζώνεται τόσο εύκολα.
Στην αρχή, αυτό που κυρίως ενοχλούσε τους ευαίσθητους επικριτές του εορτασμού του Πολυτεχνείου ήταν… η τσίκνα από τα σουβλάκια που ψήνονταν στην Πατησίων, έξω από την πύλη του ιδρύματος. Αργότερα προστέθηκαν το καθιερωμένο μπάχαλο μετά την πορεία, γενικά η «ανομία». Όμως το πραγματικό αγκάθι ήταν η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Αυτή, όπως κραυγάζουν εδώ και δεκαετίες, πρέπει να σταματήσει, ιδίως τώρα που «είναι φίλοι μας οι Αμερικανοί», με πρώτο και καλύτερο φίλο τον Τραμπ αφού, σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, «Ελλάδα και ΗΠΑ μοιράζονται τις ίδιες αξίες». Όπως χαρακτηριστικά λέει στο κύριο άρθρο του, ανήμερα της επετείου, το «Βήμα»: Η «πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία… έχει εξελιχθεί πλέον σε γραφικό γεγονός και παράλληλα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επίσημη κυβερνητική πολιτική».
Αντίστοιχα, το κύριο άρθρο της «Καθημερινής», την ίδια μέρα, χαρακτηρίζει το κτίριο του ΕΜΠ «έρμαιο Ευρωπαίων χούλιγκαν» και «άντρο βαριά ανομίας, κάθε μορφής». Κάθε μορφής; Τι εννοεί ο ποιητής; Σωματεμπορία; Εμπόριο όπλων;
Η κατάληψη για περίπου 30 ώρες του Πολυτεχνείου από μια μικρή ομάδα αναρχικών συμβάλλει και αυτή στην επιχείρηση «μπάζωμα», όπως συμβάλλει κάθε φορά και το χορογραφημένο μπάχαλο μετά την πορεία, το οποίο, διόλου συμπτωματικά, συμπίπτει χρονικά με τα δελτία ειδήσεων, ώστε στην οθόνη να μην προβάλλονται οι χιλιάδες διαδηλωτές και η ματωμένη σημαία, αλλά καπνοί, αστυνομικοί, μολότοφ και κουκούλες.
Δυστυχώς για τους εργολάβους της λήθης και της υποταγής, η εξέγερση του Πολυτεχνείο δεν ξεχνιέται, δεν μπαζώνεται. Αυτό το ρέμα κυλάει υπόγεια, γυρεύει τις νέες κοίτες του, και οι νεκροθάφτες του φοβούνται μήπως το βρουν ξανά μπροστά τους.