του Χρήστου Κρανάκη
Σε εποχές σκληρής αστικής κυριαρχίας σε κάθε επίπεδο, η ιστορία των λαϊκών αγώνων τείνει να παραχαραχτεί και να νοηματοδοθεί σύμφωνα με τις κυρίαρχες επιταγές. Η συκοφάντηση του κομμουνιστικού κινήματος και η εξίσωσή του με το ναζισμό, οι καλοσχηματισμένες σκευωρίες διαχρονικά απέναντι στην κομμουνιστική πλευρά του εμφυλίου στην Ελλάδα αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτελεί εξαίρεση μπροστά στην ιστορικών διαστάσεων επίθεση του αστικού τρόπου αφήγησης της ιστορίας. Αστικά κόμματα, ΜΜΕ και εν γένει όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και του κεφαλαίου προσπαθούν να απογυμνώσουν την αντίσταση κατά της χούντας από τον πολιτικό και ταξικό της πυρήνα. Η ταξική μνήμη όμως δεν διαγράφεται τόσο εύκολα. Αυτοί που πάλεψαν απέναντι στη στρατιωτική δικτατορία δεν ήταν οι πολιτικοί πρόγονοι αυτών που τώρα τολμάνε και μιλάνε εξ’ ονόματος του Πολυτεχνείου, αλλά οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες που είδαν τα δικαιώματά τους να καταπνίγονται από την οξυμένη επίθεση του κεφαλαίου, τις ελευθερίες που με αίμα είχαν κερδίσει να δεσμεύονται στο «όνομα της εθνικής ομαλότητας και ανάπτυξης». Την χούντα τότε δεν την πολέμησε όλη η ελληνική κοινωνία ανεξαιρέτως, αλλά αντίθετα το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας βόλταρε «εξόριστο» στις ακριβότερες περιοχές του Παρισιού και της Σουηδίας. Συνεπώς πρώτο στοίχημα για την επαναστατική Αριστερά και τα επιμέρους ρεύματά της αποτελεί η όξυνση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τους αστικούς πυλώνες ώστε το Πολυτεχνείο να μην αναχθεί σε μια παραδοσιακή, εθιμοτυπική φιέστα με πανεθνικά χαρακτηριστικά, αλλά να παραμείνει κτήμα του λαϊκού κινήματος και των αγωνιστών του.
Η ουσιαστική πολιτική κατοχύρωση της εξέγερσης επιτυγχάνεται κυρίως από την αγωνιστική επανανοηματοδότηση του Πολυτεχνείου στο σήμερα με άξονα τις κυρίαρχες διεκδικήσεις του λαϊκού παράγοντα. Συνεπώς, πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι η ανάγνωση της ευρύτερης οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας μέσα στην οποία λαμβάνει χώρα η φετινή επέτειος. Σε ένα γενικό φόντο λοιπόν, οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής του λαού και της νεολαίας μέσα από τις συνεχιζόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έρχεται να προστεθεί ακόμα ένας αντιλαϊκός καταιγισμός με το επικείμενο κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης. Στόχος του λαϊκού κινήματος θα πρέπει να είναι η ανατροπή των αντεργατικών νόμων που χτυπούν τη πόρτα του λαϊκού νοικοκυριού. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, που ακόμα και τώρα τολμά να προσπαθεί να αυτοπαρουσιαστεί σαν πυλώνας της Αριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, δείχνει την πιο φιλοαμερικάνικη στάση, την ώρα μάλιστα που το ιμπεριαλιστικό κέντρο των ΗΠΑ στέλνει σήματα πολέμου σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Η επίσκεψη Τσίπρα στον Τραμπ, οι από κοινού ασκήσεις του Ελληνικού στρατού με τον Αιγυπτιακό (επισφραγίζοντας για ακόμα μια φορά τον επικίνδυνο άξονα Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ–Αιγύπτου), οι παραχωρήσεις στρατιωτικών βάσεων στην Αλεξανδρούπολη, η προετοιμασία για μεταφορά πυρηνικών αποθεμάτων στον Άραξο της Πάτρας και οι δηλώσεις Τσίπρα, υφαίνουν ένα φάσμα γεγονότων που αποδεικνύουν τις επιδιώξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ να εμπλακούν ενεργά στα επικίνδυνα για τους λαούς γεωστρατηγικά παιχνίδια και στην όξυνση της πολεμικής απειλής. Ταυτόχρονα όμως με την εμπλοκή της Ελλάδας στις πολεμικές προετοιμασίες, ο ελληνικός λαός πληρώνει ακριβά τους εξοπλισμούς (όπως για παράδειγμα την αναβάθμιση των F-16), ενώ οι κοινωνικές δαπάνες συνεχώς μειώνονται ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο για την εισχώρηση του ιδιωτικού παράγοντα σε κάθε επίπεδο της ζωής μας.
Καθώς όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ προχωράει σε μια σειρά επικίνδυνων επιλογών στη σφαίρα της παραγωγής και της οικονομίας, εντείνεται επικίνδυνα με τη σειρά της η κρατική καταστολή και η καταπάτηση των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Η άδικη φυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή, η αυταρχικοποίηση εντός των πανεπιστημίων, το επικείμενο κατέβασμα των μπαρών στο Μετρό και το ολοκληρωτικό φακέλωμα των επιβατών, δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο που δεν αφήνει τη νεολαία να αναπνεύσει ελεύθερα.
Το φετινό Πολυτεχνείο λοιπόν, οφείλει να αποτελέσει ένα σταθμό κορύφωσης του μαζικού κινήματος με βασικούς πολιτικούς πυλώνες την ολομέτωπη αντικυβερνητική πάλη και την ανάδειξη των πολιτικών ευθυνών των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, την αντιπολεμική–αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση με σύνθημα «λεφτά για τις ανάγκες μας όχι για τους εξοπλισμούς», την αντικατασταλτική εκφορά λόγου απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την τρομοκρατία. Χρέος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ενόψει της επετείου είναι να προσδώσει πίστη και ορμή στον καταπιεσμένο λαό πως τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, αν σηκώσει κεφάλι και εξεγερθεί. Εκατό χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, το όραμα του αγώνα και της κομμουνιστικής προοπτικής στο σήμερα είναι ζωντανό και φωτίζει τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο μέλλον.