Μέλη της αποστολής της νΚΑ στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών στο Σότσι
Η επιλογή της διεξαγωγής του Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών στη Ρωσία 100 χρόνια από την πρώτη απόπειρα επαναστατικής αλλαγής του κόσμου και πολύ περισσότερο η επικαιρότητά της, θα απαιτούσε μια βαθύτερη αναζήτηση δρόμων προσέγγισης ενός νέου Οκτώβρη. Αυτός ο στόχος για να υπηρετηθεί στην ουσία, θα πρέπει να στοχεύει στη συνεύρεση πρωτοπόρων αριστερών κομμουνιστικών οργανώσεων, ξεπερνώντας τα στενά πλαίσια και κανόνες των υπαρχόντων παγιωμένων θεσμών. Παρόλα αυτά, κομμουνιστικές, αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες νεολαίας, στα πλαίσια του ΠΦΝΦ άδραξαν μια σημαντική ευκαιρία ανταλλαγής εμπειριών και επεδίωξαν ένα σημαντικό βήμα προς τη συγκρότηση δεσμών διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζόμενων λαών των διαφόρων χωρών.
Εντούτοις, για τη ρωσική κυβέρνηση η συγκέντρωση 20.000 νεολαίων ήταν μια έξοχη ευκαιρία, αφενός να διεξάγει την πολιτική της προπαγάνδα για τον Πούτιν αναζητώντας τους ψηφοφόρους για μια τέταρτη θητεία και, αφετέρου, να τονίσει ότι υπό την προεδρία Πούτιν η Ρωσία έχει γίνει και πάλι κέντρο προσέλκυσης επενδύσεων και σημαντικός διεθνής παίκτης.
Οι δυο αντιδιαμετρικά αντίθετες τάσεις συμπυκνώνουν το πολιτικό χάσμα ανάμεσα στα δύο ρεύματα, που με διαφορετικές κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές αναφορές οδήγησαν, στην πράξη, στην υπάρξη δύο απολύτως διαφορετικών φεστιβάλ στο πλαίσιο ενός. Το ένα φεστιβάλ ήταν αυτό που συζητούσε για τον Τσε, τον Φιντέλ και την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Το άλλο ήταν αυτό που διοργάνωναν οι Ρώσοι αξιωματούχοι, οι εταιρίες και οι νέοι/νέες που επιλέχτηκαν από αυτούς. Σε αυτό χωρούσαν οι τράπεζες, οι ΜΚΟ και οι επιχειρήσεις και πλαισιώθηκε από συζητήσεις για την τεχνολογία της επιτυχημένης επιχειρηματικότητας και της σταδιοδρομίας, οικονομικά και διπλωματικά meeting και τουριστικά stand.
Οι ρωσικές αρχές, για να συντηρήσουν αυτή την «καλογυαλισμένη» βιτρίνα της ρώσικης γιορτής κοσμοπολιτισμού και επιχειρηματικότητας, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν την πολιτική διάσταση του φεστιβάλ. Ήδη από την πρώτη μέρα, όταν στο σταθμό των τρένων Ιταλοί κομμουνιστές και κομμουνίστριες τραγούδησαν το Bella Ciao, η ρωσική αστυνομία επεδίωξε να τους σταματήσει. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ οι έλεγχοι γινόταν ολοένα και πιο αυστηροί, με κατασχέσεις υλικών με κομμουνιστικά σύμβολα, με εξεγερσιακά μηνύματα και εν γένει πολιτικό χαρακτήρα. Στο κρατικό μικροσκόπιο μπήκαν από τη σημαία της Βενεζουέλας και της Παλαιστίνης και βιβλία του Χομπσμπάουμ μέχρι κομμουνιστικά σύμβολα και υλικό που θεωρήθηκε πως έχει εξεγερσιακό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παράλογης παρεμβατικότητας των αρχών η απαγόρευση εισόδου σε Αυστριακούς αριστερούς αγωνιστές, εξαιτίας της κατοχής υλικών που περιλάμβαναν το σλόγκαν «eat the rich»!
Αποκορύφωμα όλων υπήρξε η σύλληψη και οριστική αποβολή από το ΠΦΝΦ, Λιβανέζας κομμουνίστριας η οποία, όταν συνειδητοποίησε ότι από τις σημαίες που βρίσκονταν έξω από το κεντρικό κτήριο εκδηλώσεων του φεστιβάλ έλειπε η σημαία της Παλαιστίνης, ενώ κυμάτιζε η σημαία του Ισραήλ, κατέβασε σε ένδειξη διαμαρτυρίας τη σημαία του κράτους-δολοφόνου.
Τη διοργάνωση άνοιξε μια σουρεαλιστική τελετή έναρξης, που περισσότερο προσομοίαζε σε διοργανώσεις τύπου Eurovision, παρά σε γιορτή πολιτικού φεστιβάλ. Μια εμπορική φιέστα ακόλουθη των κυρίαρχων αισθητικών κριτηρίων και της αντίληψής τους για το ωραίο. Μια χυδαία αστική ψυχαγωγία, όπου διασκεδαστές μιλούσαν για τις κοινωνικές ανισότητες. Σύμβολα του φεστιβάλ, όπως ο Τσε, αντικαταστάθηκαν από το διάσημο Ρώσο ποπ τραγουδιστή Dima Bilan. Την ίδια στιγμή, έξω από την αρένα, η πλειοψηφία των αποστολών της Μέσης Ανατολής, με πρωτοβουλία των Παλαιστίνιων αγωνιστών και αγωνιστριών, προχώρησαν σε μποϊκοτάζ της φιέστας διαμαρτυρόμενες για την παρουσία της ακροδεξιάς νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος (Likud) του Ισραήλ και την απουσία της Παλαιστινιακής σημαίας.
Η παγκόσμια νεολαία, νέες κομμουνίστριες και κομμουνιστές, οι αγωνιζόμενοι αυτού του κόσμου και το Ρωσικό κράτος μιλούν διαφορετικές πολιτικές γλώσσες. Κανένας αξιωματούχος δεν μπορεί να προσφέρει κανένα όραμα για τους νέους και το μέλλον τους. Οι χιλιάδες νέες και νέοι από 185 και πλέον χώρες του κόσμου, που συγκεντρώθηκαν στο χώρο για να ανταλλάξουν εμπειρίες γύρω από της κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες στις χώρες τους αλλά και την ανάγκη παγκόσμιου συντονισμού των δράσεων τους, δημιούργησαν το δικό τους «γκέτο», όπου δεν χωρούν οι εκφραστές της πολεμικής μηχανής, του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού, του φασισμού. Επιδιώξαμε να χαλάσουμε στην πράξη τη γιορτή τους.
Η κοινή παράσταση διαμαρτυρίας με άλλες οργανώσεις της Παλαιστινιακής αντίστασης και δυνάμεις της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, οι γεμάτοι πολιτικές συλλογικότητες διάδρομοι των συνεδριακών κέντρων και οι γεμάτες αίθουσες των εκδηλώσεων στον -συμβολικά- κόκκινο τομέα, ήταν όψεις ενός άλλου φεστιβάλ που δεν σκύβει το κεφάλι στην αυταρχική, καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική εκδοχή του ΠΦΝΠ.
Το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι πως οι συναντήσεις των διεθνών κομμουνιστικών ρευμάτων και συλλογικοτήτων, των συλλογικοτήτων του αγώνα και των μαζικών φορέων θα είναι κτήμα δικό τους, προϊόν των δεσμών διεθνιστικής αλληλεγγύης και όχι έρμαιο των ισορροπιών με τον εκάστοτε κρατικό χρηματοδότη;
Πως βγήκανε πάλι απ’ τη φωτιά
ο Κος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Κος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Πως θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;
Μιχάλης Κατσαρός: Νεκρό δάσος