ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
Η συμφωνία που κατέληξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την ΕΕ και το ΔΝΤ, σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και υπό την ουσιαστική συναίνεση της μνημονιακής «αντιπολίτευσης» ξεσκίζει και το ΣΥΡΙΖΑίικο «αμπαλάρισμα» των μέτρων, περί ταξικού πρόσημου. Οι μυλόπετρες των νέων μέτρων συνθλίβουν τα κατώτερα στρώματα μισθωτών και συνταξιούχων και πλήττουν γενικά τα φτωχολαϊκά στρώματα.
Πολλά από τους πολλούς
πάρα πολλά στους λίγους
ΚΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ
«Δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα απ’ όσα προβλέπει η συμφωνία και πολύ περισσότερο για την περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος». (Συνέντευξη Αλ. Τσίπρα στην Εφημερίδα Συντακτών στις 25/1/17). Αυτή τη δέσμευση, στην ίδια συνέντευξη, συνόδευαν δηλώσεις «δημοκρατικής πίστης και εθνικής αξιοπρέπειας». Σωστά διατράνωνε ότι μια τέτοια επαίσχυντη υποχώρηση δεν είναι θέμα μιας κυβέρνησης, «είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού μιας χώρας και ενός λαού». Αν και μετά την απεμπόληση προγραμμάτων, διακηρύξεων, παχυλών υποσχέσεων και την ακραία κυβίστηση του δημοψηφίσματος ο Τσίπρας δεν εκπλήσσει, λίγοι θα περίμεναν μιαν τόσο πανηγυρική και ευτελιστική αυτοδιάψευση. Ο «τσαμπουκάς του ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα» εκφυλίστηκε στην ταπείνωση των 3,6 δισ. ευρώ επιπλέον, που απαίτησαν και επέβαλαν στους Νενέκους οι δανειστές. Το θέμα δεν είναι βέβαια κυρίως ο παροιμιώδης πολιτικός αμοραλισμός του Τσίπρα και των πραιτοριανών του. Οι εκδηλώσεις της ηθικής αβελτηρίας θα συνεχιστούν και μάλλον θα κορυφωθούν, όταν επανέλθει στην αντιπολίτευση. Ας μην εκπλαγούμε, όταν τον δούμε να σηκώνει ξανά το «φλάμπουρο» της ριζοσπαστικής κριτικής του συστήματος. Ο άνθρωπος πάσχει ή προσβλήθηκε από μιθριδατισμό, όπως και η ελίτ που τον περιβάλλει, ως επιπλοκή της εξουσιολαγνείας, της λατρείας της καρέκλας.
Το κύριο θέμα λοιπόν δεν είναι ο ηθικός και πολιτικός εκφυλισμός του συριζαϊκού φαινομένου, αλλά οι οδυνηρές επιπτώσεις, καθαυτές και σωρευτικά με τις προηγούμενες, που συνεπάγεται το νέο πρόγραμμα, σε συνδυασμό και με το μεσοπρόθεσμο (2019-22) και οι οποίες σε μεγάλη έκταση παραβιάζουν τα όρια και της φυσικής (απόλυτης) εξαθλίωσης ευρύτερων μαζών.
Αλλά και το τυπικό για τον ΣΥΡΙΖΑ αφήγημα («αμπαλάρισμα») των μέτρων έχει απολέσει το άλλοθι του ταξικού πρόσημου, της μεροληψίας υπέρ των μη εχόντων, που επικαλέστηκε στο νομοσχέδιο του ασφαλιστικού, όπου ισχυρίστηκε ότι επιβάρυνε τα μεσαία στρώματα προς όφελος των λαϊκών. Τα νέα μέτρα σαφώς πλήττουν γενικά τα εργατολαϊκά στρώματα και ιδίως τα φτωχότερα. Οι μυλόπετρες των μέτρων συνθλίβουν και τα κατώτερα στρώματα μισθωτών και συνταξιούχων. Η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς ισχύει και στις κατώτερες συντάξεις, ενώ το αφορολόγητο όριο (5.682 από 8.636) πλήττει και εργαζόμενους με απολαβές 500 ευρώ μικτών, ακόμη και ανέργους με τα βάρβαρα τεκμήρια, ενώ ο συνδυασμός μείωσης των συντάξεων και του αφορολόγητου θα πλήξει διπλά μια σημαντική μερίδα συνταξιούχων. Ως φιλολαϊκό φύλλο συκής παραμένουν τα περιλάλητα «αντίμετρα», τα οποία ελάχιστα πείθουν ότι δεν θα έχουν την τύχη των «ισοδύναμων» και του παράλληλου προγράμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον δεν αποσπά λίγα (σε ατομική βάση) απ’ τους πολλούς αλλά πολλά απ’ τους πολλούς και φτωχούς…
Δύο συντάξεις το χρόνο θα χάσουν 1,1 εκατ. συνταξιούχοι και ένα μισθό οι χαμηλόμισθοι
«Ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση, υπάρχει άσπρος καπνός» δήλωσε περιχαρής ο Ε. Τσακαλώτος, επικεφαλής της διαπραγματευτικής ελληνικής ομάδας, αλλά και επικεφαλής ταυτόχρονα της εσωτερικής «αντιπολίτευσης» των 53 στον ΣΥΡΙΖΑ… Ο ευφημισμός είναι ατυχέστατος. Στο ρωμαιοκαθολικό στερεότυπο δήλωνε την εκλογή Πάπα (Habemus Papam – Έχουμε Πάπα), αφού για τον πιστό θεωρούνταν ευτυχές και σωτήριο γεγονός η εκλογή του επί γης εκπροσώπου του Θεού… Ο συμβολισμός του λευκού που προοιωνίζεται ευτυχή κατάληξη («άσπρη μέρα») δεν ισχύει βέβαια στην προκειμένη περίπτωση. Απεναντίας, η προκαταρκτική τεχνική συμφωνία για την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης προοιωνίζεται μαύρες, κατάμαυρες μέρες για τον ελληνικό λαό και άσπρες για τους δανειστές και για το κεφάλαιο…
Άνθρακες ο θησαυρός! Ύστερα από επτάμηνη «ηρωική» διαπραγμάτευση, όπως και το αείμνηστο 2015, η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε μια νέα επονείδιστη συμφωνία. Κάτω απ’ τα νέα βάρη που επισωρεύονται σ’ αυτά που προϋπάρχουν, θα δυσκολέψει αφόρητα η ανάσα του ελληνικού λαού. Η ασφυκτική πλέον λιτότητα με τη νέα συμφωνία και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα επεκτείνεται τουλάχιστον ως το 2022 και έχει ο Θεός… Η «δύσκολη» κατά τη συριζαϊκή διάλεκτο, συμφωνία προβλέπει μεταξύ άλλων τα εξής: Μείωση των κύριων, αλλά και των επικουρικών συντάξεων (έπεσαν την τελευταία στιγμή στο τραπέζι) που έχουν προσωπική διαφορά, έως 18%, όριο για το οποίο κόμπαζε θεωρώντας το επιτυχία η υπουργός του κομματικού σωλήνα του ΣΥΡΙΖΑ, Αχτσιόγλου. Κατά 4% μειώνονται οι συντάξεις των ελεύθερων επαγγελματιών, πετσοκομμένες ήδη απ’ το νόμο Κατρούγκαλου, για το οποίο ο εμπνευστής του επαιρόταν ότι «λύνει» το ασφαλιστικό μέχρι το 2060! Μαχαίρι σχεδόν 3.000 ευρώ πέφτει στο αφορολόγητο (από 8.636 στα 5.682) μισθωτών, συνταξιούχων και αγροτών. Επιπλέον, προβλέπεται πώληση του 40% των λιγνιτικών μονάδων και ορυχείων της ΔΕΗ, άνοιγμα των καταστημάτων για 30 Κυριακές το χρόνο, από οκτώ σήμερα, κατάργηση της προέγκρισης των ομαδικών απολύσεων απ’ τον υπουργό Εργασίας και περικοπή επιδομάτων (θέρμανσης, αναπηρίας κ.ά.).
Το «πακέτο» συμπυκνώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στην απώλεια δύο συντάξεων το χρόνο, που θα χάσουν 1,1 εκατ. συνταξιούχοι απ’ τη μείωση έως 18% σε κύριες και επικουρικές συντάξεις και απ’ τον περιορισμό του αφορολόγητου! Αντί της 13ης σύνταξης, που υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη ψελλίζουν ότι θα ξαναδοθεί, περίπου 1,1 εκατ. συνταξιούχοι θα στερηθούν δύο συντάξεις… Μεγάλοι χαμένοι θα είναι και όσοι λαμβάνουν τα κατώτατα όρια στις κύριες και επικουρικές συντάξεις. Αλλά πλήττονται και οι μητέρες των ανηλίκων που συνταξιοδοτήθηκαν με μειωμένη σύνταξη και θα υποστούν το πλαφόν του 18%, χιλιάδες άτομα που παίρνουν συντάξεις αναπηρίας, ενώ μειώσεις θα υπάρξουν και στις κατακρεουργημένες συντάξεις χηρείας. Το 2019 σ’ αυτά τα βάρη θα προστεθεί και η ολοκληρωτική κατάργηση του ΕΚΑΣ που προβλέπεται απ’ το προηγούμενο (τρίτο) μνημόνιο.
Επιμελής μαθήτρια της γκαιμπελικής σχολής ΣΥΡΙΖΑ η νέα υπουργός Εργασίας ισχυρίζεται χωρίς αιδώ ότι το 1/3 «μόνο» (λες κι είναι λίγο) των συνταξιούχων πλήττεται, δηλαδή όσων οι συντάξεις μέχρι το 2016 διατηρούσαν την προσωπική διαφορά μετά τον επανυπολογισμό τους, αποσιωπώντας ότι οι νέες συντάξεις, από το Μάιο του 2016 περικόπτονται έως και κατά 30%! Το «ταξικό» πρόσημο της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ στις συντάξεις (με την προφανή συμβολή τους στην αντιμετώπιση της κοινωνικής φτώχειας) είναι προφανές: Απ’ το 2015 έως το 2017 έχουν προβεί ήδη σε 13 μειώσεις(!) χωρίς να αποκλείονται και νέες στο προσεχές μέλλον.
Αλλά και στο φορολογικό είναι εμφανής η αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων που επιφέρει η νέα συμφωνία. Η ΝΔ στην προσπάθεια διαφοροποίησης και υπέρβασης του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί άδικο και αναποτελεσματικό το μίγμα πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που εδράζεται στην πληθωρική φορολόγηση και το αντιπαραθέτει στο δικό της μίγμα, που δίνει έμφαση στην περικοπή «περιττών» (με τη νεοφιλελεύθερη λογική) δαπανών. Στην τεχνική συμφωνία ο ΣΥΡΙΖΑ, στη νεοφιλελεύθερη διολίσθησή του, προχωρά και σε άγρια αύξηση της φορολογίας, αλλά και σε δρακόντεια περιστολή των δαπανών και μάλιστα στην ευαίσθητη και οριακή περιοχή των συντάξεων και δη των κατώτερων, αποποιούμενος τοιουτοτρόπως το οξύμωρο της «δίκαιης λιτότητας».
Αρκεί ν’ αναφερθεί ότι η μείωση του αφορολόγητου, εκτός απ’ τη σύνθλιψη των συνταξιούχων, επιβαρύνει και τους μισθωτούς, ιδιαίτερα των κατώτερων κλιμακίων, με την απώλεια ενός μισθού ή και παραπάνω. Για παράδειγμα, άγαμος μισθωτός με ετήσιο εισόδημα 10.000 ευρώ, πληρώνει σήμερα φόρο 300 ευρώ, με τη νέα μείωση του αφορολογήτου θα πληρώνει φόρο 950 ευρώ. Χαμένη απ’ το νέο αφορολόγητο είναι οπωσδήποτε και κατά πολύ η μεγάλη μάζα των μισθωτών κάτω των 25.000 ευρώ. Θα χρεωθούν τη μερίδα του λέοντος απ’ την αύξηση της φορολογίας κατά 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ. εισπρακτέο ποσό απ’ αυτή την πηγή). Οι μισθωτοί κάτω των 25.000 ευρώ θα έχουν μεγάλη μείωση μισθών, ακόμη και αν υλοποιηθούν τα επαγγελλόμενα αντίμετρα. Οι άνω αυτού του ορίου, αν εφαρμοστεί η μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης και του φορολογικού συντελεστή απ’ το 22% στο 20%, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχουν μειωμένη φορολογία.
Αλλά και στο πεδίο των εργασιακών, η κυβέρνηση παρά τη στρέβλωση των αποτελεσμάτων της διαπραγμάτευσης, κατέγραψε μια σημαντική ήττα. Η κυβέρνηση θριαμβολογεί ότι στο τέλος του 2018 επανέρχονται οι συλλογικές συμβάσεις και αίρεται η αναστολή των δύο βασικών αρχών, της επεκτασιμότητας στο σύνολο του κλάδου της κλαδικής σύμβασης και της ευνοϊκότερης για τον εργαζόμενο σύμβασης μεταξύ κλαδικής, επιχειρησιακής, ατομικής. Στην πραγματικότητα, συμφωνήθηκε η αναστολή των δύο αρχών να διατηρηθεί μέχρι το τέλος του προγράμματος και το θέμα να ρυθμιστεί στην επερχόμενη τρίτη αξιολόγηση, που θα επιληφθεί των εκκρεμοτήτων του εργασιακού. Η ίδια διελκυστίνδα ισχύει και στο θέμα των επιτρεπόμενων απολύσεων. Το ποσοστό παρέμεινε στο ίδιο ύψος (5% και ως 30 εργαζόμενοι τον μήνα), αλλά καταργήθηκε η προέγκριση των απολύσεων όχι μόνον απ’ τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας, αλλά και απ’ το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ), που δεν έχει πλέον δυνατότητα απόρριψης απολύσεων, αλλά απλώς ελέγχου της τήρησης των νομοθετημένων διαδικασιών. Αυτή η επαμφοτερίζουσα διατύπωση, στην ταξική κοινωνία, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για τις αυθαιρεσίες του κεφαλαίου.
Η συμφωνία προβλέπει ακόμη θέσπιση νομοθεσίας για την ταχύτερη εκδίκαση απ’ τα δικαστήρια της νομιμότητας των απεργιών. Είναι γνωστό ότι η προσβολή της νομιμότητας των απεργιών, χωρίς εξαίρεση σχεδόν, εγκρίνεται απ’ τα δικαστικά όργανα. Με τη νέα ρύθμιση αυτή η διαδικασία επιταχύνεται, ώστε η απεργία να καταστέλλεται απ’ την αρχή της. Αναφορικά με το συνδικαλιστικό νόμο απαιτείται ο «εξορθολογισμός» του (οι δανειστές απαιτούν να πραγματοποιείται απεργία με ποσοστό 50+1% των εργαζομένων και όχι με την πλειοψηφία της συνέλευσης). Κατά πάσα πιθανότητα το κομβικό αυτό θέμα θα ρυθμιστεί στην επικείμενη τρίτη αξιολόγηση.
Σκληρό πακέτο μέτρων περιλαμβάνει η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές στα θέματα της Ενέργειας. Συγκεκριμένα, συμφωνήθηκε η πώληση λιγνιτικών μονάδων και ορυχείων της ΔΕΗ σε ποσοστό 40%. Για τη μείωση περαιτέρω των μεριδίων της επιχείρησης στη λιανική αγορά ηλεκτρισμού, όπως απαιτεί η «αντιμονοπωλιακή» νομοθεσία της ΕΕ, συμφωνήθηκε η αύξηση των δημοπρατούμενων ποσοτήτων στο 16% φέτος, στο 19% για το 2018 και στο 22% για το 2019. Προβλέπεται επίσης η πώληση του 17% των μετοχών της ΔΕΗ, που περιλαμβάνονται στο χαρτοφυλάκιο του ΤΑΙΠΕΔ. Κατευθύνσεις δίνονται για την πώληση του ΔΕΣΦΑ και την «απελευθέρωση» της αγοράς του φυσικού αερίου.
Στη συμφωνία υπάρχει επισήμανση αναφορικά με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στη ΔΕΗ, με την ανάληψη της διαδικασίας από ιδιωτικές εισπρακτικές εταιρείες, ώστε να ενταθούν οι πιέσεις στα λαϊκά νοικοκυριά, που στην κρίση αδυνατούν να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς την επιχείρηση.
Στη συμφωνία προβλέπεται η αύξηση των Κυριακών στις οποίες τα καταστήματα θα είναι ανοικτά από οκτώ που ισχύει σήμερα στις 32 για μεγάλες περιοχές, κυρίως των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, του Πειραιά και σε περιοχές-φιλέτα, όπου δραστηριοποιούνται οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες. Αυτή η απόφαση προκαλεί την έντονη αντίδραση των εργαζομένων, αφού επιβάλλει εργασία σε συνθήκες γαλέρας (εξαντλητική δουλειά χωρίς ανάπαυλα), αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, που ορθά διαμαρτύρονται ότι αυτή η ρύθμιση εξυπηρετεί αποκλειστικά τις μεγάλες αλυσίδες. Παράλληλα, καταγράφεται συνταγματική εκτροπή (για μιαν ακόμη φορά), αφού παραβιάζεται ακόμα και η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, για ανοικτά καταστήματα έως οκτώ Κυριακές.
Αναζητώντας φύλλο συκής
ΑΠΟ ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ, ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ
Στην ιδεολογική κάλυψη των μνημονιακών επαίσχυντων μέτρων του ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά υιοθετεί την «υπερασπιστική» γραμμή των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων σε διαφορετικό μίγμα. Αυτή η ιδεολογική γραμμή περιλαμβάνει τρεις αλληλένδετες πλευρές: Αναπόδραστη αναγκαιότητα των μνημονίων λόγω της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Παρά την υπέρμετρη σκληρότητά τους τα μνημόνια επιβάλλουν «μεταρρυθμίσεις» που οδηγούν στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις κατακτώντας την εμπιστοσύνη των δανειστών, μπορούν ν’ αποσπάσουν τη συγκατάνευση των δανειστών για μέτρα, που αμβλύνουν τη σκληρότητα των μνημονιακών πολιτικών. Αυτή η γραμμή ξεκίνησε με τα γνωστά «ισοδύναμα» συνεχίστηκε με το «παράλληλο πρόγραμμα» και ανανεώνεται στην τελευταία δέσμη μέτρων με τα λεγόμενα «αντίμετρα». Στο τέταρτο μνημόνιο η στρεψόδικη λογική του ΣΥΡΙΖΑ εμπνεύστηκε τη θεωρία του «μηδενικού δημοσιονομικού κόστους». Δηλαδή, στα κακά μέτρα του 2% του ΑΕΠ, προβλέπεται ένα αντίστοιχο 2% «καλών» μέτρων. Το καλό 2% θα εφαρμοστεί, αν καλυφθεί πρωτογενές πλεόνασμα στο ύψος του 3,5% του ΑΕΠ, όχι μόνο για τη διετία 2019-2020, αλλά και μέχρι το πέρας του μεσοπρόθεσμου προγράμματος (2022) ή και επέκεινα. Το 3,5% (άγνωστο για πόσα χρόνια) ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ το θεωρούσε εξοντωτικό και υφεσιακό, αφού προέρχεται από φόρους και μείωση μισθών-συντάξεων. Από κει και πέρα, πρώτο, το καλό 2% καλύπτει το αντίστοιχο 2% του αντιλαϊκού πλεονάσματος, όχι όμως και το υπολειπόμενο 1,5% απ’ το 3,5% ούτε βέβαια τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων μνημονίων. Δεύτερο: Τα αντίμετρα, ακόμη κι αν εφαρμοστούν, δεν θα αποζημιώνουν τους πληττόμενους απ’ τα μέτρα. Τρίτο: Ποιος εγγυάται ότι τα αντίμετρα στο σύνολό τους θα εφαρμοστούν όταν μάλιστα το 2019 θα είναι στην εξουσία άλλη κυβέρνηση; Αλλά και απ’ το θηριώδες πλεόνασμα των 7,5 δισ. του 2016 μόλις 620 εκατ. έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στους συνταξιούχους. Τέταρτο: μέτρα του 2020 είναι υπέρ του κεφαλαίου (μείωση φορολογίας απ’ το 29% στο 26%), ή αντιφατικά, όπως η μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 200 εκατ. αλλά χωρίς να μειώνεται το προβλεπόμενο ποσό (3,3 δισ. ευρώ).
Πλεόνασμα υποκρισίας από τα αστικά κόμματα
ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ
Εκτός απ’ τη «ναυαρχίδα» των αντιμέτρων η απολογητική του ΣΥΡΙΖΑ «επιπλέει» και σε άλλα επιχειρήματα: Με τη λήξη του προγράμματος το 2018-19 η χώρα εξέρχεται απ’ τα μνημόνια και την επιτροπεία. Εισάγεται στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) και δύναται να αντλεί δάνεια απ’ τις αγορές. Εξασφαλίζεται η απομείωση του χρέους. Αποκαθίσταται η σταθερότητα, δημιουργείται ευνοϊκό κλίμα για επενδύσεις. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται… Και με το πέρας των μνημονίων η επιτροπεία συνεχίζεται. Επιβάλλεται απ’ το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και τη Νέα Οικονομική Διακυβέρνηση, ιδιαίτερα για τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν μνημονιακά προγράμματα (ισχύει για Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρο).
Το χρέος και η ρύθμισή του αποτελούν τη «Μεγάλη Ιδέα» του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως έχει καταστεί σαφές απ’ τους δανειστές ότι δεν θα υπάρξει ονομαστική απομείωση του χρέους, αλλά χρονική παράταση της αποπληρωμής του (άρα σχετική διεύρυνσή του, λόγω επιπλέον τόκων) και μικρή μείωση των επιτοκίων. Οι επενδύσεις-αρπαγές των φιλέτων και στρατηγικών υποδομών της χώρας απ’ το ξένο κεφάλαιο όντως θα ενταθούν. Μετά τα αεροδρόμια και τον ΟΛΠ έρχεται η σειρά του ΟΛΘ και των μεγάλων λιμανιών της χώρας, των νερών (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ), της ενέργειας (υπονόμευση-εκποίηση της ΔΕΗ – της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας). Και πάει λέγοντας…
Αν και τα επιτελεία του κεφαλαίου στην ημεδαπή και την αλλοδαπή πανηγυρίζουν και αποδίδουν εύσημα στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία, το αστικό πολιτικό σύστημα καρκινοβατεί. Πράγμα όχι παράδοξο, αφού διαμεσολαβεί τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου στο λαό και εισπράττει, επομένως, τους μύδρους της λαϊκής δυσαρέσκειας. Δεν είναι μόνον η ματαιόπονη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να περιχαρακώσει με απύθμενη δημοκοπία τις αριστερόστροφες μάζες, που δις τον οδήγησαν στον κυβερνητικό θώκο. Γενικότερα, στο αστικό πολιτικό σύστημα σοβεί κρίση ηγεμονίας. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα μικρότερα αστικά κόμματα υιοθετούν μιαν αντιφατική πολιτική, που παραπέμπει στο διπλό πρόσωπο του Ιανού. Απ’ τη μια, ως συστημικά κόμματα πίεζαν τον ΣΥΡΙΖΑ να ολοκληρώσει την αξιολόγηση, απ’ την άλλη, τον μέμφονται για τα σκληρά μέτρα της συμφωνίας, χωρίς τα οποία όμως γνωρίζουν ότι η συμφωνία θα ήταν αδύνατη. Σε κινήσεις τακτικισμού ο μεν ΣΥΡΙΖΑ προωθεί σε διπλό νομοσχέδιο μέτρα και αντίμετρα, για να αναγκάσει τη ΝΔ να τα ψηφίσει ή να εκτεθεί, η δε ΝΔ απαντά με πρόκληση στον ΣΥΡΙΖΑ να διανείμει άμεσα το 0,5% του πλεονάσματος των 7,5 δισ. του 2016 στο λαό, αν και γνωρίζουν ότι θα είναι κάθετα αντίθετοι οι δανειστές σε μια τέτοια πολιτική, αφού οι ίδιοι ενθυλάκωσαν στο μεγαλύτερο μέρος του το πλεόνασμα. Μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ υπερακοντίζοντας τη ΝΔ, απαιτεί απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ να διανείμει άμεσα όλο το πλεόνασμα του 2016! Το μόνο που δεν ενδιαφέρει τους αστούς πολιτικούς είναι τα βάσανα του ελληνικού λαού. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κουτάλα της εξουσίας…
