ΜΑΡΙΑ ΜΠΙΚΑΚΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ευρώπη-ράμπο, Ευρώπη-φρούριο, Ευρώπη-στρατόπεδο. Αυτό έχουν αποφασίσει οι ηγέτες των «28»
αναφορικά με τους πρόσφυγες και αυτό εφαρμόζουν με θρησκευτική ευλάβεια, καταπατώντας ακόμη και τα πιο
στοιχειώδη δικαιώματά τους. Συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει υιοθετήσει την «πολιτική της αποτροπής», η οποία βασίζεται στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και την απομόνωση
Στη μάχη για την ημέρα αγώνα της 18ης Μάρτη
Οι δράσεις του Συντονισμού για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό
Την Κυριακή 5 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε συνέλευση του Συντονισμού για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό (ΣΥ.ΠΡΟ.ΜΕ). Η μεγάλη και αντιπροσωπευτική συμμετοχή δεκάδων συλλογικοτήτων και πολλών αλληλέγγυων βοήθησε ώστε να παρουσιαστεί ανάγλυφα η εικόνα που επικρατεί στα στρατόπεδα και τους καταυλισμούς των προσφύγων και οι δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Συμμετείχαν εργατικά σωματεία από τους κλάδους της εκπαίδευσης και της υγείας, φοιτητικοί σύλλογοι, το Δίκτυο ανυπότακτων γονέων, τοπικές επιτροπές αλληλεγγύης της Αττικής, εργατικές, πολιτιστικές, πολιτικές Λέσχες, Λαϊκές Συνελεύσεις, Κοινωνικά φαρμακεία, η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, εργατικές συλλογικότητες, καθώς και κινήσεις πόλης. Παράλληλα, υπήρχε συμμετοχή με ζωντανή παρουσία και μέσω skype από άλλες περιοχές της χώρας –τον Συντονισμό για το Προσφυγικό της Λέσβου, την Επιτροπή Αλληλεγγύης της Πάτρας, αλληλέγγυους της Θεσσαλονίκης, ,τη Λέσχη Εργασίας, αλληλεγγύης και Πολιτισμού Τρικάλων, την Ενωτική Πρωτοβουλία Φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης.
Η συνέλευση άνοιξε με την πλούσια εμπειρία της δράσης του Συντονισμού στις κεντρικές και τοπικές κινητοποιήσεις του, με τη σύνδεση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες με την αντιπολεμική πάλη, με την περιγραφή της κατάστασης που επικρατεί για τους πρόσφυγες στην Τουρκία, τα νέα μέτρα της ΕΕ και της κυβέρνησης, ενώ δόθηκε έμφαση και στην ακροδεξιά αντίδραση. Ταυτόχρονα, υπογραμμίστηκαν οι διεκδικήσεις του Συντονισμού και η ανάγκη πλαισίωσης του ΣΥ.ΠΡΟ.ΜΕ και, φυσικά, οι δράσεις για την πανελλαδική μέρα δράσης και αγώνα του επόμενου Σαββάτου. Έγινε, επίσης, αναφορά στον εγκλωβισμό των προσφύγων στα νησιά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την έλλειψη δικαιωμάτων, τη διασπάθιση των χρημάτων για το προσφυγικό, τη σκλήρυνση της στάσης της ΕΕ και τη ρατσιστική συμφωνία με την Τουρκία. Στην πλούσια συζήτηση που ακολούθησε κατατέθηκαν απόψεις και προβληματισμοί από υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς και φορείς της περιφέρειας για θέματα περίθαλψης και υγείας των προσφύγων, για το δικαίωμα στη μόρφωση, για τους καταυλισμούς της επαρχίας και τον ρόλο των ΜΚΟ, για τις κινητοποιήσεις των προσφύγων, τις κυβερνητικές ευθύνες και πολλά ακόμα ζητήματα. Στη συνέλευση επικαιροποιήθηκαν οι θέσεις του ΣΥ.ΠΡΟ.ΜΕ για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των προσφύγων και καταλήχτηκαν αρκετές ακόμη δράσεις. Ανάμεσά τους, η καμπάνια για να ξεκινήσουν εγγραφές των προσφυγόπουλων στα σχολεία από τις αρχές Μάη και η έκδοση μπροσούρας για το δικαίωμα στο πρωινό σχολείο.
Η πραγματοποίηση ημερίδας για θέματα ψυχικής υγείας των προσφύγων. Η έκδοση κεντρικής κοινής αφίσας. Η ένταση των δράσεων ενάντια στην γκετοποίηση των προσφύγων, ώστε να είμαστε μαζί στις γειτονιές, στα σχολειά και στις δουλειές, με ίσα δικαιώματα. Υπήρξε δε ιδιαίτερη έμφαση και επιμονή στην ανάγκη να σπάσουν οι κυβερνητικές απαγορεύσεις εισόδου των συλλογικοτήτων του κινήματος στους καταυλισμούς. Πάνω και πρώτα από όλα, όμως, τονίστηκε η ανάγκη της οργάνωσης και επιτυχίας των κινητοποιήσεων της 18ης Μάρτη, ώστε να αποτελέσουν σταθμό στην κλιμάκωση των αγώνων και τη μαζικοποίηση του κινήματος.
Τον Φεβρουάριο, στη σύνοδο κορυφής της Μάλτας, στο όνομα της αντιμετώπισης των προσφυγικών ροών από τις ακτές της βόρειας Αφρικής, οι ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν τη συνέχιση της οικονομικής, πολιτικής και εν μέρει στρατιωτικής επέμβασής τους στη Λιβύη. Προέβλεψαν, μάλιστα, χρηματοδότηση ύψους 1,8 δισεκ. ευρώ για τη στήριξη της διορισμένης από τη Δύση κυβέρνησης, προκειμένου να ισχυροποιηθεί σε βάρος της έτερης και φίλα προσκείμενης προς τη Μόσχα κυβέρνησης η οποία έχει υπό τον έλεγχό της το ανατολικό τμήμα της χώρας, έτσι ώστε επιτέλους να πιάσουν τόπο οι βομβαρδισμοί που έχουν προηγηθεί. Οι «28» επικαλέστηκαν την «ανάγκη σταθεροποίησης προκειμένου να μπορέσουν οι αρχές να αποκτήσουν τον έλεγχο των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων». Σε αυτό το πλαίσιο, η εκπαίδευση, ο εξοπλισμός και η υποστήριξη του «ημέτερου» στρατού της Λιβύης υλοποιούνται με ευθύνη του ΝΑΤΟ και ειδική μέριμνα των ευρωπαϊκών χωρών-μελών του, ενώ ήδη λίβυοι λιμενικοί εκπαιδεύονται στη βάση του ΝΑΤΟ, στη Σούδα της Κρήτης.
Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκαν και οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου που πραγματοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα (Πέμπτη και Παρασκευή) στις Βρυξέλλες, όπου, επίσης, ένα από τα θέματα που κυριάρχησαν ήταν το προσφυγικό. Οι «28» έκριναν ότι πρέπει να εντείνουν τις παρεμβάσεις τους, για δύο κυρίως λόγους: Αφενός, επειδή επίκεινται κρίσιμες εκλογές σε μια σειρά χώρες (Ολλανδία την ερχόμενη Τετάρτη και στη συνέχεια Γαλλία, Γερμανία και, ενδεχομένως, Ιταλία) και η Ακροδεξιά καραδοκεί, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να φροντίσουν οι νυν κυβερνήσεις να πάρουν τα μέτρα που εκείνη προτείνει. Και αφετέρου, επειδή επιδεινώνονται διαρκώς οι σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν, ενόψει και του δικού του δημοψηφίσματος στις 16 Απριλίου, ενέχοντας την απειλή να τιναχτεί στον αέρα η περυσινή συμφωνία και να αρχίσουν και πάλι οι μαζικές «προσφυγικές ροές».
Έτσι, αποφασίστηκε ακόμη μεγαλύτερη θωράκιση των εξωτερικών συνόρων, θαλάσσιων και χερσαίων και μάλιστα με χρήση όλων των διαθέσιμων νέων τεχνολογιών. Επίσης, συνεχίζεται η στρατιωτική επιχείρηση «Σοφία» στην κεντρική Μεσόγειο, ενώ ανατίθεται στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής η στενή παρακολούθηση της ευρύτερης περιοχής, με σκοπό τον «έγκαιρο εντοπισμό και την αντιμετώπιση ενδεχόμενων απειλών για την ασφάλεια στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ».
Παράλληλα, βεβαίως, μέτρα λαμβάνονται και σε εθνικό επίπεδο. Για παράδειγμα, η Ουγγαρία, θα έχει έτοιμο μέχρι το τέλος της άνοιξης ένα νέο φράκτη στα σύνορά της με τη Σερβία, για να εμποδίσει τις διαδρομές των προσφύγων – έναν φράχτη, μάλιστα, που οι πληροφορίες θέλουν να είναι εφοδιασμένος και με ηλεκτροφόρα σύρματα. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός Όρμπαν συγκροτεί ένα ειδικό σώμα «κυνηγών συνόρων», στο οποίο θα συμμετέχουν περίπου 3.000 Ράμπο, εφοδιασμένοι με περίστροφα με πραγματικές σφαίρες, κλομπ, σπρέι πιπεριού και χειροπέδες, ώστε να πιάνουν επιτόπου τους επίδοξους «εισβολείς», τους οποίους στη συνέχεια θα κλείνουν σε στρατόπεδα-φυλακές που θα βρίσκονται στα σύνορα.
Με τον τρόπο αυτό, οι ηγέτες της «πολιτισμένης Ευρώπης», οι οποίοι κατά τα άλλα διαχωρίζονται από τον Τραμπ και τον καταγγέλουν επειδή υψώνει τείχη στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, σπεύδουν να φράξουν όλες τις πιθανές διαδρομές των προσφύγων, από τον Έβρο μέχρι το Καλαί της Μάγχης. Επίσης, με τις ευλογίες της ΕΕ και τα δικά της κεφάλαια, η Τουρκία έχει ολοκληρώσει στα σύνορα με τη Συρία τα πρώτα 290 χιλιόμετρα τείχους, που αποτελείται από τσιμεντένια μπλοκ πάχους δύο μέτρων και ύψους τριών, τα οποία φέρουν συρματοπλέγματα με ξυράφια στην κορυφή.
Το «κερασάκι στην τούρτα» έρχονται να βάλουν οι αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις που συγκροτούν ένα απολύτως ασφυκτικό και αντιδημοκρατικό πλαίσιο όσον αφορά στην αντιμετώποση των προσφύγων. Ήδη, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε –και μάλιστα παρά την αντίθετη εισήγηση του εισαγγελέα– πως τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν υποχρεούνται να εκδίδουν άδειες εισόδου και παραμονής σε άτομα που κινδυνεύουν αποδεδειγμένα με βασανιστήρια και διώξεις στις χώρες τους, αφήνοντας τη σχετική απόφαση στην κρίση τους και την (ανύπαρκτη) καλή τους θέληση. Επίσης, σε Γαλλία και Γερμανία προετοιμάζεται εντατικά άμβλυνση των κριτηρίων που εμποδίζουν τις απελάσεις, ώστε να γίνονται ακόμα και όταν εκκρεμεί απάντηση σε αίτηση ασύλου. Την ίδια στιγμή, από την ερχόμενη Τετάρτη 15 Μαρτίου, προβλέπεται η επαναφορά σε πλήρη ισχύ της Συνθήκης του Δουβλίνου, κάτι που σημαίνει ότι οι πρόσφυγες οι οποίοι βρίσκονται «παράτυπα» σε χώρες της ΕΕ και μπήκαν μετά από αυτή την ημερομηνία στην Ευρώπη, θα επιστρέφονται αυτομάτως και χωρίς δεύτερη συζήτηση στην πρώτη χώρα υποδοχής.
Και τι κάνει, άραγε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι σε αυτή την αντιπροσφυγική λαίλαπα; Τίποτε άλλο παρά να υπερασπίζεται και εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια και «δημιουργικό» τρόπο τόσο τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας όσο και όλες τις σχετικές αποφάσεις των Βρυξελλών. Έτσι, εκχωρεί στο ΝΑΤΟ τη «φύλαξη» των θαλάσσιων συνόρων στο Αιγαίο από τους πρόσφυγες, λειτουργεί τις σχετικές με το προσφυγικό δημόσιες υπηρεσίες από κοινού με αξιωματούχους της ΕΕ, της Frontex, της νέας συνοριοφυλακής-ακτοφυλακής και της Europol.
Τα αποτελέσματα είναι τραγικά για τους πρόσφυγες που χάνουν το δικαίωμα στο άσυλο και για τους πάνω από 13.000 που παραμένουν εγκλωβισμένοι στα νησιά. Εκεί όπου κατασκευάζονται νέα κέντρα κράτησης, με σκοπό τη φυλάκιση σε αυτά των «παραβατικών» ή «παράτυπων» μεταναστών, όπως πλέον συλλήβδην χαρακτηρίζονται όλοι οι νέοι πρόσφυγες. Σε μια τέτοιου είδους φυλακή μετατρέπεται ολόκληρη η Μόρια στη Λέσβο, ενώ ξεκίνησε η κατασκευή αντίστοιχης εγκατάστασης και στην Κω.
Όλα αυτά, στην πράξη, σημαίνουν άρνηση παροχής κάθε είδους προστασίας στα θύματα των πολέμων και των διωγμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι εφαρμόζονται με απόλυτη τυπικότητα τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ασύλου για τις προϋποθέσεις χορήγησής του, τα οποία δεν περιλαμβάνουν ως εμπόλεμες ζώνες ακόμα και περιοχές της Συρίας, ενώ χαρακτηρίζουν ολόκληρη την Τουρκία ως «ασφαλή χώρα». Έτσι, οι επιτροπές εκδίδουν σωρηδόν τις απορριπτικές απαντήσεις, ακυρώνοντας στην πράξη μια στοιχειώδη κατάκτηση.
Όπως αναμένεται, λοιπόν, όλα τα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων και οι προαναχωρισιακές φυλακές είναι γεμάτα από πρόσφυγες των οποίων απορρίφτηκε η αίτηση ασύλου τους ή δεν προσήλθαν καν στη συνέντευξη, ακόμα και αν υπήρχε αιτία που δεν έχει να κάνει με τη θέλησή τους. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι συλλαμβάνονται σε περιπολίες, ελέγχονται και εφόσον διαπιστωθεί ότι δεν εμφανίστηκαν στη συνέντευξη, φυλακίζονται και τιμωρούνται με ακύρωση και αφαίρεση των δελτίων πρώτης καταγραφής, που παρείχαν άδεια παραμονής για ένα έτος. Οι δε απελάσεις προς την Τουρκία εκτελούνται πλέον καθημερινά, με αυξανόμενους ρυθμούς.
Όσο για τις συνθήκες διαμονής στους υποτιθέμενους χώρους φιλοξενίας, το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής φροντίζει ώστε να υπηρετούν πιστά τις πολιτικές αποτροπής εισόδου προσφύγων στην Ελλάδα. Γκετοποίηση, απομόνωση, αθλιότητα – αυτή είναι η ζωή που επιφυλάσσει η κυβέρνηση σε όσους επιλέξουν ή καταφέρουν να παραμείνουν. Αόρατοι ουσιαστικά, μακριά από τις πόλεις, παρατημένοι, χωρίς δικαιώματα, ενημέρωση, εύκολα θύματα για εργασιακή εκμετάλλευση. Όπως συμβαίνει με τους πρόσφυγες στον καταυλισμό της Μυρσίνης Ηλείας, που ξεσηκώθηκαν για το φαγητό και δέχτηκαν απειλές για κόψιμο της παροχής πόσιμου νερού, ενώ κατήγγειλαν στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Πάτρας, ότι τους παίρνουν για 10-12 ώρες σε αγροτικές δουλειές με 15 ευρώ.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της ταλαιπωρίας που υφίστανται και της σαδιστικής πολιτικής αντιμετώπισής τους είναι ότι για να δικαιούνται δωρεάν μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως οι άνεργοι, ενώ μέχρι πριν μερικές μέρες χρειαζόταν να προσκομίζουν στον ΟΑΕΔ 6 έγγραφα, πλέον απαιτείται και αποδεικτικό της διαμονής με λογαριασμό ΔΕΚΟ ή εκκαθαριστικό εφορίας, το οποίο εκδίδεται μόνο με πληρωμή προστίμου!
Εγκληματικές, τέλος, είναι οι ευθύνες της κυβέρνησης απέναντι στα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Από τα 2.500 καταγεγραμμένα, περίπου τα μισά παραμένουν στην ουσία απροστάτευτα μέσα στους καταυλισμούς, ενώ τα υπόλοιπα βρίσκονται σε δομές υπό την αιγίδα της Ύπατης και των αμαρτωλών ΜΚΟ.
«Πρότυπο» η συμφωνία-καρμανιόλα ΕΕ-Τουρκίας
Ένας χρόνος κλείνει από την υπογραφή της συμφωνίας-καρμανιόλα για τους πρόσφυγες ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία, στο συμβούλιο κορυφής της 18ης Μαρτίου 2016. Ήταν μια συμφωνία η οποία, ουσιαστικά, μετέτρεπε τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου σε απέραντες φυλακές, ύψωνε θαλάσσιο τείχος με τη βοήθεια της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ και της ενισχυμένης Frontex και ανάγκαζε τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την κόλαση του πολέμου, των διώξεων και της φτώχειας και κατάφερναν να ξεφύγουν από τις σφαίρες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των τούρκων «φρουρών», να αναζητήσουν άλλες, πολύ πιο δύσκολες και επικίνδυνες διαδρομές, με κύριο προορισμό την Ιταλία και όχι την Ελλάδα.
Το αποτέλεσμα έγινε πολύ γρήγορα ξεκάθαρο: Αν και το 2016, ο αριθμός όσων προσπάθησαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο μειώθηκε σημαντικά σε σύγκριση με το 2015 –365.000 έναντι περισσότερων του ενός εκατομμυρίου– όμως ο αριθμός των θυμάτων αυξήθηκε δραματικά, φτάνοντας (επισήμως) τις 5.083 έναντι 3.770 το προηγούμενο έτος. Μάλιστα, η ίδια τάση συνεχίζεται και φέτος, καθώς τους δύο πρώτους μήνες του έτους, ενώ ο αριθμός των «ροών» σε σύγκριση με το αντίστοιχο περυσινό διάστημα έχει μειωθεί από 76.400 σε 19.400, οι νεκροί είναι ακόμη περισσότεροι –από 416 έφτασαν τους 521, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι πνίγονται σχεδόν οι τρεις στους εκατό που επιχειρούν αυτό το ταξίδι της απελπισίας. Αυτό, βεβαίως, δεν λέει και πολλά πράγματα όχι απλώς στους «ψυχρούς» Βορειοευρωπαίους, αλλά ούτε και στη δήθεν «αλληλέγγυα» κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι συμπονάει τους πρόσφυγες και δεν διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με τους εταίρους της για το συγκεκριμένο θέμα. Άλλωστε, από την Μέρκελ, τον Αβραμόπουλο και τους Ρέντσι και Τζεντιλόνι, μέχρι τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τον Μουζάλα, οι πάντες ορκίζονται στη σημασία που έχει η τήρηση της συμφωνίας με την Τουρκία, ενώ πιέζουν και για την υπογραφή ανάλογων συμφωνιών με τις χώρες της βόρειας Αφρικής. Το κριτήριό τους είναι ένα και μοναδικό: Ας μείνουν μακριά από εμάς και δεν μας ενδιαφέρει πού – ούτε πώς. Όπως δεν ενδιαφέρει ούτε το γεγονός ότι ο μισός πληθυσμός της Συρίας έχει εγκαταλείψει τα σπίτια του ή ότι ο ένας στους τέσσερις ανήλικους, δηλαδή κάπου 2,5 εκατομμύρια ψυχές, έχουν εμφανίσει ψυχικές νόσους ή βρίσκονται στα όριά τους.
«ΚΛΕΙΔΙ» Ο ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα
Όσο οι αστικές δυνάμεις οξύνουν στο εσωτερικό των χωρών τους την επίθεση στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών τόσο κλιμακώνουν τους ανταγωνισμούς τους, τις πολεμικές επεμβάσεις, την εθνικιστική, τρομοκρατική προπαγάνδα και μαζί την αντιπροσφυγική πολιτική. Πρώτα θύματα των πολέμων, των ρατσιστικών πολιτικών του διαίρει και βασίλευε και των πολιτικών λιτότητας και «ασφάλειας» είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες, που στη χώρα μας φτάνουν πλέον επισήμως τους 62.000. Σε αυτή την κατάσταση προβάλλει ως μονόδρομος για την αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική αριστερά και για το ταξικό εργατικό κίνημα σε όλες τις εκφάνσεις του, το «δέσιμο» των αγώνων για τα εργατικά δικαιώματα με την αντιπολεμική πάλη, το «χτίσιμο» της ενότητας ντόπιων εργατών, νεολαίας και φτωχών λαϊκών στρωμάτων με τους κατατρεγμένους πρόσφυγες. Και παράλληλα, η ανάδειξη της αιτίας του ξεριζωμού των προσφύγων, που είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι επεμβάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, καθώς και η ευθύνη για τη συμμετοχή και τις διευκολύνσεις που παρέχει η κυβέρνηση της Ελλάδας. Δεν δικαιολογείται πια άγνοια ή απειρία. Το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες δεν μπορεί να μένει μόνο στην αναγκαία στήριξη στις υλικές ανάγκες τους. Οι δυνάμεις του δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες όλων και οι υλικές δυνατότητές του εξαντλούνται. Μπορεί να είναι αποτελεσματικό αν ταυτόχρονα είναι αγωνιστικό και διεκδικητικό, έχει ταξικό πρόσημο, αντιπολεμικό περιεχόμενο και αντικυβερνητικό, αντιΕΕ προσανατολισμό. Όταν διαχωρίζεται από την αστική φιλανθρωπία και τον κρατικό εθελοντισμό. Όταν απαιτεί από κυβέρνηση, κράτος, δήμους και περιφέρειες μέτρα, υποδομές, υπηρεσίες κονδύλια για τις ανάγκες των προσφύγων. Όταν κατανοεί το πώς χρησιμοποιείται το προσφυγικό για να περάσουν σχέδια βαθύτερων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Το κίνημα πρέπει να έχει επίγνωση ότι μόνο ο κοινός αγώνας όσων ζουν στην Ελλάδα και των προσφύγων μπορεί να φέρει κατακτήσεις. Ότι θα συγκρούεται με τις πολιτικές της κυβέρνησης και των αστικών δυνάμεων σε περιφέρειες και δήμους, αλλά και με το οικονομικό κατεστημένο. Είναι ήδη αντιμέτωπο σε πολλές περιοχές όχι μόνο με ξενοφοβικές, συντηρητικές αντιλήψεις, αλλά και με τις συγκεκριμένες δράσεις των φασιστών. Χωρίς καμιά ολιγωρία είναι επιτακτικό να ξεκινήσει ιδεολογικός πόλεμος απέναντι στις ξενοφοβικές αντιλήψεις.
Οφείλουμε, λοιπόν, να αγωνιστούμε:
Για τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών. Για να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι επεμβάσεις, η συμμετοχή και διευκόλυνση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Για να σταματήσουν οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις και οι απελάσεις. Για να δοθεί άσυλο στους πρόσφυγες του πολέμου και της φτώχειας. Για να ανοίξουν τα εσωτερικά και τα εξωτερικά σύνορα και να κατευθυνθούν στις χώρες που θέλουν.
Για να φιλοξενηθούν αξιοπρεπώς μέσα στον οικιστικό ιστό και να κλείσουν τα στρατόπεδα.
Για ίσα δικαιώματα και πρόσβαση χωρίς διακρίσεις στην εκπαίδευση, την περίθαλψη, τη δουλειά.
Για τη μη εκχώρηση υπηρεσιών για τους πρόσφυγες σε ιδιώτες, ΜΚΟ, στρατό και αστυνομία.
