«Η συντριπτική πλειονότητα της αμερικανικής ελίτ έχει επιλέξει συνειδητά την υποψήφια των Δημοκρατικών, κάνοντας έτσι μια ξεκάθαρα επιθετική νεοφιλελεύθερη και ιμπεριαλιστική επιλογή», εξηγεί μιλώντας στο Πριν ο Πουλίκος Πουλικάκος, επίκουρος καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Μάουντ Σάιναϊ, στη Νέα Υόρκη, προσθέτοντας ότι μεγάλο τμήμα της νεολαίας έχει καταδικάσει το διεφθαρμένο και κυνικό πολιτικό σύστημα.
Συνέντευξη στους Μιχάλη Παπαμακάριο και Γιώργο Παυλόπουλο
Η προεδρία Ομπάμα σίγουρα διέψευσε όσους είδαν στο πρόσωπό του τον μεγάλο μεταρρυθμιστή. Τόσο στην oικονομία όσο και στην εξωτερική πολιτική, ο Ομπάμα αποδείχτηκε μετρ των συμβιβασμών
Ο Ομπάμα αναμφίβολα πρόδωσε τις ελπίδες για αλλαγή και περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Όμως, μήπως έχεις την αίσθηση ότι σύντομα οι Αμερικανοί και ο πλανήτης θα τον νοσταλγήσουν, όταν έρθουν η Κλίντον ή ο Τραμπ;
Η προεδρία Ομπάμα σίγουρα διέψευσε όσους είδαν στο πρόσωπό του τον μεγάλο μεταρρυθμιστή, ακόμα και στα πρότυπα του Ρούζβελτ. Ίσως να έχει ξεθωριάσει σχετικά πλέον από τη μνήμη, αλλά τα πρώτα χρόνια της προεδρίας Ομπάμα χαρακτηρίστηκαν από την αίσθηση του επείγοντος και της ανάγκης δραστικών μέτρων, μέσα σε γενικευμένο πανικό από μια επαπειλούμενη οικονομική κατάρρευση. Τελικά, επιλέχτηκε μια γραμμή διατήρησης των ισορροπιών. Τόσο στην oικονομία όσο και στην εξωτερική πολιτική, ο Ομπάμα αποδείχτηκε μετρ των συμβιβασμών. Παρά κάποιες μεταρρυθμίσεις (όπως για τον περιορισμό της ασυδοσίας των τραπεζών και για την ασφάλιση), το γενικό πλαίσιο διατηρήθηκε περίπου όπως πριν. Τώρα πια, η αμερικανική ελίτ έχει ξεπεράσει το σοκ και την κατακραυγή του 2008 και πριμοδοτεί την Κλίντον για να προωθήσει αποφασιστική επέκταση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών καθώς και για πιο άμεση στρατιωτική εμπλοκή, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Οι πρόσφατες φραστικές διαφοροποιήσεις της Κλίντον προκειμένου να προσελκύσει τους οπαδούς του Σάντερς (όπως π.χ. στα θέματα της Διατλαντικής Συμφωνίας, στον περιορισμό της ασυδοσίας των τραπεζών κλπ) θα ξεχαστούν ευθύς αμέσως μετά την εκλογή της.
Πώς αντιμετωπίζει αυτές τις εκλογές ο κόσμος που δάκρυσε και ποντάρισε τόσα στον Ομπάμα, οι «αδικημένοι» και οι μειονότητες της Αμερικής;
Για τη μαύρη ριζοσπαστική νεολαία κορυφαίο ζήτημα αποτελεί αναμφίβολα η αστυνομική βαρβαρότητα, με τους φόνους μαύρων από όργανα της τάξης να απαντιούνται πλέον με δυναμικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Από την άλλη, οι Λατίνοι (ιδιαίτερα οι Μεξικάνοι) στοχοποιήθηκαν από τον Τραμπ ως εγκληματίες που πρέπει να απελαθούν άμεσα και μαζικά και φυσικά έχουν συσπειρωθεί στο στρατόπεδο της Κλίντον. Εδώ ας σημειωθεί και η μοιραία αδυναμία της καμπάνιας του Σάντερς στο να προσελκύσει ευρύτερα τμήματα μαύρης και ισπανόφωνης νεολαίας, κάτι που αν γινόταν θα είχε ενδεχομένως φέρει ευρύτερες αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό. Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν θυμίζει σε αυτές τις εκλογές το κλίμα ανάτασης και αισιοδοξίας που χαρακτήρισε τις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις.
Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, ένας στους τέσσερις νέους Αμερικανούς θα προτιμούσε να καταστραφεί η γη από μετεωρίτη παρά να δει στον Λευκό Οίκο έναν από τους δύο υποψήφιους. Υπερβολή ή πραγματικός φόβος;
Η δημοφιλία και των δύο βασικών υποψηφίων για την προεδρία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά, ειδικά στους νέους. Καθώς τα χρόνια μετά το 2008 η στασιμότητα στην οικονομία αρχίζει να παγιώνεται ως η «νέα κανονικότητα», σε ευρύτατα στρώματα νέων, κυρίως λευκών, μεσοστρωμάτων-φοιτητών και των οικογενειών τους κυριαρχεί η δυσαρέσκεια και η ανησυχία μπροστά σε ένα μέλλον εργασιακής περιπλάνησης και αβεβαιότητας, κάτι που εκφράστηκε και στον ενθουσιασμό που ξεσήκωσε η καμπάνια Σάντερς. Από την άλλη, το κίνημα για τα $15 βασικό μισθό, καθώς και το κίνημα «Black Lives Matter», μέσα από τα οποία κινητοποιούνται κυρίως η ισπανόφωνη και η μαύρη ριζοσπαστική νεολαία δεν έχουν βρει ακόμα δρόμους ευρύτερης πολιτικής έκφρασης. Το βασικό σύνθημα της καμπάνιας Σάντερς «να βγάλουμε το χρήμα έξω από την πολιτική», παρά την σχετική του αφέλεια, αγγίζει τον πυρήνα της πεποίθησης της νέας γενιάς ότι πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο και κυνικό.
Η προεκλογική εκστρατεία έμοιαζε περισσότερο από κάθε άλλη φορά με reality show. Όμως, το πράγμα σοβάρεψε όταν ο Τραμπ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην δεχθεί το αποτέλεσμα, ενώ συστηματικά κάνει λόγο για προσπάθεια νόθευσής του. Τι σημαίνει αυτό;
Η πρόσφατη αυτή κλιμάκωση από την πλευρά του Τραμπ είναι μάλλον απόπειρα πόλωσης και οπαδικής συσπείρωσης όταν πια συνειδητοποίησε ότι η συντριπτική πλειονότητα της αμερικανικής ελίτ έχει οριστικά περάσει στο στρατόπεδο της Κλίντον. Είναι πολύ δύσκολο να βρει ο Τραμπ ικανά ερείσματα στο αμερικανικό κατεστημένο ώστε να ανακινήσει στα σοβαρά διαδικασία αμφισβήτησης του αποτελέσματος.
Φοβάται πράγματι το αμερικανικό κατεστημένο τον Τραμπ, και γιατί;
Ο ίδιος ο Τραμπ φαίνεται ότι είναι ανεξέλεγκτος σαν προσωπικότητα και μάλλον υπερβολικά απρόβλεπτος για να τον εμπιστευτεί μεγάλο τμήμα του κατεστημένου. Από την άλλη, το ρεύμα που εκφράζει δεν είναι χθεσινό φαινόμενο. Έχει τις απαρχές του στο «Κόμμα του Τσαγιού» που εμφανίστηκε ως αντίδραση στην εκλογή Ομπάμα, που και αυτό με τη σειρά του συνδέεται με τις πιο σκοταδιστικές, ρατσιστικές και μισαλλόδοξες παραδόσεις της λευκής Αμερικής. Το «Κόμμα του Τσαγιού» είχε καταφέρει να έχει υπολογίσιμη παρουσία στα νομοθετικά σώματα και να είναι μεγάλος πονοκέφαλος για το κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Το παράδοξο είναι ότι στις πρόσφατες εσωτερικές προκριματικές των Ρεπουμπλικανών, και μετά από μεγάλη αντεπίθεση του σκληρού πυρήνα του κόμματος, οι υποψήφιοι του Τσαγιού ηττήθηκαν κατά κράτος την ώρα που ο Τραμπ εκλεγόταν ως ο προεδρικός υποψήφιος του κόμματος (!). Όπως και να έχει, η υποψηφιότητα Τραμπ έχει κοστίσει στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα το οποίο θα βγει από τις εκλογές τραυματισμένο και σε βαθιά κρίση.
Πιστεύεις ότι η συμμετοχή στις εκλογές θα είναι αυξημένη λόγω της πόλωσης και της κρισιμότητας ή μειωμένη λόγω της απαξίωσης των δύο;
Τα τελευταία χρόνια οι εκλογές (και όχι μόνο στην Αμερική) έχουν πια μετατοπιστεί από μια μάχη για να κερδηθούν οι «αναποφάσιστοι», ενδιάμεσοι ψηφοφόροι σε μία μάχη κυρίως αυξημένης προσέλευσης στην κάλπη. Και οι δύο προηγούμενες αναμετρήσεις είχαν πρωτοφανή ποσοστά συμμετοχής που ωφέλησαν τον Ομπάμα, κυρίως λόγω της αυξημένης προσέλευσης νεολαίας και της μαύρης μειονότητας. Είναι μάλλον δύσκολο με αυτό το κλίμα χαμηλού ενθουσιασμού να καταφέρουν οι Τραμπ και Κλίντον να πετύχουν αντίστοιχη προσέλευση σε αυτές τις κατηγορίες, αν και η αυξημένη πόλωση είναι δυνατό να κινητοποιήσει πιο εύπορα στρώματα και μεγαλύτερες ηλικίες
.
Η συνθηκολόγηση Σάντερς δεν ήταν έκπληξη
Υπάρχουν πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς,
μικρές, αλλά με αξιόλογη παρέμβαση
Μέχρι τις τελευταίες αναμετρήσεις στα προκριματικά των Δημοκρατικών, ο Σάντερς εμφανιζόταν να μένει σταθερός στις -ακροαριστερές για τις ΗΠΑ- απόψεις του. Όμως, συνθηκολόγησε πλήρως και στηρίζει Κλίντον. Αποτελεί αυτό έκπληξη;
Με βάση τη γενικότερη ιστορία του Σάντερς, η τελική του επιλογή δεν αποτελεί έκπληξη. Ο Σάντερς πολιτεύτηκε συνεργαζόμενος σταθερά με τους Δημοκρατικούς σε όλη του την πολιτική πορεία και είναι μάλλον απίθανο να είχε φανταστεί ακόμα και στα πιο τρελά του όνειρα το ρεύμα που ξεσήκωσε με τη ρητορική του. Σε προσωπικό επίπεδο, ο Σάντερς θα ήταν δύσκολο να σηκώσει την ευθύνη ακόμα και της πιθανότητας να είναι έστω και έμμεσα υπεύθυνος για μια πιθανή εκλογή Τραμπ. Πολιτικά, βέβαια, η αναδίπλωση Σάντερς δείχνει και τα όρια μιας στρατηγικής που εστιάζει στην αλλαγή του Δημοκρατικού Κόμματος «από τα μέσα».
Τελικά, είναι το «μοντέλο Σάντερς» ότι πιο αριστερό μπορεί κανείς να περιμένει στις ΗΠΑ;
Αν αναφερόμαστε στην «κεντρική πολιτική σκηνή», για την ώρα μάλλον ναι. Άλλες υπαρκτές και αξιόλογες απόπειρες είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσουν κεντρική πολιτική έκφραση σε μια χώρα τεράστιου μεγέθους και κοινωνικών, πολιτιστικών, πολιτιστικών διαφοροποιήσεων όπως οι ΗΠΑ. Από την άλλη, είναι εξαιρετικά σημαντικές οι διεργασίες στους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς (ισπανόφωνους κυρίως, αλλά όχι μόνο), με πιο ενδεικτικό τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στο κίνημα για τα $15 βασικό μισθό. Αυτοί συνιστούν ένα τμήμα που ο ρόλος του ενισχύεται δημογραφικά, αλλά και συνδυάζει πολιτικές ικανότητες και κινηματική εμπειρία λόγω της σύνδεσης τους με τις χώρες καταγωγής.
Υπάρχουν σήμερα κοινωνικές διεργασίες προς μια κατεύθυνση από τα κάτω και από τα αριστερά αμφισβήτησης του κατεστημένου και της κυρίαρχης πολιτικής στις ΗΠΑ και πολιτικές κινήσεις που να επιχειρούν να τις εκφράσουν;
Ασφαλώς υπάρχουν διεργασίες και όχι μόνο τα γνωστά, όπως το Occupy, το κίνημα των εργαζόμενων στα φαστ φούντ, για $15 βασικό ωρομίσθιο, το black lives matter, κλπ, αλλά και πολυάριθμα δίκτυα και πρωτοβουλίες αγωνιστών για διάφορα θέματα -για παράδειγμα εδώ στη Νέα Υόρκη υπάρχει πλήθος πρωτοβουλιών για το θέμα της κατοικίας και της αστικοποίησης. Υπάρχουν και πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, μικρές, αλλά με αξιόλογη παρέμβαση. Γενικότερα, υπάρχει διάχυτο δυναμικό με ριζοσπαστική λογική και διάθεση, που όπως φάνηκε και από την καμπάνια Σάντερς είναι μεν εντυπωσιακά πολυάριθμο, αλλά έχει πολύ μικρή πολιτική εμπειρία και αδυνατεί να ενοποιηθεί σε πιο μακροπρόθεσμη βάση. Ακόμα και ο βασικός, φυλετικός διαχωρισμός παραμένει ευδιάκριτος, με το Occupy και την καμπάνια Σάντερς να αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από λευκή και σχετικά πιο εύπορη νεολαία, ενώ στο κίνημα των φαστ φουντ και των «$15 βασικό» έχουν εμφανέστερη συμμετοχή οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι. Από την άλλη, παρά τον κατακερματισμό, όσο οι αιτίες που γεννούν τη ριζοσπαστικοποίηση παραμένουν και οξύνονται, αυτή θα βρίσκει δρόμους και τρόπους να εκφράζεται, να αποκτά εμπειρίες και να ωριμάζει.