του Νίκου Αδαμόπουλου
Πίσω από το παραπέτασμα καπνού που στήνουν ενιαία η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και το μιντιακό κατεστημένο, με όχημα τη δήθεν σύγκρουση για το «ξεκαθάρισμα» του τηλεοπτικού τοπίου κ.λπ., εξελίσσεται ο νέος γύρος επίθεσης στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αυτήν την περίοδο.
Αυτό που επιδιώκουν και σχεδιάζουν κουαρτέτο, κεφάλαιο και κυβέρνηση είναι η ασυδοσία στις απολύσεις, η πλήρης γενίκευση της ελαστικής εργασίας η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η παράδοση των «κόκκινων δανείων» των νοικοκυριών στα κοράκια των funds και τους τραπεζίτες.
Στο Δημόσιο επιδιώκουν μια εκ βάθρων συντηρητική γενική αναδιάρθρωση. Με οριστική ταφόπλακα στη μαζική δημόσια εκπαίδευση και την υγεία, με θέσπιση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στις λειτουργίες και διαμόρφωση όρων εργασιακής γαλέρας και για τους εργαζόμενους σε αυτές, με κανιβαλική αξιολόγηση. Η αλλαγή του νόμου για τον συνδικαλισμό στόχο έχει να παροπλίσει τις αντιστάσεις και τις διεκδικήσεις, την ουσιαστική και τυπική δυνατότητα προκήρυξης απεργίας, να μπλοκάρει τις ήδη κουτσουρεμένες συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθέριες στη δράση των αγωνιστών και των ταξικών συνδικάτων και φυσικά όχι αυτών που έχουν στο χέρι.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούμε να πάμε με μια από τα ίδια. Στους εργαζομένους, παρά την απογοήτευση που κυριαρχεί, ο θυμός και η αγανάκτηση μεγαλώνουν. Τα αγωνιστικά σκιρτήματα της περιόδου σύντομα μπορούν και πρέπει να μετατραπούν σε καταιγίδα αντεπίθεσης ενός νικηφόρου κινήματος εργατικών λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Ο μόνος δρόμος για να εμποδιστεί και να ανατραπεί η ευρωμνημονιακή κόλαση που επέβαλαν και ζούμε, δεν είναι άλλος από αυτόν του πραγματικού ανυποχώρητου και ανατρεπτικού αγώνα των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, συνολικά του λαού και της νεολαίας.
Ο αγώνας του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος μπορεί να αποτελέσει κόμβο για να μπλοκαριστεί ο νέος γύρος της αντεργατικής επιδρομής και οι συνεχιζόμενες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και να ανατραπούν τα όσα επιβλήθηκαν, να αποτελέσει σημείο συνολικής στροφής των εξελίξεων. Φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από τον πλήρως αστικοποιημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό που κυριαρχεί σε ΓΣΕΕ αλλά και στην ΑΔΕΔΥ και τις περισσότερες δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τους είδαμε σε όλο το προηγούμενο διάστημα. Ας μην πλανιόμαστε πως θα κάνουν κάτι διαφορετικό τώρα, όταν η φωτιά του αγώνα θα ανάψει πάρα την θέληση τους. Ξεχωριστές ευθύνες έχουν και οι δυνάμεις με ταξική αναφορά, όπως το ΠΑΜΕ, και εκείνες που συγκροτούν το ΜΕΤΑ, με τη στάση και την τακτική τους την προηγουμένη περίοδο ― ποιος δεν θυμάται τη 48ωρη φάντασμα που μας έσυραν και με τις δικές τους επιλογές. Ακόμη και σήμερα δίνουν χώρο και χρόνο να «κάνει παιχνίδι» πρώτα η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ, αρνούμενοι ή κωλυσιεργώντας στην πράξη την άμεση απεργιακή απάντηση και κλιμάκωση.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαία η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς ώστε να συμβάλουν σε ένα αγωνιστικό ανατρεπτικό μέτωπο, αφήνοντας κατά μέρος ηγεμονισμούς και κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Για να πάνε τα πράγματα αλλιώς και για την αντεπίθεση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, πρώτη και αναγκαία προϋπόθεση είναι ένα νέο ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο περιεχόμενο και τις μορφές του, στις κατευθύνσεις και τους στόχους του, στις δομές και την συγκρότηση του. Αυτό, γενικά, σημαίνει ένα κίνημα που δεν θα συμβιβάζεται με το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σαν το τέλος της ιστορίας (και μάλιστα στην κρίση του) και την ειδική πλευρά για τη χώρα μας που είναι τα μνημόνια. Θα ενοποιεί τον κόσμο της εργασίας, με διακλαδική λογική, με αναβαθμισμένους πολιτικό-συνδικαλιστικούς στόχους. Θα δίνει τη μάχη όχι από τη σκοπιά της υπεράσπισης του παλιού, ή της εξαίρεσης των κλάδων από κάποια ακραία μέτρα, αλλά επιθετικά από εργατική και συνολική σκοπιά. Πρέπει να γίνει κατανοητό στο κόσμο της δουλειάς πως όλα όσα τώρα συντελούνται, δεν αποτελούν απλώς κάποια μέτρα αλλά είναι οι βασικές κατευθύνσεις και στόχοι του ευρωπαϊκού αλλά και των πιο δυναμικών τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου, βασικές πολιτικές της ΕΕ, του ΔΝΤ και των αστικών κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Αυτά που προωθούνται σήμερα είναι βαθιές τομές, που αφορούν τον πυρήνα της εκμετάλλευσης στη νέα εποχή. Οι αναδιαρθρώσεις αυτές είναι πλευρές, πολύ ουσιαστικές, της στρατηγικής του κεφαλαίου για την ανάταξη των κερδών του και την αντιμετώπιση της κρίσης του.
Ένα τέτοιο κίνημα, όπως το ορίσαμε παραπάνω, δεν μπορεί να μην προβάλει μια συνολική λογική διεξόδου και σύγκρουσης με τα ευρωμνημόνια και τις αναδιαρθρώσεις σε όλα τα επίπεδα, στην εργασία, στο κράτος και την λειτουργία του, στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα για την εξυπηρέτηση του καπιταλιστικού κέρδους στις συνθήκες κρίσης. Η διέξοδος σήμερα είναι αυτονόητο πως προϋποθέτει, την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων. Τη σύγκρουση και έξοδο από την φυλακή της ΕΕ και των δημοσιονομικών ευρωσυμφώνων, τον απεγκλωβισμό από την θηλιά του χρέους και τη διαγραφή του, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο κ.α. Καθοριστική και αναγκαία, επίσης, προϋπόθεση για τη συγκρότηση ενός τέτοιου κινήματος είναι το οριστικό διαζύγιο από λογικές του κυρίαρχου αστικοποιημένου-εργοδοτικού συνδικαλισμού και όλες τις μορφές έκφρασης του. Δεν μπορούμε ούτε να περιμένουμε και ούτε να είμαστε απλοί θεατές των σχεδιασμών τους. Ο ίδιος ο κόσμος τούς έχει γυρίσει την πλάτη. Αυτό δεν σημαίνει πως εγκαταλείπουμε τα συνδικάτα και τη μάχη εντός τους. Ένα τέτοιο κίνημα, στην αφετηρία του θα οικοδομείται και θα στηρίζεται πάνω στα αγωνιστικά πρωτοβάθμια σωματεία και σε επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς που πρέπει να στηθούν παντού, στις αγωνιστικές συλλογικότητες, στον κάθε εργαζόμενο που θέλει να παλέψει για να σταματήσει και να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Με μαχητικές μορφές σε όλα τα μέτωπα, με κοινή δράση, δημιουργώντας ένα πραγματικό αγωνιστικό κέντρο αγώνα στα χεριά των εργαζομένων.
Σε αυτή την κατεύθυνση απαιτείται η ενιαία μετωπική παρέμβαση δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ανατρεπτικής αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς που θα δώσει ώθηση στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος, ως βήμα προς τον αντικαπιταλιστικό πόλο. Χωρίς άλλες καθυστερήσεις και χρονοτριβές χρειάζεται να υπερκεράσουμε την άσφαιρη διαμαρτυρία, τη λογική συνδιαλλαγής των «κοινωνικών εταίρων» και της αντίστασης, απλώς, στις πιο βάρβαρες πλευρές για κάποια ψίχουλα ή την υπεράσπιση κάποιων «κεκτημένων. Με αυτή τη στάση, οδηγούμαστε στη χειροτέρευση, συνολικά, της θέσης των εργαζομένων. Συγκροτούμε τώρα αγωνιστικό μέτωπο και το πάμε μέχρι τέλους. Αντιτασσόμαστε στη νέα επιδρομή στα εργασιακά και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, στο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης, στις ομαδικές απολύσεις, στην κατάργηση των ΣΣΕ, συνολικά στα νέα μέτρα του τρίτου μνημονίου και των προ απαιτούμενων της δεύτερης αξιολόγησης που φέρνουν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αγωνιζόμαστε για τη διεύρυνση των δημοκρατικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, όλου του λαού και της νεολαίας. Απαιτούμε και διεκδικούμε την κάλυψη των απωλειών στο εισόδημα. Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις με συλλογικές συμβάσεις για όλους, με μείωση της φορολογίας των εργαζομένων, κούρεμα των χρεών των νοικοκυριών απέναντι σε κράτος, τράπεζες και οργανισμούς. Μπλοκάρουμε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις. Αντιπαλεύουμε τη διάλυση των υπηρεσιών και το ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών. Διεκδικούμε μαζικές μόνιμες προσλήψεις σε όλες τις κοινωνικές λειτουργίες του κράτους για την κάλυψη των τεράστιων αναγκών. Παλεύουμε για την κατάργηση κάθε μορφής προσωρινής και ελαστικής εργασίας. Να μπει τέλος στην ομηρεία των εργαζομένων συμβασιούχων με μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
Απαιτούμε τη μείωση του χρόνου εργασίας, τώρα, με γενικευμένη εφαρμογή του 35ωρου για να δουλέψουν οι άνεργοι. Στη βάση αυτή πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα σε γενικευμένη εξόρμηση σε κάθε χώρο δουλειάς, να θέσουμε την πρόταση σε κάθε σωματείο και σύλλογο, σε συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις, με ανοιχτό ενωτικό κάλεσμα σε όλες τις ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις και αγωνιστές.
Με ένα τέτοιο πλαίσιο η προκήρυξη μιας γενικής απεργίας στις 10 του Νοέμβρη, μέσα από πολύμορφες αγωνιστικές δράσεις σε όλα τα μέτωπα, μπορεί να αποτελέσει ένα βήμα μπρος με την απαραίτητη αγωνιστική κλιμάκωση στη συνέχεια, για την ανάταση και αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματ