της Μαριάννας Τζιαντζή
Η άμεση δημοκρατία κρούει τις πύλες του σχολείου. Τέρμα η ομοιομορφία και ο συγκεντρωτισμός. Τώρα κάθε σχολείο θα αποφασίζει για την πρωινή προσευχή, καθώς και για τη συμμετοχή του στη μαθητική παρέλαση. Είναι θέμα «εμπιστοσύνης» προς τη σχολική κοινότητα, εξήγησε ο υπουργός Παιδείας.
Ποιοι θα αποφασίζουν; Ο διευθυντής, ο σύλλογος των διδασκόντων, οι γονείς. Πώς θα ψηφίζουν; Δι’ ανατάσεως της χειρός; Διά βοής; Με ποια πλειοψηφία; Με ομοφωνία; Μένει να διευκρινιστεί. Ας αναλογιστούμε τον τραγέλαφο και τις εντάσεις που θα ξεσπάσουν το φθινόπωρο, αν τελικά εφαρμοστεί η υπουργική πρόταση: μια ανέξοδη επίδειξη προοδευτικότητας και, ταυτόχρονα, αποφυγή ανάληψης ευθύνης.
Γιατί αυτή η «εμπιστοσύνη» να περιοριστεί στη σχολική κοινότητα και να μην επεκταθεί και στη στρατιωτική; Γιατί να μην αποφασίζει η διμοιρία, ο λόχος, το τάγμα αν θέλουν να συμμετέχουν στη στρατιωτική παρέλαση; Γιατί να μην ψηφίζουν οι διοικητές και οι φαντάροι; Οι φαραωνικές, δαπανηρές και κούφιες στρατιωτικές παρελάσεις είναι η αποθέωση της ομοιομορφίας την οποία θέλει να καταπολεμήσει το υπουργείο. Και γιατί να μην έχει λόγο η μάνα του φαντάρου, όπως θα έχει και η μάνα του μαθητή; Γιατί να μην έχει λόγο και το Άγιο Φως που το υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους;
Μια χαρά βολεύει την κυβέρνηση η στροφή του δημόσιου διαλόγου (ή μάλλον της δημόσιας βαβούρας) στην προσευχή και την παρέλαση και όχι σε άλλα, πολύ πιο ουσιώδη. Έτσι, λίγο ασχολούμαστε με την κυνική υπουργική δήλωση ότι «το να μην παίρνεις έναν αναπληρωτή δεν είναι απόλυση», ξεχνώντας ότι «είναι» ανεργία όχι για έναν (1) εκπαιδευτικό, αλλά για τις δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές που μένουν εκτός.