γράφει ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος
Σαν να μην έφταναν τα τρία ευρωμνημόνια που έχει επιβάλλει στους εργαζόμενους και τον λαό μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση χειροτερεύει πολύπλευρα την κατάσταση στη χώρα με τον αποκλεισμό των προσφύγων, την πολεμική εμπλοκή-απειλή, τις αντιδραστικές απαντήσεις. Πιο επιτακτική η ανάγκη ρήξης και εξόδου από την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση.
Εντείνεται ο ανταγωνισμός αλλά και η αλληλεξάρτηση
Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός είναι συνέχεια και άρνηση (διαλεκτική υπέρβαση) του ιμπεριαλιστικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Η αναπτυξιακή δυναμική του καπιταλισμού τον ωθεί σε διεθνοποίηση (εισαγωγή-εξαγωγή πρώτων υλών και προϊόντων), την οποία πρώιμα, απ’ το 1848, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο προσδιορίζει ο Μαρξ. Η συγκέντρωση-συγκεντροποίηση του κεφαλαίου οδηγεί στη δημιουργία των μονοπωλίων που επιβάλλουν την επιθετική διεθνοποίηση των συμφερόντων τους. Η σύνδεση της εθνικής μονοπωλιακής αστικής τάξης, παρά τη διεθνοποίηση, με το εθνικό ιμπεριαλιστικό κράτος προκαλεί την αποικιοκρατική πολιτική της διανομής του κόσμου και λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης οδηγεί στον παγκόσμιο πόλεμο των εθνικών ιμπεριαλισμών για αναδιανομή του. Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό η διεθνοποίηση αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις (εξ ου και ο νεόκοπος όρος παγκοσμιοποίηση) ως διεθνοποίηση της καπιταλιστικής παραγωγής, του εμπορίου και της χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας. Κοινωνική βάση της παγκοσμιοποίησης είναι οι πολυεθνικές. Οι πολυεθνικές έχουν ως βάση το εθνικό κράτος, όχι αποκλειστικά, αλλά και το κράτος, σε μικρότερο βαθμό, των χωρών στις οποίες δραστηριοποιούνται, αφού εντάσσονται στην οικονομία τους, όπως και τους παγκόσμιους καπιταλιστικούς οικονομικούς μηχανισμούς (ΔΝΤ, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.), τις οικονομικές ολοκληρώσεις (ΕΕ, ΝΑΦΤΑ, ΑΣΕΑΝ κ.ά.) και τις υπερολοκληρώσεις (ΤΤΙΡ). Οι τρεις τελευταίες κατηγορίες δεν αποτελούν τύπους κράτους, αλλά ιδιότυπους οικονομικοπολιτικούς μηχανισμούς σε εξέλιξη, σε αντιστοιχία με την εξέλιξη και τις ανάγκες των πολυεθνικών.
Η προωθημένη σύνδεση και αλληλεξάρτηση των ιμπεριαλιστικών και εν γένει των καπιταλιστικών οικονομιών, αναζωπύρωσε τη θεωρία του υπεριμπεριαλισμού, που πρωτοδιατύπωσε ο Κ. Κάουτσκι, υποστηρίζοντας ότι την πάλη των εθνικών κεφαλαίων θα υποκαθιστούσε η από κοινού εκμετάλλευση του κόσμου μέσω της διεθνούς συμμαχίας του κεφαλαίου. Έτσι, ο Μ. Χαρντ και Α. Νέγκρι (και άλλοι) στο βιβλίο τους Αυτοκρατορία κήρυξαν το τέλος του ιμπεριαλισμού και την εγκαθίδρυση της Pax Americana, χάρη στην παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία, αλλά και την οικονομική, πολιτική, πολιτιστική ηγεμονία τους. Ωστόσο, παράλληλα και αντιφατικά, με την εντεινόμενη αλληλεξάρτηση των ιμπεριαλιστικών οικονομιών εντείνεται και ο ανταγωνισμός τους. Η επανεμφάνιση της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, μετά τη νεοφιλελεύθερη επέλαση της δεκαετίας του ’90, η ιστορική κρίση του 2008, που έχει προκαλέσει παρατεταμένη ύφεση η ανάσχεση ανάπτυξης (Κίνα), όπως και η ασύμμετρη ανάπτυξη ωθεί στη λυσσαλέα αναμέτρηση των ιμπεριαλισμών, αλλά και «υποϊμπεριαλισμών» (όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, το Ιράν) για αναδιανομή του κόσμου, μετά την υπερενίσχυση των ΗΠΑ απ’ την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ανατροπή ή τον κλονισμό καθεστώτων στον τρίτο κόσμο. Η αναμέτρηση πραγματοποιείται με τον οικονομικοπολιτικό ανταγωνισμό, αλλά και με εξαπόλυση πολέμων, ακόμη και περιορισμένου παγκόσμιου χαρακτήρα, όπως στη Μ. Ανατολή.
Από τα γεννοφάσκια της η ΕΕ αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών
Ο οξύς ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός δεν οδηγείται στον απόλυτο παροξυσμό (παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος), τουλάχιστον μέχρι στιγμής, λόγω της βεβαιότητας της παγκόσμιας πυρηνικής καταστροφής, αλλά και της αντίρροπης δράσης της αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών χωρών. Στην πορεία προς την κορύφωση της κρίσης (όπως στην Ουκρανία και σήμερα στη Συρία) πραγματοποιείται κάποια συμβιβαστική διευθέτηση. Στη Συρία διαφαίνεται λύση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, με διανομή της επιρροής στην περιοχή υπέρ των συμφερόντων τους. Παρά την αποκλιμάκωση, η πολεμική εστία δεν σβήνει, αφού τοπικές, φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές, οικονομικές αντιθέσεις και διεκδικήσεις δεν αίρονται, ενώ βασικοί παίκτες, όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, ίσως και η ΕΕ, δεν θα μείνουν ικανοποιημένοι απ’ την αμερικανορωσική συναίνεση. Δομικό γνώρισμα του πολέμου στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό είναι η μακρά διάρκειά του και η διαδοχή ύφεσης και αναζωπύρωσης. Αν εξαιρεθεί η τέως ενιαία Γιουγκοσλαβία, που και σ’ αυτήν όμως εστίες ανάφλεξης υπάρχουν στο Κόσοβο και στο Τέτοβο, η εμπόλεμη κατάσταση διαιωνίζεται στα πολεμικά μέτωπα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Τουρκία, την Υεμένη, την Παλαιστίνη, ενώ διατηρείται η ένταση στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Ουκρανία. Ο παρατεταμένος πόλεμος ή η εύθραυστη ειρήνη οφείλονται στο ότι η «νεοαποικιοκρατία» δεν εγκαθιδρύει αποικιακά καθεστώτα του ιμπεριαλιστικού σταδίου, βάρβαρα μεν αλλά με σχετική σταθερότητα, αλλά έχει την τάση κατακερματισμού ενός κράτους σε προτεκτοράτα ακίνδυνα, αλληλοσπαρασσόμενα, καθοριστικά εξαρτημένα απ’ την προστάτιδα δύναμη. Η παράταση ή αναζωπύρωση του πολέμου οφείλεται και στην άνευ αρχών συμμαχία του ιμπεριαλισμού με υπερακραίες δυνάμεις, όπως οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, οι τζιχαντιστές στη Συρία, η Μοσάντ στο Ισραήλ, οι φασίστες στην Ουκρανία.
Οι διαρκείς και νέες πολεμικές εστίες, η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των χωρών του Τρίτου Κόσμου απ’ τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και τη διεφθαρμένη οικονομική και πολιτική ηγεσία τους, ακόμη και οι δυσμενείς κλιματολογικές αλλαγές (εκτεταμένη ξηρασία απ’ την πλανητική άνοδο της θερμοκρασίας) δημιουργούν ένα νέο ιστορικό κύμα μετανάστευσης από Αφρική και Ασία, ιδίως απ’ τις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη. Το κύμα αυτό θα συνεχίζεται και θα διογκώνεται, αν δεν τερματιστούν άμεσα οι πόλεμοι και δεν σταλεί επειγόντως επαρκής ανθρωπιστική βοήθεια, ιδίως σε λιμοκτονούσες χώρες, όπως η Υεμένη, η Συρία και χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Ιδιαίτερα, οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες πρέπει ν’ αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση αυτών των χωρών (πόλεμοι-υπανάπτυξη) να δεχτούν, αναλογικά με τον πληθυσμό τους, το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων και μεταναστών, με καθεστώς ισότιμου εργαζόμενου και πολίτη και όχι με καθεστώς δουλοπάροικου ή έγκλειστου σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως στην Τουρκία και την Ελλάδα. Απάνθρωπη και ανεύθυνη είναι η στάση των ΗΠΑ και της ΕΕ κυρίως, αλλά και τις Ρωσίας, που ενώ δαπανούν μυθώδη ποσά για τη διεξαγωγή του πολέμου της Συρίας και έχουν την ευθύνη για την έκρηξή του, ποιούν την νήσσαν. Οι μεν ΗΠΑ και Ρωσία δεν δέχονται ούτε έναν πρόσφυγα ή μετανάστη, ενώ η ΕΕ (ιδίως η Γερμανία), αφού αρχικά δέχτηκαν ένα εκατομμύριο περίπου, στη συνέχεια έκλεισαν τα σύνορά τους και μεθόδευσαν, έναντι οικονομικών και πολιτικών ανταλλαγμάτων, ιδίως προς την Τουρκία, τον εγκλεισμό εκατομμυρίων σε κέντρα κράτησης στο έδαφός της, σε άθλιες συνθήκες, και δευτερευόντως στη χώρα μας.
Αυτή είναι κι αυτή ήταν η ΕΕ. Απ’ τα γεννοφάσκια της ήταν οικονομικοπολιτικός οργανισμός που σκοπούσε στην εξυπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών έναντι των αμερικανικών και ιαπωνικών πολυεθνικών. Απ’ την ίδρυσή της ουδέποτε η ΕΕ στηρίχτηκε στις αρχές του ουμανισμού, της δικαιοσύνης κα της αλληλεγγύης. Τον Μαμμωνά λάτρευε και λατρεύει. Οι ευρωλιγούρηδες, στους οποίους εμφιλοχωρούν και αριστεροί, νοσταλγούν μια ανύπαρκτη ΕΕ του ουμανισμού, ενώ στην πραγματικότητα αναζητούν άλλοθι ενός ανερμάτιστου φιλευρωπαϊσμού στην ουτοπία μιας ανύπαρκτης και αδύνατης να υπάρξει «ουμανιστικής» ΕΕ. Η απανθρωπιά της ΕΕ των μονοπωλίων διατρανώνεται στην άρνησή της ν’ απορροφήσει 3-4 εκατομμύρια Σύρους (και όχι μόνον) πρόσφυγες, που αποτελούν αμελητέο ποσοστό σ’ ένα πληθυσμό 500 εκ., όταν φτωχές χώρες, όπως ο Λίβανος και η Ιορδανία φιλοξενούν στα εδάφη τους πρόσφυγες, που το ποσοστά τους αντιστοιχεί στο 10% περίπου του πληθυσμού τους. Έτσι, αποβαίνει η ΕΕ ηθικός και φυσικός αυτουργός για την άθλια διαβίωση των προσφύγων στα κολαστήρια της Τουρκίας, αλλά και της Ειδομένης και του Πειραιά, για τους χιλιάδες πνιγμένους στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, για τον εγκλεισμό σιδηροδέσμιων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας και του στρατοπέδου της Κορίνθου (που για το κλείσιμό τους πανηγύριζε ο ταρτούφος ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και για τη μετατροπή των hot-spots σε χώρους κράτησης, που απερίφραστα καταδίκασε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Η ΕΕ δεν παραβιάζει μόνο το φυσικό δίκαιο (άγραφο ηθικό νόμο), αλλά και το διεθνές θετό δίκαιο, όπως τη συνθήκη της Γενεύης, που επιβάλλει παροχή ασύλου στους πρόσφυγες πολέμου, όχι μαζικές απελάσεις και επαναπροώθηση σε ασφαλή τρίτη χώρα, προϋπόθεση που δεν ικανοποιεί προφανώς η Τουρκία.
Όσο οξύνονται και πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα, επιβεβαιώνεται η ανάγκη ρήξης και εξόδου απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Αυτή η αναγκαιότητα σταδιακά αλλά και αλματικά κατακτά τις λαϊκές συνειδήσεις. Δεν είναι μόνον η επιβολή του τρίτου και φαρμακερού μνημονίου επί των ερειπίων των δύο προγενέστερων, αλλά και ο κυνισμός της ΕΕ των μονοπωλίων (με τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ), με τον οποίο επιβάλλει στο χειμαζόμενο λαό μας ένα νέο εκρηκτικό πρόβλημα. Τον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στη χώρα, με δυναμική απροσδιόριστης αύξησης. Ο βίαιος αποκλεισμός δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, με άθλιες μάλιστα συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, σε μια χώρα που δεν αποτελεί τον προορισμό τους, αναπόφευκτα θα προκαλέσει τις δυναμικές αντιδράσεις τους. Παράπλευρη επίπτωση πιθανότατα θα αποτελέσει η αξιοποίηση της όξυνσης απ’ τον καραδοκούντα φασισμό, αλλά και τη συντηρητική Δεξιά (που στην ουσία ήδη απαιτούν βίαιη εκκένωση της Ειδομένης).
Επιπλέον, η ούτως ή άλλως σαφώς κολοβωμένη, στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και στην ΕΕ των πολυεθνικών, «εθνική ανεξαρτησία» περιφερειακών χωρών, όπως η Ελλάδα, δέχεται νέο ισχυρό πλήγμα. Η υποτελής στάση της ελληνικής αστικής τάξης και της συριζαϊκής κυβέρνησης, αλλά και της αστικής αντιπολίτευσης, που απλώς επισημαίνει την παλινωδία της κυβέρνησης, αιτιολογείται:
Πρώτο, απ’ την επιδίωξη ελάφρυνσης των όρων της συμφωνίας με τους δανειστές, την είσπραξη των νέων δανειακών δόσεων, τη συμμετοχή στο «Ελντοράντο» των πακέτων Ντράγκι και Γιούνγκερ, τη «μεγάλη ιδέα» (Ιθάκη κατά τον Τσίπρα) της επιμήκυνσης του χρέους και της μείωσης των επιτοκίων.
Δεύτερο, απ’ τη διαχρονική αυταπάτη-πρόσχημα της οικονομικής και πολιτικής αστικής τάξης ότι η παρέμβαση των συμμαχικών δυνάμεων θα ανασχέσει την τουρκική επιθετικότητα, που παραμένει αλώβητη όμως στο Αιγαίο. Τρίτο, απ’ τη στρατηγική στόχευση του ελληνικού κεφαλαίου για τη συνδρομή των ΗΠΑ και της ΕΕ, με το αζημίωτο φυσικά, στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου στο Αιγαίο και την Κρήτη, έστω και με τη συμμετοχή και αντίδωρα στην Τουρκία… Τέλος, η παραδοσιακή ενδοτικότητα της ελληνικής αστικής τάξης («αγκιστρωμένο ψάρι») αποβλέπει και σε μια θετική συμφωνία στην Κύπρο.
Ο βίαιος εγκλεισμός προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, που μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα επικίνδυνης όξυνσης, η ενεργότερη επέμβαση των ιμπεριαλιστών εταίρων στο Αιγαίο, που αντικειμενικά μας εμπλέκει στο μέτωπο της Συρίας, αλλά και η ενεργότερη χρησιμοποίηση και αναβάθμιση της Σούδας για την προαλειφόμενη επέμβαση του ιμπεριαλισμού στη Λιβύη, σύμφωνα και με τις δουλοπρεπείς διαβεβαιώσεις του μακεδονομάχου Καμμένου ότι «η Κρήτη αποτελεί το αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ», αποτελούν τις συντεταγμένες μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής, που μόνο δεινά προοιωνίζεται για τον ελληνικό λαό. Γι’ αυτό το λόγο, δυσχεραίνεται μεν, αλλά και καθίσταται αναγκαιότερη η υλοποίηση της αντικαπιταλιστικής πρότασης για ρήξη και έξοδο από Ευρωζώνη και ΕΕ, ως sine qua non όρος για την προάσπιση του έθνους του λαού, δηλαδή των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, σε αντιδιαστολή με την εθνική πολιτική της αστικής τάξης που στην πραγματικότητα μόνο τα ιδιοτελή ταξικά συμφέροντά της υπηρετεί καταβαραθρώνοντας τα συμφέροντα της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η τριπλή βομβιστική επίθεση του ISIS στις Βρυξέλλες μετά τα βομβιστικά χτυπήματα στο Παρίσι κλιμακώνει τον πόλεμο και τον μεταφέρει στην ΕΕ, με την οποία ο ISIS βρίσκεται σε ιδιότυπη εμπόλεμη κατάσταση.
Στην ΕΕ τα προβλήματα διαπλέκονται και οξύνονται
Κρίση και αντιλαϊκά ευρωμνημ τις δικές της αρχές; Πρέπει εξ ημειωθεόνια, ύφεση, πόλεμος, αυταρχισμός
Η εξασφάλιση βιώσιμης ειρήνης στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή συμφέρει τους λαούς της περιοχής, τον ελληνικό λαό, όπως και όλους τους λαούς. Θα ανακόψει τη ροή προσφύγων, αλλά θα δημιουργήσει και ροή επιστροφής στις εστίες τους. Αν όμως σημειωθεί αναθέρμανση του πολέμου, θα υπάρξει νέο κύμα προσφύγων και έμμεση εμπλοκή της χώρας μας λόγω της επέμβασης του νατοϊκού στόλου με ορμητήριο το Αιγαίο και των νατοϊκών βομβαρδιστικών με ορμητήριο τη βάση της Σούδας. Ο πόλεμος, αν και είναι απότοκος των εσωτερικών αντιθέσεων μιας κοινωνίας (ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα κατά τον Κλαούζεβιτς), ωστόσο, αντεπιδρά στην εσωτερική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική κατάσταση της κοινωνίας, κατά κανόνα, αντιδραστικοποιώντας την. Με πρόσχημα τη βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες και την ισλαμοφοβία, θα εξαπολυθεί νέο κύμα αυταρχισμού ενάντια στην εργατική και στις λαϊκές τάξεις, όπως προσιδιάζει στο κράτος έκτακτης ανάγκης και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Τα μέτρα αυτά θα περιβληθούν με το μανδύα της έκτακτης ανάγκης. Στην πραγματικότητα όμως, θα μονιμοποιηθούν. Σ’ αυτά τα μέτρα περιλαμβάνεται ο ασφυκτικός έλεγχος, η καταγραφή και η παρακολούθηση των επιβατών στις αεροπορικές μετακινήσεις, η δημιουργία ευρωαστυνομίας, η στρατιωτικοποίηση της καταστολής, η συστηματοποίηση των προληπτικών συλλήψεων κ.ά. Παράλληλα, θα οξυνθεί η κατασταλτική αντιμετώπιση του προσφυγικού, τα σύνορα θα κλείσουν ερμητικά, θα ενισχυθούν οι ακροδεξιές και ισλαμοφοβικές δυνάμεις και οι αντιδράσεις τους.
Τέλος, τα αρνητικά για την ΕΕ φαινόμενα της συγκυρίας επεκτείνονται και στον οικονομικό τομέα. Στην έκθεση του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ οι δείκτες της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας σημειώνουν πτώση ή στασιμότητα. Στην έκθεσή του ο ΟΟΣΑ για την Ευρωζώνη κάνει τις εξής προβλέψεις: 2016: 1,4 (από 1,8% στις εκτιμήσεις), 2017: 3,3% (από 3,6%). Η σοβούσα απ’ το 2008 ύφεση στην Ευρωζώνη, με μικρές και παροδικές ανακάμψεις, επιβεβαιώνει ότι για την ανάταση της κερδοφορίας θα επιβάλλονται νέες αντεργατικές αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Αυτό ισχύει πολλαπλάσια για τον ελληνικό λαό, που για έξι συναπτά έτη συνθλίβεται στις μυλόπετρες των μνημονίων. Ο μύθος για την Ιθάκη που μας περιμένει στο τέλος των μνημονίων ελάχιστους πείθει…
Έξοδος από ΕΕ: Βασικός κρίκος
του προγράμματος πάλης
Το πρόβλημα-κρίκος, με το οποίο συνδέονται τα άλλα προβλήματα, οι άλλοι κρίκοι της αλυσίδας είναι ο αγώνας κατά της ΕΕ και της συμμαχίας της με την ελληνική αστική τάξη (από υποβαθμισμένη βέβαια θέση), που επικαθορίζει όλους τους βασικούς τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Το σπάσιμο αυτού του κρίκου (έξοδος από Ευρωζώνη και ΕΕ) θα δημιουργήσει τους όρους για αποφασιστικές νίκες και σε άλλα πεδία, που θα ολοκληρωθούν βέβαια μετά τη νίκη της επανάστασης. Στην προάσπιση της ειρήνης, για παράδειγμα, το αντιπολεμικό κίνημα, αντιιμπεριαλιστικού όμως χαρακτήρα, μπορεί να σημειώσει επιτυχίες. Ωστόσο, η μεγαλύτερη συμβολή στο ζήτημα της ειρήνης θα είναι η αποδέσμευση της χώρας μας από ΕΕ και ΝΑΤΟ, που θα στερήσει την πολεμική μηχανή τους από ένα πολύτιμο γρανάζι. Ούτε βέβαια η ολική διαγραφή του χρέους, εδώ και τώρα, είναι δυνατή εντός ΕΕ ούτε ασφαλώς η εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο. Αλλά και οι δημοκρατικές τομές δεν είναι ανεκτές στην ΕΕ, που διαρκώς συρρικνώνει τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Ή μπορεί μήπως να υπάρξει αναδιανομή εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ του λαού στην ΕΕ-άντρο των πολυεθνικών;
Αποδεικνύεται σήμερα πιο επιτακτική η έξοδος από μια ΕΕ απάνθρωπη, ξενοφοβική, αντιδημοκρατική, φιλοπόλεμη. Δυστυχώς, και αριστερές δυνάμεις είναι δέσμιες της αυταπάτης ότι η άρνηση ή παρελκυστική αντιμετώπιση της εξόδου θα δημιουργήσει ένα modus vivendi, που θα επιτρέψει την πραγματοποίηση σημαντικών αλλαγών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ΛΑΕ, που θα θέσει τα ζητήματα της εξόδου, όταν η ΕΕ θα απαιτήσει εγκατάλειψη του ριζοσπαστικού προγράμματος, οπότε η ΛΑΕ θα ζητήσει δημοψήφισμα και θα προτείνει έξοδο απ’ την ΕΕ. Όμως υπάρχει περίπτωση η ΕΕ να μην απαιτήσει εξαρχής και πάση δυνάμει συμμόρφωση στις δικές της αρχές; Πρέπει εξαρχής να ατσαλωθεί ο λαός σε αδιάλλακτη πάλη κατά της ΕΕ, ώστε να διαμορφωθεί ένα πανίσχυρο κίνημα αντιΕΕ, που τη στιγμή του δημοψηφίσματος (αν και δεν είναι η κατάλληλη μορφή πάλης) θα ψηφίσει υπέρ της εξόδου.
Στον αντίποδα, ο γραμματέας του ΚΚΕ παραδέχεται ότι αριστερές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις είναι υπέρ της εξόδου απ’ την ΕΕ. Τις μέμφεται όμως γιατί «εν αγνοία τους ίσως παίζοντας το παιχνίδι του μεγάλου κεφαλαίου» δεν συνδέουν την αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Από άγνοια ή ηθελημένα ο Δ. Κουτσούμπας παραχαράσσει τη θέση μας. Σαφώς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ συνδέουν την αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με την επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Θεωρούμε όμως ότι η έξοδος απ’ την ΕΕ είναι κομβικός στόχος της άμεσης μεταβατικής πρότασής μας, που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό, ενώ το ΚΚΕ μεταθέτει την αποδέσμευση απ’ την ΕΕ μετά την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας! Δηλαδή, το κάρο πριν από τα’ άλογο. Άρα, κίνηση μηδέν…
