Αντιθέσεις ΔΝΤ – ΕΕ
Οι εργαζόμενοι δεν θα διαλέξουν είδος βασανιστηρίων και εάν βασανιστής θα είναι η ΕΕ ή το ΔΝΤ
του Κώστα Μάρκου
Ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του δίνουν διαρκώς δείγματα υψηλής στρατηγικής, ευφυούς τακτικής και επιτυχημένων κινήσεων επί του πεδίου της μάχης. Ως στρατηγικό στόχο, όπως έχουν διακηρύξει από το καλοκαίρι, έχουν θέσει την «ελάφρυνση» του χρέους για να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη και να βγει η χώρα από τα μνημόνια. Ως τακτική, από την αρχή της πρώτης διακυβέρνησης, έχουν ορίσει τη «μαχητική διαπραγμάτευση» με αξιοποίηση των αντιθέσεων μεταξύ ΔΝΤ – ΗΠΑ και ΕΕ – Γερμανίας.
Και στο πεδίο της μάχης «αξιοποίησαν» την «αποκάλυψη» των Wikileaks για το περιεχόμενο των συνομιλιών της «ωραίας Ντέλιας» και το Τόμσεν για να προωθήσουν τη γρήγορη αξιολόγηση, την απόκρουση των πιέσεων του ΔΝΤ για ακόμη πιο σκληρά μέτρα και μια δέσμευση για μείωση του χρέους, αρχικά στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και αργότερα στα όργανα της ΕΕ.
Το περιεχόμενο των συνομιλιών Βελκουλέσκου – Τόμσεν είναι γνωστό. Οι δυο τους συνωμοτούν για να πιέσουν την ελληνική κυβέρνηση να αποδεχτεί νέα μέτρα με την απειλή ενός «πιστωτικού γεγονότος», δηλαδή, της χρεοκοπίας της χώρας, σέρνοντας την αξιολόγηση μέχρι το καλοκαίρι, όταν οι δόσεις προς ΔΝΤ και ΕΕ είναι μεγάλες και, ταυτόχρονα, να πιέσουν τη Γερμανία να αποδεχτεί ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους.
Είναι δευτερεύον το ποιος ευθύνεται για την υποκλοπή. Σημασία έχει ότι η κυβέρνηση επέλεξε να θέσει επιθετικά το ζήτημα στη Λαγκάρντ και το ΔΝΤ, στη Γερμανία και τα όργανα της ΕΕ και να το εντάξει στην τακτική της «μαχητικής διαπραγμάτευσης», υποτίθεται σε διάκριση από την προηγούμενη υποτελή στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Το προπερασμένο Σάββατο ήρθαν στο φως της δημοσιότητας οι συνομιλίες των στελεχών του ΔΝΤ. Τη Δευτέρα φάνηκε πόσο «μαχητική» είναι η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα: αντί να ματαιώσει έστω τη συνάντηση με τους «θεσμούς», έστειλε τον Τσακαλώτο στο Χίλτον για να συναντήσει τη Ντέλια και ολόκληρο το κουαρτέτο. Σε «ψυχρό κλίμα», όπως διέδωσε στον Τύπο για να σώσει τα προσχήματα. Έτσι, οι
«τσαμπουκάδες» της συγκυβέρνησης Τσίπρα-ΑΝΕΛ στράφηκαν προς τους ανυπεράσπιστους πρόσφυγες.
Την ίδια ημέρα, στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, αντί να επιτεθεί στην Λαγκάρντ για τον εξευτελιστικό χαρακτηρισμό της αξιοποίησης της υποκλαπείσας συνομιλίας από την κυβέρνηση ως «ανοησίας», εκτίμησε ότι επρόκειτο για… «άδειασμα» της επικεφαλής του ΔΝΤ προς τον Τόμσεν. Πρόκειται για τη γνωστή επιθετική στάση «γκολ αυτοί – σέντρα εμείς». Είναι η δεύτερη φορά που κάποιος χρησιμοποιεί παράγωγο της λέξης «ανόητε» προς τον πρωθυπουργό. Την προηγούμενη φορά ήταν ο Σόιμπλε. Και οι δυο τον φτύνουν και τις δυο φορές ο Αλ. Τσίπρας καμώνεται πως βρέχει.
Οι εξελίξεις ολόκληρης της προηγούμενης εβδομάδας αποκάλυψαν δυο πράγματα: Πρώτο, ότι Μέρκελ και Σόιμπλε, αντί να απομακρυνθούν από το ΔΝΤ, ήρθαν πιο κοντά. Με δηλώσεις τους «άδειασαν» την αξιοποίηση των υποκλοπών από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ. Κάτι τέτοιο είναι, προφανώς, μόνο δικαίωμά τους. Δεύτερο, οργάνωσαν κανονικά συναντήσεις με Λαγκάρντ και Τόμσεν στο Βερολίνο, όπου διακήρυξαν τη θέλησή τους να παραμείνει το Ταμείο στο «πρόγραμμα» και δεύτερο, να μην «κουρευτεί» το χρέος.
Την ίδια παγερή στάση κράτησαν οι Κομισιόν, ΕΚΤ και ΕΜΣ αλλά και η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση έμεινε μόνη και με το χρέος στο χέρι. Δεν έχει τίποτε να ελπίζει στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, παρά ακόμη μια πασχαλινή σταύρωση. Και δεν ξέρει εάν το πόρισμα της αξιολόγησης και άρα, η δόση των πιστωτών προς την Ελλάδα, θα έρθει εγκαίρως.
Πίσω από τις επικοινωνιακές, μέχρι γελοιοποίησης, πιρουέτες της κυβέρνησης, κρύβεται η επικείμενη κατάθεση ενός συνδυασμού ασφαλιστικού και φορολογικού πακέτου, το λιγότερο ύψους 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, σε βάρος των εργαζομένων της χώρας. Κρύβεται μια επαχθής συμφωνία για τα «κόκκινα δάνεια». Κρύβεται το τελικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους πιστωτές και τις πολυεθνικές τους.
Στην πράξη, η «αξιοποίηση των αντιθέσεων» μεταξύ των πιστωτών μετατρέπεται σε αξιοποίηση των αντιθέσεων του λαού για να περάσει αυτό το πακέτο.
Η αντίθεση ΔΝΤ – ΕΕ, ΗΠΑ και Γερμανίας, βεβαίως, δεν είναι αμελητέα. Οι ΗΠΑ – ΔΝΤ, όντας εκτεθειμένοι κατά πολύ λιγότερο από τα κράτη-μέλη της ΕΕ και ειδικά από Γερμανία και Γαλλία, στο ελληνικό δημόσιο χρέος και γνωρίζοντας τη μη βιωσιμότητά του, με την απαίτηση για «κούρεμα» επιδιώκουν όχι να κερδίσουν, αλλά να χάσουν πολύ λιγότερο από τους ανταγωνιστές τους. Επιδιώκουν να ρίξουν τα βάρη του κουρέματος αφενός στο γερμανικό κράτος και αφετέρου στον ελληνικό λαό με το σκληρό πρόγραμμα νέας και οριζόντιας μείωσης μισθών, συντάξεων και δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Το γερμανικό κεφάλαιο επιχειρεί να μεταθέσει το ελληνικό πρόβλημα όσο το δυνατόν αργότερα, προσδοκώντας κάποια αναστροφή του επενδυτικού κλίματος και κάποια οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας και στο μεταξύ, την εφαρμογή, επί της ουσίας, του ίδιου με το ΔΝΤ προγράμματος, αλλά σε δόσεις. Το δίλημμα που θέτουν στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της Ελλάδας είναι «φάλαγγα ή μαρτύριο της σταγόνας». Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει επιλέξει: μαρτύριο της σταγόνας.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να διαλέξουν το είδος μαρτυρίων και βασανισμού στο οποίο θα υποβληθούν. Δεν έχουν κανένα λόγο να διαλέξουν ποιος θα είναι ο βασανιστής. Η εμπειρία του δημοψηφίσματος αποκάλυψε το αδίστακτο, κυνικό πρόσωπο της ΕΕ. Οι συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου πρόσθεσαν απλώς μια ακόμη απόδειξη για τον ήδη γνωστό, αδίστακτο και κυνικό χαρακτήρα του ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση, στην πρώτη θητεία της, κινήθηκε πάνω στην ίδια τακτική της «αξιοποίησης των αντιθέσεων», αλλά τότε σε συμμαχία με ΗΠΑ-ΔΝΤ κατά της Γερμανίας – ΕΕ. Στη δεύτερη θητεία της κινείται αντίστροφα. Η πρώτη κατέληξε στο τρίτο μνημόνιο και σε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη θα καταλήξει σε τέταρτο μνημόνιο και σε αλλαγή κυβερνητικής διαχείρισης με τη Φώφη και τον Σταύρο πιθανόν σε υπουργήσιμους ρόλους.
Το ζήτημα για τη μαχόμενη και την αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν είναι να παρακολουθούν αυτή την πορεία. Το ζήτημα είναι να την αντιστρέψουν. Από αυτή τη σκοπιά, χρειάζεται να συνδέσουν με επιμονή και υπομονή την αντικυβερνητική πάλη για την απόκρουση του νέου αντιλαϊκού πακέτου ασφαλιστικού και φορολογικού με τα αιτήματα για κατάργηση όλων των μνημονίων, για μονομερή παύση πληρωμών προς τους πιστωτές και διαγραφή του χρέους και για ρήξη και έξοδο από ΕΕ και ΔΝΤ.
Και να συνδέσουν όλα τα παραπάνω αιτήματα με την επιθετική διεκδίκηση των οικονομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τους. Για άμεση, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, κατάργηση των ελαστικών σχέσεων, αυξήσεις στους μισθούς, για νέα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες και για εργατικό-κοινωνικό έλεγχο στις εθνικοποιημένες τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις.
Μόνο μέσα από αυτή την ενωτική-μετωπική πάλη μπορεί να υπάρξει πραγματική αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και όχι το αντίθετο, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια: να υποδαυλίζονται και να αξιοποιούνται οι δευτερεύουσες υπαρκτές αντιθέσεις μέσα στο εργατικό και λαϊκό στρατόπεδο.