Τα τρία μέλη του γραφείου της ΠΕ του ΝΑΡ Τάσος Κατιντσάρος, Αλέκος Αναγνωστάκης, Κώστας Μάρκου κατέθεσαν ένα πολιτικό κείμενο που αποτελείταια πό τέσσερα μέρη. Από το κείμενο δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα που επιλέχτηκαν με ευθύνη των ίδιων. Ολόκληρο το κείμενο αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα και στάλθηκε στα μέλη του ΝΑΡ.
1.…Ήμαστε αντιμέτωποι με μια ασυνήθιστη όξυνση της ταξικής πάλης. Οι δυσκολίες θα δυναμώσουν καθώς θα αναπτύσσονται τόσο το ρεύμα για μικρομερεμέτια στην εφαρμοζόμενη πολιτική όσο και ο σεχταρισμός, το ρεύμα της αυτοαναφοράς, προσωπικής ή συλλογικής.
Όρος για την αντιμετώπιση της κατάστασης δεν είναι η λογική και η πολιτική της περίκλειστης ομάδας. Είναι η ενίσχυση της συλλογικότητας και η φρεσκάδα της εργατικής δημοκρατίας. Είναι η τολμηρή εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της οργάνωσης και κάθε συντρόφου, στις ικανότητες και στα λάθη τους.
2. Τα συγκλονιστικά γεγονότα γύρω από το δημοψήφισμα και το πολιτικό πραξικόπημα σε βάρος του, η οπισθοχώρηση του κινήματος στην επίθεση που δέχτηκε, η διάσπαση και η πολιτική μετατόπιση της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ και το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, οδήγησαν σε μια νέα ιστορική φάση της ταξικής πάλης, την τρίτη από την έναρξη της ιστορικής σημασίας κρίσης στη χώρα μας.
Η χώρα βρίσκεται ήδη στον έκτο χρόνο της κρίσης και της κανιβαλικής αστικής επίθεσης που δέχονται τα λαϊκά στρώματα από την ΕΕ, το ΔΝΤ, τον ΣΕΒ και τα ελληνικά αστικά κόμματα.
Πρόκειται για μια εξαετία γρήγορων εναλλαγών της ταξικής πάλης, με διεθνή αλληλεπίδραση.
Στην πρώτη, την «εξεγερτική» δίχρονη φάση αυτής της εξαετίας, το διάστημα 2010 – 2012, το εργατικό λαϊκό κίνημα έδωσε το δικό του μαχητικό παρόν με αποκορύφωμα τα μαζικά συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις του 2011.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι εγκατέλειπαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Στην πράξη ο λαός έπραξε το καθήκον του.
Αυτό που έλλειψε και τότε ήταν ο «συλλογικός ηγέτης που ενώνει, εμπνέει και προσανατολίζει», η Αριστερά της αντικαπιταλιστικής στόχευσης και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα.
3 …Το εκλογικό αποτέλεσμα σε συνδυασμό με την αποχή, συνιστά μια τακτική νίκη της αστικής πολιτικής και ηγεμονίας, η οποία είχε κλονιστεί από τους αγώνες του δίχρονου 2010-12.
Αποτυπώνει αντίστοιχα μια πολιτική τακτική ήττα ή αποτυχία για όλα τα αριστερά κόμματα που έχουν αναφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Τα αποτελέσματα αναδεικνύουν πρωτίστως τον εύθραυστο χαρακτήρα του κινήματος. Κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου μιας ποιοτικής στροφής προς αντιδραστικότερες λύσεις που είναι αδύνατον ακόμα να προσδιορισθούν. Αποκαλύπτουν ανάγλυφα την προγραμματική και πολιτική ανεπάρκεια της υπάρχουσας Αριστεράς.
Η εκλογική πολιτική αποτυχία δεν σημαίνει και δεν αποτυπώνει μια στρατηγική ήττα, όπως υποστηρίζουν διάφορες απόψεις που μετρούν τους συσχετισμούς κυρίως με βάση την εκλογική δύναμη των κομμάτων.
4. ..Το 62% υπέρ του «Όχι» δεν ανέτρεπε το συσχετισμό υπέρ της εργατικής πολιτικής, όπως πολλοί πίστεψαν, αλλά άνοιγε ένα ρήγμα – δυνατότητα για μια ποιοτική αλλαγή του.
Η γενική συνισταμένη του δεν ξέφευγε ακόμη από το σχήμα «όχι στα μνημόνια λιτότητας – ναι στο ευρώ και την ΕΕ».
Η δυναμική όμως που αναπτύχθηκε μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες οδηγούσε αυτή την μακρόσυρτη αντίφαση στα ακρότατα όριά της και στην αδήριτη ανάγκη για υπέρβασή της προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Η λαϊκή απάντηση στην οργανωμένη αστική τρομοκρατία, που έθεσε το δίλημμα «ναι ή όχι στο ευρώ», έστρεφε το βέλος προς το «όχι στο ευρώ και την ΕΕ», προς το πέρασμα από μια κατώτερη αμφισβήτηση της αστικής μνημονιακής πολιτικής σε μια ανώτερη άρνησή της.
Αυτό τον κίνδυνο διέβλεψαν έγκαιρα η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, οι οποίοι συσπειρώθηκαν και ακύρωσαν τον κίνδυνο.
5. Αμέσως μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ του «Όχι», η αστική τάξη και η ΕΕ απείλησαν ανοιχτά με εξωκοινοβουλευτικές μορφές πραξικοπήματος για να «σπάσουν» πλήρως η κυβέρνηση και κυρίως, η εξαρτώμενη από αυτήν, λαϊκή ανοδική τάση.
Η απειλή αυτή πέτυχε τον άμεσο στόχο της χωρίς εξωκοινοβουλευτικά αντιδραστικά μέσα, με τη συνθηκολόγηση κυβέρνησης και Τσίπρα και την ευρεία «εθνική συναίνεση» που ενσαρκώθηκε στο «συμβούλιο αρχηγών».
Το ΚΚΕ, αρχικά διέπραξε το σοβαρό λάθος του άκυρου – αποχή από το δημοψήφισμα. Μετέπειτα ..με τη συμμετοχή της ηγεσίας του στο «συμβούλιο των αρχηγών» που επισφράγισε το πραξικόπημα ενάντια στη λαϊκή βούληση (όπου αποδέχτηκε και το απαραβίαστο της μυστικότητας), συνέβαλε αντικειμενικά στο πέρασμά του.
Η ηγεσία της τότε Αριστερής Πλατφόρμας, δέχτηκε να μπει στο «κάδρο» του συμβουλίου και «στήριζε» την κυβέρνηση… Έτσι, συνέβαλε και αυτή αντικειμενικά στην έμπρακτη επιβολή του πραξικοπήματος.
Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ζήτημα του τρόπου συμμετοχής στο δημοψήφισμα, στάθηκαν εν μέρει σωστά, με το αυτοτελές «τριπλό Όχι» στο μνημόνιο Γιούνκερ. …Δεν προχώρησαν όμως στη λαϊκή οργάνωση του «Όχι» με πλατιές, ενωτικές επιτροπές και με πρωτοπορία της οργανωμένους αγωνιστές του «τριπλού Όχι».
Το σύνολο των δυνάμεών της, δεν εκτίμησε έγκαιρα το βάθος των επιθετικών κινήσεων του αντιπάλου.
Σοβαρό μερίδιο ευθυνών έχουν και οι υπογράφοντες αυτό το κείμενο.
6. Λόγω των νέων, επικίνδυνων συνθηκών, ήταν αναγκαία μια τακτική, εκλογική συνεργασία μεταξύ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ αλλά και του ΚΚΕ, με αυτοτέλεια κάθε δύναμης σε όλα τα επίπεδα, δηλαδή και στη Βουλή, με κύριο σκοπό τη μετεκλογική πολιτική συνεργασία στο μαζικό λαϊκό κίνημα…
Αυτή η αναγκαιότητα δεν κατανοήθηκε και δεν κατανοείται από το ΚΚΕ, λόγω της (αντεστραμμένης) αντίληψής του πως το κίνημα και το κόμμα δυναμώνουν αν ξεμπερδεύουν, πρωτίστως, με τους ρεφορμιστές και δι’ αυτού με την αστική πολιτική. Δεν κατανοήθηκε από τις βασικές δυνάμεις που συγκρότησαν τη ΛΑΕ, οι οποίες παγιδεύτηκαν στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και στο δικό τους ηγεμονισμό. Ανάλογη αντίληψη διαχέεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ΝΑΡ.
Με την ανακήρυξη των εκλογών, επικράτησε η «πάγια» κοινοβουλευτική λογική του κομματικού ανταγωνισμού και η αυταπάτη της «μοιρασιάς» των ιματίων του μνημονιακού πλέον ΣΥΡΙΖΑ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα διέψευσε όλους.
7 …Μετά την πολιτική νίκη του στο πραξικόπημα και στις εκλογές, ο αστικός συνασπισμός εξουσίας κλιμακώνει την επίθεση. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι μια αστική, μνημονιακή κυβέρνηση, εχθρική στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε «αριστερο-φιλελεύθερο κόμμα» (αριστερά στα λόγια – νεοφιλελευθερισμός στην πράξη). Όσο κι αν εμφανίζεται ισχυρός, είναι ο αδύναμος κρίκος του πολιτικού συστήματος, λόγω των ασθενών δεσμών του με τις εργαζόμενες μάζες, των κίβδηλων υποσχέσεων για «παράλληλο πρόγραμμα» και των παραδόσεων του. Η εφαρμογή της «λίστας φρικαλεοτήτων» του τρίτου μνημονίου, θα θέσει σε βαθιά δοκιμασία την όποια λαϊκή ανοχή στην πολιτική του…
8. Στη νέα ιστορική φάση πρέπει να κινηθούμε με κατεύθυνση: α) Τη μαζική, μετωπική, εργατολαϊκή αντίσταση και αντιπολίτευση, β) τη θετική προβολή και διεκδίκηση εργατικών, λαϊκών και δημοκρατικών κατακτήσεων, γ)την αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και δημοκρατική ανατροπή του αστικού μνημονιακού καθεστώτος, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, δ) την προσέγγιση της επανάστασης και την προβολή των στρατηγικών επιδιώξεων.
Στον πυρήνα της προσπάθειας πρέπει να βρίσκεται η οργάνωση του λαού και η ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Πολιτικά και στρατηγικά είναι αδήριτη η ανάγκη για αναπροσαρμογή στη μετωπική τακτική, με αποφασιστικά βήματα στη συγκέντρωση δυνάμεων και στην υπέρβαση του σημερινού κατακερματισμού σε όλα τα επίπεδα. …Με την κατεύθυνση για ένα ενιαίο, εργατολαϊκό αντιμνημονιακό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής με αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό περιεχόμενο.
..Οι νέες συνθήκες απαιτούν μια ανώτερη, στρατηγική ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση, αυτοτέλεια και παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που βρίσκεται σε κρίση – και του ΝΑΡ – με συνειδητή επιδίωξη την υπέρβασή τους. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να οξυνθεί εάν δεν πάρουμε σοβαρά μέτρα για την προετοιμασία και την κίνηση προς μια θετική, μαζική και ενωτική υπέρβασή, μαζί με άλλες δυνάμεις και ρεύματα, με προοπτική έναν αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και κομμουνιστικό «πόλο- κόμμα».
Η προοπτική αυτή απαιτεί αντικειμενικά και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ανεβάσει σε νέο επίπεδο τις στρατηγικές προγραμματικές επεξεργασίες όπως και για το άμεσο αντικαπιταλιστικό – αντιιμπεριαλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα τακτικής, σε διάλογο μαζί με τις άλλες δυνάμεις που θα κληθούν και συμμετέχουν στην προσπάθεια…