του Αλέκου Αναγνωστάκη
Ανέξοδη φλυαρία περί «ευρωπαϊκών αξιών», φράχτες, στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας και αυταρχικά μέτρα, αυτή είναι η εικόνα τους.
Δεν είναι πλέον μόνο «ο πόλεμος η συνέχεια της πολιτικής τους με άλλα μέσα» αλλά και η πολιτική τους είναι πλέον η συνέχιση του πολέμου με στρατιωτικούς όρους.
Φράχτες που ύψωσαν η νεοφασίζουσα κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η Ελλάδα του Τσίπρα και η Αυστρία.
Κάνουν βήματα στρατιωτικοποίησης της ίδιας της ΕΕ επιλέγοντας μεθοδευμένα και ομόφωνα (και η κυβέρνηση Τσίπρα) την ενεργοποίηση, όχι της ρήτρας αλληλεγγύης του άρθρου 222 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ, αλλά του άρθρου 42 της Συνθήκης της ΕΕ. Το άρθρο 222 αναφέρει πως «η Ένωση και τα κράτη-μέλη της ενεργούν από κοινού, με πνεύμα αλληλεγγύης, εάν ένα κράτος-μέλος δεχτεί τρομοκρατική επίθεση ή πληγεί από φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή…» ενώ το άρθρο 42 ότι «σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχτεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους… Οι δεσμεύσεις και η συνεργασία στον τομέα αυτόν εξακολουθούν να είναι σύμφωνες προς τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ…».
Η σύγκριση και τα συμπεράσματα είναι προφανή.
«Συνολικά 120.000 αστυνομικοί, χωροφύλακες και στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί στο σύνολο της γαλλικής επικράτειας», μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου, σύμφωνα με τον γάλλο υπουργό Εσωτερικών. «Αξίζει να σκεφτεί κανείς το ενδεχόμενο χρήσης των ενόπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της Γερμανίας, δήλωνε από κοντά στη Rheinische Post ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δίνοντας το σήμα της γενικευόμενης στρατιωτικοποίησης.
Σε αυτή τη βάση αντιδραστικοποιείται η πολιτική της πάλαι ποτέ αυτονόητης «χορήγησης ασύλου» των ευρωπαϊκών χωρών.
Η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ στρατιωτικοποιείται διά της Frontex. Αυτό το μηχανισμό με σαφή αστυνομικο-στρατιωτικά χαρακτηριστικά που χρησιμοποιεί προηγμένο εξοπλισμό ακριβώς για την καταδίωξη μεταναστών και προσφύγων στη βάση του απαράδεκτου διαχωρισμού τους σε νόμιμους και μη. Ρόλος, που δεν εξαντλείται στα σύνορα αλλά επεκτείνεται και στην ενδοχώρα.
Υιοθετείται ομόφωνα η πολιτική των επαναπροωθήσεων υπό ασαφείς όρους καθώς και η αναγόρευση της Τουρκίας σε ιδιότυπο εγγυητή των «εξωτερικών συνόρων» της ΕΕ. Πολιτική που ξεκίνησε ήδη από τον περασμένο Οκτώβρη στη σύνοδο των υπουργών εσωτερικών της ΕΕ στο Λουξεμβούργο:
«Μπορούμε να δεχτούμε και να υποστηρίξουμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη προστασίας (σ.σ. τους πρόσφυγες) μόνο αν εκείνοι που δεν έχουν ανάγκη δεν έρχονται ή στέλνονται γρήγορα πίσω. Οι επιστροφές είναι πάντα σκληρές, έτσι είναι, αλλά εκείνοι που δεν έχουν ανάγκη προστασίας πρέπει να εγκαταλείψουν την Ευρώπη», δηλώνει ο γερμανός υπουργός Εσωτερικών Τομάς ντε Μεζιέρ. «Πρέπει να σπάσουμε το δεσμό ανάμεσα στο να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη και το να μπορούν να μένουν στην Ευρώπη», υπερθεματίζει από την πλευρά της η βρετανίδα υπουργός Εσωτερικών Τερέζα Μέι.
Εν ονόματι του «πολέμου» κατά του ISIS, η Ευρώπη εξελίσσεται σε ένα μηχανισμό έκτακτης ανάγκης με οιονεί στρατιωτικό σκέλος και αστυνομικό-κατασταλτικό βραχίονα, προορισμένο να απωθεί τους πρόσφυγες.
Η έκταση και οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής θα φανούν σύντομα. Πολύ περισσότερο που η παραπάνω πολιτική συνοδεύεται από μια αναπότρεπτη περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών στην «ευρωπαϊκή ενδοχώρα». Περιστολή που συνοδεύεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες από μια διασπορά του φόβου ως το μέσο απόσπασης της συνενοχής και της συναίνεσης. Πάνω σ’ αυτά, σε συνδυασμό με έναν ραφιναρισμένο ρατσισμό, χτίζεται μια «ευρωπαϊκή ταυτότητα» που εκπέμπει ιμπεριαλιστική υπεροψία.
Το Συμβούλιο των υπουργών Εσωτερικών Υποθέσεων και Δικαιοσύνης της ΕΕ, αυτών των αποφασισμένων να εκμεταλλευτούν το κλίμα τρόμου που διαμορφώνει η δράση των μισθοφόρων του Ισλαμικού Κράτους, προσδιόρισε, στη συνεδρίαση της περασμένης Παρασκευής στις Βρυξέλλες, τα προς επιβολή μέτρα αυταρχισμού και περιστολής δικαιωμάτων.
Ο προεδρεύων Ετιέν Σνέιντερ, υπουργός εσωτερικών του Λουξεμβούργου, ανακοίνωσε ότι αποφασίστηκε η διενέργεια συστηματικών ελέγχων στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ που περιλαμβάνουν ηλεκτρονική σύνδεση με τις σχετικές βάσεις δεδομένων της Ιντερπόλ σε όλα τα σημεία διέλευσης των εξωτερικών συνόρων, αυτόματο έλεγχο ταξιδιωτικών εγγράφων, καταγραφή δαχτυλικών αποτυπωμάτων μεταναστών και προσφύγων και πιο συστηματικό έλεγχο ασφαλείας με τη χρήση σχετικών βάσεων δεδομένων και την αποστολή αξιωματούχων σε όλα τα hotspot.
Προχώρησαν δε ακόμη περισσότερο ζητώντας την αναθεώρηση ως το τέλος του έτους των κανόνων της ζώνης Σένγκεν, ώστε να επιτραπεί η πραγματοποίηση συστηματικών ελέγχων και σε Ευρωπαίους πολίτες, καθώς και την υιοθέτηση του διαβόητου ευρωπαϊκού αρχείου καταγραφής δεδομένων των επιβατών στις αεροπορικές μεταφορές (PNR). Υιοθέτηση που προσέκρουε στις αντιδράσεις που εκδηλώνονταν ακόμη και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξαιτίας της ενίσχυσης του φακελώματος των κατοίκων των χωρών της ΕΕ.
Το αναφώνημα λοιπόν «Ζήτω η Δημοκρατία!», του Γάλλου προέδρου στη συνεδρίαση των δύο νομοθετικών σωμάτων ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα μπρος στην καταστρατήγηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το ISIS επιτίθεται στο Παρίσι για να εκδικηθεί τη γαλλική κυβέρνηση ακριβώς για το ρόλο της στον πόλεμο στην Συρία. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ επιτίθενται στους «υπηκόους τους».
Η κατάσταση παραδείγματος χάριν έκτακτης ανάγκης επιτρέπει μεν την τέλεση ποδοσφαιρικών αγώνων, δίνει δε στη γαλλική κυβέρνηση το δικαίωμα να απαγορεύει συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις, να λογοκρίνει, να εισβάλλει σε σπίτια, για άλλους 3 μήνες και βλέπουμε (!).
Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δίνει στην αστυνομία υπερεξουσίες, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να θέτει άτομα υπό κατ’ οίκον περιορισμό χωρίς δίκη (εξαιρούνται βουλευτές, δημοσιογράφοι και δικηγόροι).
Ανοίγει τη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση που θα λύνει ακόμα περισσότερο τα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας.
«Η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από τους κανονισμούς της ΕΕ για τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών», αναφωνεί ο Ολάντ και αναγγέλλει προσλήψεις αστυνομικών, μη περικοπές στον γαλλικό στρατό για τα επόμενα 4 χρόνια και αύξηση δαπανών για τα μέτρα ασφαλείας.
Όταν το ζήτημα είναι η κατασταλτική θωράκιση του κράτους, όλα επιτρέπονται. Η φτώχεια, η ανεργία, η περιθωριοποίηση δεν είναι πιο σημαντικές από τους κανονισμούς της ΕΕ.
Αυτήν την πολιτική ακολουθεί, αυτή ψηφίζει και η σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, εξυπηρετώντας ως συνέχεια του κράτους, τα συμφέροντα και του ελληνικού κεφαλαίου.
Και από κοντά και το εκφυλισμένο γαλλικό ΚΚ, οι βουλευτές του οποίου υπερψήφισαν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης επαναλαμβάνοντας την πολιτική «υπεράσπισης της Γαλλικής Δημοκρατίας», τη συναίνεση στις υπερεξουσίες που συγκέντρωσε η γαλλική κυβέρνηση τη δεκαετία του ’50 κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στην αλγερινή επανάσταση.
Στην ίδια τη Γαλλία, η Ένωση Δικαστικών πήρε θέση ενάντια στην αντιδημοκρατική εκτροπή. Την άχρωμη ανακοίνωση της Intersindical (το «συντονιστικό» των συνομοσπονδιών) ακολούθησε ένα μπαράζ ανακοινώσεων τοπικών και κλαδικών ενώσεων που κατήγγειλαν τη γαλλική κυβέρνηση και κήρυσσαν ανυπακοή στην «έκτακτη ανάγκη». Η δεύτερη ανακοίνωση της Intersindical καταγγέλλει το ρόλο του γαλλικού κράτους, αρνείται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την «εθνική ενότητα» στους χώρους δουλειάς δηλώνοντας πως οι εργατικοί αγώνες θα συνεχιστούν. Στην Τουλούζη, περίπου 17.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στον πόλεμο. Στο Παρίσι, χιλιάδες διαδήλωσαν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Η όλη εξέλιξη αποκαλύπτει τόσο το αντιδραστικό, ρατσιστικό και πολεμοκάπηλο πρόσωπο της ΕΕ και των κρατών της, όχι ως προσωρινό προσωπείο αλλά ως μόνιμο στοιχείο, ως ιστορική τάση. Όσο μεγάλα τμήματα του κόσμου της εργασίας θα απωθούνται στον τέταρτο κόσμο της φτώχειας και της ανέχειας των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, τόσο η στρατιωτικοποίηση, η καταστολή και η διαρκής παρακολούθηση θα παγιώνονται, θα επεκτείνονται και θα δυναμώνουν.
Επομένως ο αγώνας για τις λαϊκές ελευθερίες θα προσλαμβάνει ολοένα και βαρύνουσα σημασία, θα αναδεικνύεται σε αποφασιστικό μέτωπο της σύγχρονης κοινωνικής αναμέτρησης.
Ακριβώς γι αυτό, σήμερα η νικηφόρα αναμέτρηση με την πολιτική κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ – κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή των αστικών «αντιμεταρρυθμίσεων», δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την πάλη για ειρήνη και τη δημοκρατία, ενάντια στην Ευρώπη – φρούριο για τους λαούς.
Σε αυτόν τον κλιμακούμενο μετωπικό αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπλα μας είναι το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό και διεθνιστικό, δημοκρατικό κίνημα, μια ισχυρή μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά, το σύγχρονο (διαμορφούμενο) κομμουνιστικό ρεύμα, η πολιτική συνεργασία και η κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς.
