Σύριοι, Ιρακινοί και άλλοι πρόσφυγες και μετανάστες περνούν με κάθε τρόπο και κόστος τα σύνορα προς την Ευρώπη, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον όλεθρο. Οι κυβερνήσεις της «πολιτισμένης» Ευρώπης αντιδρούν με τρόπο που κάνει την ιστορία να γελάει σαρκαστικά. Μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες, μετά τη νομισματική ενοποίηση που ψυχορραγεί, αμφισβητείται και η «Ευρώπη-φρούριο».
του Γιώργου Τσαντίκου
Η ΕΕ είναι γεμάτη «Φαρμακονήσια»
Η ευρωπαϊκή ήπειρος ζει μια από τις πιο μαύρες στιγμές της ιστορίας της, επιδεικνύοντας το χειρότερo και πιο απάνθρωπό της πρόσωπο στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που φεύγουν από τη Συρία, αφήνοντας πίσω τα σπίτια και τις πόλεις τους κατεστραμμένες είτε από το ISIL (Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε), είτε από το καθεστώς Άσαντ, είτε από τις δυνάμεις της Τουρκίας, μετά από μια τετραετία ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και εσωτερικών συγκρούσεων που συντήρησε και εξόπλισε γαλαντόμα η καπιταλιστική Δύση. Η προσφυγιά στη σύγχρονη μορφή της έχει το ίδιο, απάνθρωπο πρόσωπο με την παλιά και ξεσπάει στις παρυφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αφενός αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει την έκτακτη ανάγκη, αφετέρου, κινητοποιεί τα πιο αντιδραστικά της κομμάτια, τους «ανανήψαντες πρώην κομμουνιστές» για να δημιουργήσει ένα καινούργιο «σιδηρούν παραπέτασμα» στα ανατολικά σύνορα.
Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας υψώνει και πάλι εμπόδια στους ανθρώπους, εμπόδια που αυτή τη φορά η «πολιτισμένη» Δύση, ο πιο ολέθριος καπιταλισμός των τελευταίων δεκαετιών, επικροτεί και στηρίζει αναφανδόν. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μαζί και η Ελλάδα με τις κυβερνήσεις, μόνιμες και υπηρεσιακές, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της απαράδεκτης πολιτικής, που όχι απλώς αρνείται τις ευθύνες για τη δημιουργία του προβλήματος, αλλά εξωθεί τους πρόσφυγες στο θάνατο.
Η θάλασσα στο Φαρμακονήσι έχει μετατραπεί σε μακάβριο σύμβολο αυτής της πολιτικής, της οποίας, να θυμίσουμε ότι βασικός παραγωγός είναι ένας Έλληνας, ο επίτροπος μεταναστευτικής πολιτικής Δημήτρης Αβραμόπουλος. Η Ελλάδα έχει γίνει βασικός υποδοχέας του μεγαλύτερου κύματος προσφύγων από την Ανατολή, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τόσο η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο και το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού σκηνικού, κυμαίνονται από το ακραίο ρατσισμό, μέχρι το συγκαλυμμένο «ναι μεν, αλλά».
Οι «άνθρωποι της διπλανής» πόρτας, οι Σύροι που ξεφεύγουν και ξεγελούν το θάνατο πολλές φορές μέσα σε λίγο χρόνο, από τους βομβαρδισμούς του Ερντογάν που είδε χρυσή ευκαιρία να εξολοθρεύσει τους Κούρδους, μέχρι το καθεστώς Άσαντ που απολαμβάνει ξανά τη στήριξη των δυτικών «θινκ τανκς» και φυσικά, την ανεξέλεγκτη, απάνθρωπη και φασιστική επιθετικότητα του ISIL, είναι το νέο σύμβολο της ζωής. Να τους στηρίξουμε!
Οι ελληνικές αρχές ουσιαστικά άφηναν τους πρόσφυγες στο έλεος των διακινητών
Η Συρία εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια μετατρέπεται σε no man’s land. Κοντά στους ανθρώπους που μέχρι τότε, το 2011, διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή και δολοφονήθηκαν από το καθεστώς Άσαντ, το οποίο απόλαυσε τη στήριξη του δυτικού και ανατολικού καπιταλισμού, άρχισαν να προστίθενται εκατομμύρια που μετακινήθηκαν είτε μέσα στα όρια της χώρας, είτε κατέφυγαν στην Ιορδανία, το Λίβανο, το Ιράκ και την Τουρκία, είτε διέφυγαν στην Ευρώπη για να σώσουν τις ζωές τους. Υπολογίζεται ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια, περί τα 9 εκατομμύρια (από τα περίπου 17 του συνολικού πληθυσμού) μετατοπίστηκαν βίαια και αναγκαστικά, υπό την απειλή των όπλων. Η βασική αιτία ήταν η εξάπλωση του ISIL, του τρομακτικού αυτού ισλαμικού μορφώματος που έχει καταλάβει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της χώρας στα βορειοανατολικά της και ένα ελαφρά μικρότερο στο νότιο τμήμα της. Διάφορες ισλαμικές ομάδες, κατά περιόδους σύμμαχες ή και όχι με το Ισλαμικό Κράτος, δρουν ή και κατέχουν ολόκληρα τμήματα της χώρας στο βορειοδυτικό της κομμάτι. Στα σύνορα με την Τουρκία, το Κομπάνι, μια πόλη 40.000 ανθρώπων περίπου, μετατράπηκε σε σύγχρονο και περήφανο Στάλινγκραντ για τους ισλαμοφασίστες του ISIL όταν οι πολιτοφυλακές του YPG (Κούρδοι) τους νίκησαν, με μεγάλο κόστος, μετά από πολιορκία πέντε περίπου μηνών. Κοντά σε αυτά, οι Κούρδοι των συνόρων Συρίας-Τουρκίας δέχονται εδώ και μερικούς μήνες καταιγισμό διώξεων και πυρών από την κυβέρνηση Ερντογάν που προσπαθεί για άλλη μια φορά να τους ξεκληρίσει, βαφτίζοντάς τους «τρομοκράτες», με μια τεράστια στρατιωτική, αλλά και επικοινωνιακή, ταυτόχρονα, επιχείρηση που φτάνει μέχρι τα γήπεδα της χώρας. Την ίδια ώρα, το καθεστώς Άσαντ έχει επικεντρωθεί στην επίθεση στην εσωτερική αντιπολίτευση (υπολογίζεται ότι μόλις ένα 15% των επιχειρήσεων του συριακού τακτικού στρατού στοχεύει τις δυνάμεις του ISIL) και φυσικά, η Ε.Ε. κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα. Οι πολιτικές της απέχουν όμως από το να χαρακτηριστούν απλά «αποτυχημένες», καθώς, μετά (και παράλληλα) με την εξοντωτική οικονομική πολιτική, η α λα καρτ άρση ή αυστηροποίηση κανονισμών, αποδεικνύουν ότι δεν είναι παρά ένας απολυταρχικός μηχανισμός. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αφενός «επιλέγει» φτηνή εργατική δύναμη ανάμεσα στους κατατρεγμένους, αφετέρου, όταν αυτή η επιλογή ολοκληρωθεί, ταμπουρώνεται πίσω από τους απαγορευτικούς και ρατσιστικούς μηχανισμούς.
Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε κάτι λιγότερο από 200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Συρίας και των γειτονικών περιοχών. Εκεί, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια καταστρώνονται και εκτελούνται με κόστος ανθρώπινες ζωές και οι «παίκτες» αλλάζουν στρατόπεδα κατά το δοκούν. Το ISIL έγινε «σύμμαχος» και εργαλείο των ΗΠΑ στην περιοχή που το χρηματοδότησαν και το στήριξαν. Και συνεχίζουν να το κάνουν μέσω των συμμάχων τους όπως η Σαουδική Αραβία, για να υπηρετηθούν τα σχέδιά τους στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χάρτη της Μέσης Ανατολής. Μόλις πριν από δύο χρόνια ο πρώην υποψήφιος πλανητάρχης, Μακ Κέιν, συναντήθηκε προσωπικά με στελέχη του Ισλαμικού Κράτους. Και αν οι επίσημες αρνήσεις περισσεύουν, στην Ελλάδα, θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να εξηγήσει το «ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο» τι γίνεται με τα ελληνικών συμφερόντων καράβια, με όπλα και πολεμοφόδια με προορισμό τους σκοταδιστές, που μπλοκάρονται από καιρού εις καιρόν.
Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι ότι εδώ και ένα περίπου χρόνο, με κορύφωση τους καλοκαιρινούς μήνες, οι Σύριοι περνάνε με κάθε τρόπο και κόστος τα σύνορα προς την Ευρώπη, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον όλεθρο. Απέναντί τους, οι κυβερνήσεις της «πολιτισμένης» Ευρώπης αντιδρούν με τρόπο που κάνει την ιστορία να γελάει σαρκαστικά. Μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες, μετά τη νομισματική ενοποίηση που ψυχορραγεί, αμφισβητούνται και μια σειρά ακόμα «ακρογωνιαίοι λίθοι» της Ε.Ε. Η «Ευρώπη-φρούριο» αποσύρεται συντεταγμένα στην …εσωτερική της ακρόπολη.
Η αρχική υποδοχή των προσφύγων σε ευρωπαϊκές χώρες είχε και μια συνέχεια καθόλου φιλική επικοινωνιακά. Η Γερμανία έγινε η πρώτη χώρα που επανέφερε τους ελέγχους στα σύνορα (με την Αυστρία μάλιστα, τι ειρωνική που μπορεί να γίνει η ιστορία, αλήθεια) προκειμένου να αποτρέψει τα κύματα προσφύγων, αναστέλλοντας τη συνθήκη Σένγκεν. Τα διάφορα στάδια της αντιμεταναστευτικής πολιτικής, κυμαίνονται, πηγαίνοντας από το εξωτερικό στο εσωτερικό, από φράχτες όπως αυτός του Έβρου, τον οποίο θεμελίωσε ο Σαμαράς και ενίσχυσε ο Πανούσης, από τον ακήρυχτο πόλεμο των λιμενικών κατά των προσφύγων σε διάφορα σημεία των ελληνικών υδάτων, μέχρι την ακροδεξιά ρητορική και πολιτική σε όλες της τις εκφάνσεις: οι «κεκαλυμμένοι τζιχαντιστές», ρητορική που όλο και περισσότεροι έλληνες πολιτικοί συμμερίζονται, μέχρι τον απροκάλυπτο ακροδεξιό ούγγρο πρωθυπουργό Ορμπάν που είπε αυτό που πολλοί θέλουν, λιγότεροι τολμούν να πουν, από τα ιερατεία της ΕΕ: «Δεν υπάρχει θεμελιώδες δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή».
Άλλωστε, αν αυτή η φράση δεν μπορεί να συμπυκνώσει σε λίγες λέξεις την ουσία των μνημονίων που έχουν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών για την εργατική τάξη, ποιες λέξεις είναι οι κατάλληλες;
Η ΕΕ είναι ο οργανισμός που «το σκέφτεται» αν θα συζητήσει σε επίπεδο κορυφής για τους μετανάστες, αλλά αποφασίζει σχεδόν δια περιφοράς να στηρίξει πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά την ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουκρανίας, μειώνοντάς της μάλιστα και το χρέος της.
Η απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, από τις 9 Σεπτεμβρίου, είναι ενδεικτική: ξεκινάει από την «αναγνώριση του δικαιώματος του ασύλου» και καταλήγει στην παραίνεση-πίεση για υιοθέτηση πολιτικών και σχεδίων «μετεγκατάστασης», με όλο το σχέδιο να διαπνέεται από τον …Όρμπαν: παντού η λέξη «ασφάλεια». «εκπαίδευση σωμάτων επιβολής του νόμου», «διαδικασία δαχτυλικών αποτυπωμάτων». Παράλληλα, η απόφαση, στη μισή της έκταση αναφέρεται στην εγκατάσταση και δράση της Φρόντεξ στα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Τις ίδιες μέρες, η Ελλάδα και ειδικά τα νησιά του Αιγαίου είναι ο πρώτος σταθμός του κύματος προσφύγων. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδείχθηκε όχι απλώς λίγη απέναντι στη διογκούμενη ανάγκη, καθώς από τη μία συνέχιζε κανονικά να στηρίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις περιοχές από τις οποίες προέρχονται οι πρόσφυγες (και να τραγουδάει «We are the world» μαζί με άλλους ηγέτες του ΝΑΤΟ, όπως έκανε ο Υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς), αλλά και να σηκώνει τα χέρια ψηλά λέγοντας ότι «χρήματα δεν υπάρχουν». Φυσικά, την ίδια ώρα υπήρχαν τα χρήματα για την αποπληρωμή τοκογλυφικών δανείων προς το ΔΝΤ και αρπαχτικά φαντς κ.λπ., όχι όμως για τις ανθρώπινες ζωές που ήταν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Όταν δεν έπαιζαν το ρόλο του τροχονόμου ανθρώπων, στην καλύτερη περίπτωση, οι ελληνικές αρχές ουσιαστικά άφηναν τους πρόσφυγες στο έλεος των διακινητών. Και όταν οι πρόσφυγες γλίτωναν από τα κύματα, στο έλεος των κερδοσκόπων. Ευτυχώς, η πλειοψηφία των κατοίκων σε νησιά όπως η Λέσβος έδειξαν όχι απλώς ανοχή, αλλά κινητοποιήθηκαν σχηματίζοντας ένα δίκτυο υποστήριξης των ανθρώπων που έρχονταν κατατρεγμένοι και πεινασμένοι. Αντίστοιχη κινητοποίηση έγινε και στην Αθήνα, αλλά και στην Ειδομένη. Η αλληλεγγύη των λαών, κάλυψε το κενό των κρατικών θεσμών που απουσίασαν επιδεικτικά και όχι αθώα.
Όχι αθώα γιατί, ειδικά στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου, η ΝΔ, το Ποτάμι και οι νεοναζί προσπαθούν να εκφράσουν ό,τι ακροδεξιότερο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Στελέχη της ΝΔ όπως ο πρώην υπουργός Χ. Αθανασίου έφτασαν στο σημείο να απαιτούν «φράχτη στο Αιγαίο», ενώ «αγανακτισμένοι» επιτίθονταν με μολότοφ σε καταυλισμούς προσφύγων στη Λέσβο. Οι θεσμικοί φορείς κινητοποιήθηκαν, όχι για να στηριχθούν οι άνθρωποι που εισέρεαν, αλλά για να υπερασπιστούν το σύγχρονο «χρυσό βόδι», τον τουρισμό, με ανακοινώσεις που κινήθηκαν στα όρια του ρατσισμού ή και τα ξεπέρασαν κατά πολύ. Οι τουρίστες από την άλλη έδειξαν κατά περίπτωση πιο ανθρωπιστικό πρόσωπο από επιχειρηματίες του τουρισμού σε νησιά.
Το μπλοκ της Δεξιάς, μνημονιακής και μη, συντάσσεται όλο και πιο ξενοφοβικά. Η ΝΔ ανοιχτά τάσσεται ανοιχτά υπέρ της αποτροπής των κυμάτων με κάθε κόστος, σε επίσημο επίπεδο, ενώ στελέχη της υπό την προκάλυψη του «τοπικού φορέα» σιγοντάρουν επιθετικές πρακτικές. Ο δε νεοφιλελεύθερος χώρος προσπαθεί να πλασάρει ένα πιο ανθρωπιστικό προσωπείο, αλλά δεν μπορεί να κρύψει δηλώσεις όπως του βουλευτή του Ποταμιού Ν. Ορφανού ο οποίος «διαπίστωσε» ότι δεν μπορεί να εξαρτάται η ροή προσφύγων από τις εμπόλεμες ζώνες. Φυσικά, το Ποτάμι είναι υπέρ της Φρόντεξ και κατά της «παράνομης εισόδου», λες και οι προσφυγικές οικογένειες έχουν την άνεση να προμηθευτούν τα απαραίτητα έγγραφα έχοντας στην πλάτη τους το Ισλαμικό Κράτος ή τον Ερντογάν. Το Ποτάμι βρίσκει ευκαιρία να κάνει ανθρωπιστική σπέκουλα πάνω στο πρόβλημα, με ανύπαρκτη έως ελάχιστη κριτική στην πολυαγαπημένη του Ε.Ε., την οποία υποστήριξε άλλωστε τυφλά, σχεδόν γραφικά, με τις διαδηλώσεις «μένουμε Ευρώπη» το καλοκαίρι.
Φράχτες στον Εβρο, αδιαφορία στο Αιγαίο
Από τις προεκλογικές εξαγγελίες και διαπιστώσεις του Ιανουαρίου για τον τρόπο με τον οποίο ο φράχτης στον Έβρο «σπρώχνει τους πρόσφυγες προς τα μη ασφαλή περάσματα του Βορείου Αιγαίου», ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, πέρασε στην ευλογία του φράχτη δια του υπουργού του, Γιάννη Πανούση. Από τις υποσχέσεις για κλείσιμο των στρατόπεδων συγκέντρωσης όπως η Αμυγδαλέζα, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε τώρα σε ένα «μη-πρόγραμμα» για το μεταναστευτικό, με αόριστες επικλήσεις σε ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις που βασικά, «δεν υλοποίησε η προηγούμενη κυβέρνηση». Συνολικά η κυβερνητική πολιτική ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανή απουσία μέτρων υποδοχής, φροντίδας και κάλυψης των προσφύγων και μεταναστών. Ούτε όμως η Λαϊκή Ενότητα απέφυγε τα προεκλογικά «φάουλ», όπως όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στην τηλεμαχία, σε αποστροφή του λόγου του έφερε σε αντιπαραβολή την κυβέρνηση Άσαντ που «δεν μας άρεσε τότε» και γι αυτό τώρα, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα που πρέπει να διαχειριστούμε. Για τον κυβερνητικό εταίρο, τους ΑΝΕΛ, τα πράγματα ήταν καθαρά: οι πρόσφυγες δεν μπορούν να μένουν στα νησιά και ο Σόιμπλε ήθελε γκρέκιτ για να μείνουν εδώ οι πρόσφυγες. Σαφώς πιο έντιμη στάση κράτησε το ΚΚΕ, με κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το ρόλο της.
Εδώ και λίγες μέρες, το δράμα κορυφώνεται σε κάθε συνοριογραμμή την οποία προσπαθούν να περάσουν οι πρόσφυγες, από τον Έβρο και το Αιγαίο μέχρι τη Σερβία και την Αυστρία. Απέναντι από τις Καστανιές, στον Έβρο, οι πρόσφυγες, περίπου 2.500 άνθρωποι, πήραν προειδοποίηση από το νομάρχη της Αδριανούπολης ότι θα χρησιμοποιηθεί βία εναντίον τους, εάν δεν αποχωρήσουν εντός δύο ημερών. Στα σύνορα της Ουγγαρίας, οι δυνάμεις καταστολής της ακροδεξιάς κυβέρνησης χρησιμοποίησαν μάνικες με νερό και δακρυγόνα. Αργά το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, η κυβέρνηση έστειλε πολυβόλα στα σύνορα με τη Σερβία. Το Φαρμακονήσι συνεχίζει να μετατρέπεται σε υγρό τάφο για ενήλικες και παιδιά. Το έγκλημα της ρατσιστικής Ε.Ε. συνεχίζεται και ηθικοί αυτουργοί σε αυτό είναι όσοι στηρίζουν και εκφράζουν την πολιτική της.
Κατάργηση “Δουβλίνου”, διάλυση της Φρόντεξ
Το ευρωπαϊκό σύστημα ασύλου, σε αγαστή συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς, διαχωρίζει αυστηρά και εργαλειακά «πρόσφυγες» από «μετανάστες» υπηρετώντας πάντα σκοπιμότητες για να σώζει τα φαινόμενα, δηλ. για να υποδύεται ότι σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη συνθήκη της Γενεύης. Πόση σημασία έχει αλήθεια αν κάποιος προέρχεται από μια χώρα ή από μια περιοχή κάποιας χώρας, που δεν είναι μεν εδώ και λίγο καιρό εμπόλεμη, αλλά έχει καταστραφεί τόσο ολοκληρωτικά ώστε είναι αδύνατο να διασφαλίσει και τους στοιχειωδέστερους όρους επιβίωσης στο σύνολο σχεδόν του πληθυσμού της, όπως το καθημερινό φαγητό και το νερό;
Η ΕΕ θεσμοθετεί το ρατσισμό και επωάζει ακροδεξιές ρητορικές και πρακτικές. Οι μηχανισμοί της και οι πρακτικές της «για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων» αποσκοπούν κυρίως στο να καταγράφουν αυστηρά οι ροές και οι άνθρωποι στα σύνορα για να υπηρετείται η συνθήκη του Δουβλίνου και οι λοιπές «κοινοτικές υποχρεώσεις», για να ελέγχεται και να κατευθύνεται η κίνηση των πληβειακών στρωμάτων, για να αντλούνται εφεδρείες για την καπιταλιστική εκμετάλλευση (βλ. «ανάπτυξη»), χωρίζοντας τους ανθρώπους -όσους δηλαδή δεν σκοτώνονται σε όλη αυτή τη διαδρομή του θανάτου- σε νόμιμους και παράνομους, σε «προσωρινά αδειοδοτημένους» σε «υπό αναστολή», σε «υπό απέλαση». Την ίδια στιγμή, μίντια και πολιτικοί της συμφοράς σπέρνουν τον ακροδεξιό τους λόγο στην Ευρώπη, ενώ βλέπουμε και μια προσπάθεια προεκλογικής εκστρατείας της ακροδεξιάς, στην πλάτη των πιο φτωχών και ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Ευτυχώς όμως, δεν συμβαίνουν μόνο αυτά. Χιλιάδες υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες και διαδήλωσαν ενάντια στον ρατσισμό στη Γερμανία, την Αυστρία, την Γαλλία. Μεγάλες ποσότητες βοήθειας συγκεντρώθηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και εντυπωσιακή είναι η ανταπόκριση στην Ελλάδα, παρά την κρίση και τη φτώχεια. Ο κινηματικός κόσμος, χωρίς τη συνδρομή κανενός κράτους, εδώ και μήνες αγωνίζεται καθημερινά για να προσφέρει την βοήθεια που χρειάζεται, δίνοντας μαθήματα αλληλεγγύης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μόλις σχηματίστηκε, έσπευσε να ευχαριστήσει την ΕΕ για την υποδειγματική συνεργασία της στο προσφυγικό και εμφανίστηκε βέβαιη για τη διοχέτευση μεγαλύτερων κονδυλίων. Λίγους μήνες αργότερα διαμαρτυρήθηκε για την ανεπαρκή στήριξη επιμένοντας ότι το βασικό είναι να εξασφαλιστούν πόροι (ΕΣΠΑ, έκτακτες χρηματοδοτήσεις κλπ). Δυστυχώς, οι πόροι όμως δεν θα είναι ποτέ «αρκετοί» παρά μόνο για φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νότια σύνορα, όσο δεν επιτρέπεται η ελεύθερη διέλευση των ανθρώπων και δεν παρέχονται ταξιδιωτικά έγγραφα. Απαιτούμε να σταματήσει τώρα η δολοφονική πολιτική της ΕΕ. Να σταματήσουν τώρα όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που δημιουργούν τους πολέμους. Καμιά συμμετοχή της χώρας μας, έξοδος από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Διεκδικούμε: Να δημιουργηθούν ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας για τους πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη. Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα και να εξασφαλιστεί μια ασφαλής διέλευση για τους πρόσφυγες προς τον επιλεγμένο τόπο προορισμού τους. Να καταργηθούν οι συνθήκες του Δουβλίνου και η συμφωνία Σένγκεν. Να διαλυθεί η Φρόντεξ. Να γκρεμιστεί ο φράκτης του Έβρου. Άσυλο στους πρόσφυγες, νόμιμη εργασία και διαμονή για τους μετανάστες.
