Συναντήσαμε τον Αλεξέι Μαρκόφ στη διάρκεια της παραμονής μας στο Ντονμπάς της Αν. Ουκρανίας με την αποστολή του 2ου Διεθνούς Αντιφασιστικού Καραβανιού Αλληλεγγύης. Ο Αλεξέι Μαρκόφ (γνωστός και με το προσωνύμιο Ντόμπρι, δηλαδή «καλός») είναι σήμερα πολιτικός κομισάριος της αυτόνομης, εθελοντικής, κομμουνιστικής Μονάδας 404 που έχει συγκροτηθεί στο πλαίσιο της ταξιαρχίας Φάντασμα και πολεμάει στην περιοχή του Λουγκάνσκ. Πρόκειται για την πρώτη ένοπλη κομμουνιστική πολιτοφυλακή του 21ου αιώνα στην Ευρώπη.
Ο Μαρκόφ κατάγεται από τη Σιβηρία, έχει σπουδάσει πυρηνικός φυσικός και είναι παλιό μέλος του ΚΚΡΟ, σήμερα ανένταχτος κομμουνιστής Πρόκειται για έναν αγωνιστή, βαθιά ανθρωπιστή, έναν χαμηλών τόνων άνθρωπο, η ευγενική φυσιογνωμία του οποίου θυμίζει την «πάστα» εκείνη των κομμουνιστών που θαυμάζει έως σήμερα η ανθρωπότητα. Καθόλου τυχαία, αν και όχι ντόπιος τυγχάνει μεγάλου σεβασμού στην περιοχή. Στο περιθώριο του Διεθνούς Φόρουμ Πολιτικών Οργανώσεων που διοργανώθηκε στην πόλη Αλτσέφσκ της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ στις 8 Μάη μας παραχώρησε συνέντευξη μισής ώρας, τμήμα της οποίας δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα μας.
Λίγο προτού ξεκινήσουμε τη συζήτηση, δημοσιογράφοι από το αριστερό τηλεοπτικό δίκτυο Τελεσούρ της Λατινικής Αμερικής τον ρωτούν τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να παρατήσει τη ζωή του στη Ρωσία και να έρθει εθελοντής στο πλευρό του λαού του Ντονμπάς: «Μέχρι ενός σημείου ήμουν παθητικός θεατής των εξελίξεων και δεν πίστευα ποτέ για τον εαυτό μου ότι θα πολεμήσω κάποτε στη ζωή μου. Παρακολουθώντας όμως από την τηλεόραση τα γεγονότα της Οδησσού, στις 2 Μάη του 2014 ένιωσα κάτι ν’ αλλάζει μέσα μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως σε μια αδελφή χώρα γίνονται τέτοια εγκλήματα κατά ανθρώπων». Όπως τόνισε, «υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος πρέπει ν’ αποφασίσει για τον εαυτό του».
Το ναζιστικού τύπου έγκλημα στην Οδησσό, λοιπόν, δρα σαν συλλογικό ταρακούνημα όχι μόνο για τον ρωσόφωνο και προοδευτικό πληθυσμό της Ουκρανίας αλλά και για μεγάλη μερίδα της ρωσικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τότε πολλοί αντιλαμβάνονται ότι στην Ουκρανία δεν εκτυλίσσεται απλώς μια ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση. Σε αυτή τη συγκυρία ο Αλεξέι Μαρκόφ και 18 ακόμα εθελοντές κομμουνιστές αποφασίζουν ότι απ’ αυτή τη σύγκρουση δεν μπορούν να λείπουν οι οργανωμένες κομμουνιστικές δυνάμεις, οι οποίες θα αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Μέσα σε λίγους μήνες ύπαρξης το κομμουνιστικό τμήμα κατάφερε να διακριθεί στη διάρκεια των επιχειρήσεων για την απελευθέρωση της πόλης Ντεμπάλτσεβο. Από αυτή την άποψη έχει πολλά να μας πει.
Συνέντευξη στους Γ.Μιχαηλίδη, Γ.Φραγκούλη, Δ. Πατέλη
– Γιατί ο λαός πήρε τα όπλα, πώς έγινε η ένοπλη εξέγερση; Ποιος είναι ο χαρακτήρας αυτού του πολέμου;
– Οι άνθρωποι που ζουν εδώ μιλούν τη ρωσική, γράφουν στη ρωσική, σκέφτονται στη ρωσική, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως Ρώσους και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεχίσουν να ζουν στην Ουκρανία. Κι έρχεται η στιγμή εκείνη που γίνεται μια βίαιη προσπάθεια να τους καταστήσουν Ουκρανούς, να τους κάνουν να ξεχάσουν τον πολιτισμό τους, να αλλάξουν την παιδεία τους, να αλλάξουν τα επίσημα έγγραφα… Ως εκ τούτου από την αρχή το κίνημα αυτό ήταν και εθνικοαπελευθερωτικό και φιλοσοσιαλιστικό, κατά της ολιγαρχίας του κεφαλαίου, η οποία εδώ κατείχε τα πάντα, κατά τον ίδιο τρόπο που κατέχει τα πάντα και στη Ρωσία. Τώρα ο πόλεμος με την πάροδο του χρόνου έχει μετατραπεί σ’ έναν τέτοιο πόλεμο θέσεων που και τα δύο μέρη σε επίπεδο κυβερνήσεων δεν γνωρίζουν ποιος και γιατί πολεμά. Ωστόσο ο απλός λαός το καταλαβαίνει αυτό θαυμάσια. Οι άνθρωποι εδώ θέλουν να ζήσουν ήσυχα. Δεν θέλουν κανείς να τους επιβάλει μια ξένη, αλλότρια ιδεολογία, απεχθείς ήρωες, τύπου Βλασόφ, τύπου ναζί, Μπαντέρα κ.λπ.
– Ποιες είναι εκείνες οι πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις που εμπλέκονται σ’ αυτό τον αγώνα από την πλευρά της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ;
– Εδώ υπάρχουν όλες οι δυνάμεις. Υπάρχουν εθνικιστές, αναρχικοί, κομμουνιστές, ακόμα και εντελώς απολίτικοι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία. Πρακτικά όλες οι δυνάμεις εμπλέκονται εδώ γι’ αυτό και δεν μπορούμε να διακρίνουμε μία και να πούμε ότι εδώ υπάρχουν μόνο κομμουνιστές ή μόνο εθνικιστές που μάχονται.
– Και τι ενώνει τους εθνικιστές με τους μοναρχικούς και τους κομμουνιστές;
– Μόνον ο κοινός εχθρός. Είχαμε επανειλημμένα συζητήσεις -κι εγώ προσωπικά- με ντόπιους μοναρχικούς και εθνικιστές και αστειευόμενοι λέγαμε ότι μόλις τελειώσει αυτός ο πόλεμος θα βρούμε την ευκαιρία να σπάσουμε ο ένας τα μούτρα του άλλου. Όσο όμως συνεχίζεται, έχουμε έναν κοινό εχθρό απέναντι στον οποίο θα παλεύουμε ο ένας στο πλευρό του άλλου. Οι διαφωνίες μας είναι φυσικά ουσιώδεις, πλην όμως όλα αυτά χωλαίνουν ενώπιον του κινδύνου εξολόθρευσης του άμαχου πληθυσμού. Μπορούμε να συνεργαστούμε με οποιονδήποτε προκειμένου να υπερασπιστούμε τους άμαχους. Αυτό είναι το ελάχιστο καθήκον που έχουμε θέσει. Να σταματήσουμε τον πόλεμο με κάθε τίμημα…
– Πώς και γιατί λάβατε την απόφαση να δημιουργήσετε μια κομμουνιστική μονάδα;
– Είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Αναμέναμε κάποιο απ’ τα υφιστάμενα κομμουνιστικά κόμματα να δημιουργήσει μια τέτοια δύναμη. Ενδεχομένως το ΚΚΡΟ, ενδεχομένως οι ντόπιοι κομμουνιστές του ΚΚ Ουκρανίας. Ωστόσο περνούσε ο χρόνος, περνούσαν οι μήνες. Εμείς ακούγαμε ότι δημιουργούνταν ομάδες μοναρχικών, κοζάκων, εθνικιστών, αλλά δεν υπήρχε κάποιο τμήμα, κάποια ομάδα η οποία θα έλεγε ανοιχτά ότι είναι κομμουνιστές. Φρονώ ότι εδώ τα δεινά συνδέονται με την πολύ ασθενή οργανωτική προετοιμασία των κομμουνιστών. Ας αποφύγουμε διάφορες διπλωματικές υπεκφυγές κι ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Εν πολλοίς τα σύγχρονα κομμουνιστικά κόμματα έχουν εκφυλιστεί σε ομάδες συμφερόντων, δεν είναι μαχητικές οργανώσεις. Υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι οι οποίοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη βολή τους, τις ανέσεις τους, για να πολεμήσουν για τις ιδέες τους. Είναι έτοιμοι να κάνουν συγκεντρώσεις, πορείες, να γράψουν άρθρα, να διαδηλώνουν τις ιδέες τους. Μόλις όμως τέθηκε το ερώτημα αν θα μείνεις κλεισμένος σπίτι σου με ένα εύγευστο δείπνο και θα διανυκτερεύεις με τη σύζυγό σου ή θα χρειαστεί να πάρεις τα όπλα και να πας σε μέρη όπου ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοτωθείς, φανερώθηκε ότι είναι ελάχιστοι όσοι είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους, να θυσιάσουν τις ανέσεις τους για χάρη των ιδεών υπέρ των οποίων τοποθετούνται. Συγχρόνως μεταξύ των εθνικιστών υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι κι αυτό εξηγείται εν πολλοίς διότι ο κομμουνισμός έγινε μια αρκετά βολική ιδεολογία: κάποιοι απ’ τους κομμουνιστές έχουν καλούς μισθούς, καλά επαγγέλματα, βολεμένες οικογένειες και τους είναι πολύ πιο δύσκολο να τα εγκαταλείψουν όλα αυτά και να πάνε κάπου στο απροσδιόριστο. Ταυτοχρόνως μεταξύ των εθνικιστών υπάρχουν και πολλά στοιχεία λούμπεν. Κάποια στοιχεία εκτός τάξεων, εκτός κοινωνίας, τα οποία είναι πολύ ευκολότερο να ξεσηκωθούν. Απ’ την άλλη πλευρά όμως εμείς έχουμε μια ιδεολογία, εμείς έχουμε ιδέες για χάρη των οποίων δεν αξίζει απλώς να θυσιάσεις τη ζωή σου αλλά και να ζήσεις. Είναι πραγματικά θλιβερό και πικρό ότι από μήνα σε μήνα έχουμε πολέμους, ενώ ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει δημιουργηθεί.
– Τι θα λέγατε στο λαό της υπόλοιπης Ουκρανίας και ιδιαίτερα σε όσους πιστεύουν ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα βρουν τη λύση για τα προβλήματα του βιοτικού τους επιπέδου;
– Αυτό είναι ένα πολύ νοσηρό ζήτημα γιατί όλο το προηγούμενο έτος επικοινωνούσαμε με διάφορους ανθρώπους απ’ την Ουκρανία οι οποίοι μου επαναλάμβαναν ένα και το αυτό. «Μόλις απαλλαγούμε από τον Γιανουκόβιτς θα γίνουμε οργανικό μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έχουμε καθεστώς άνευ αδείας εισόδου, χωρίς βίζα, θα εξισωθούν οι μισθοί κι οι συντάξεις μας με αυτούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ΕΕ θα μας παράσχει δάνεια για την αποκατάσταση της οικονομίας δωρεάν και άτοκα». Κάθε φορά τους έθετα το ερώτημα: η Ευρώπη έχει τα προβλήματά της, την Πορτογαλία, την Ελλάδα, την Ιταλία… Τι είναι αυτό που σας κάνει να πιστεύετε ότι η Ευρώπη θα βάλει στο σβέρκο της επιπλέον 45 εκατ. ανθρώπους οι οποίοι δεν θέλουν να κάνουν κάτι στην οικονομία τους, αλλά περιμένουν κάποιον ευεργέτη που θα έρθει στη ζωή τους να τους τ’ αλλάξει όλα; Σε αυτό το ερώτημα συνήθως υπήρχε η απάντηση «Εσείς οι Ρώσοι είστε ζόμπι της προπαγάνδας, δεν καταλαβαίνετε τίποτε», αν κι εγώ προσωπικά εδώ και 4-5 χρόνια δεν έχω τηλεόραση και κάθε άλλο παρά οπαδός του Πούτιν μπορώ να θεωρηθώ. Ευελπιστούσα λοιπόν ότι το παρελθόν έτος θα καταδείκνυε πως η ΕΕ μπορεί μεν να υποστηρίξει την επιθυμία τους να πολεμήσουν, αλλά ουδέποτε θα αγωνιστεί για την αποκατάσταση της οικονομίας τους. Πλην όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν ότι, αν σε κάποια θαυμάσια στιγμή εξαφανιζόταν ξαφνικά από δίπλα τους η Ρωσία, θα ζούσαν αίφνης καλύτερα απ’ ό,τι στην Ελβετία. Ήταν απ’ το φθινόπωρο απολύτως βέβαιοι ότι εδώ στη Νοβορωσία υπήρχαν 100 με 150 συμμορίτες οι οποίοι κάνουν ταραχές, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι σκέφτονται πώς θα ζήσουν στην ενιαία Ουκρανία. Ταυτοχρόνως εντελώς ειλικρινά μισούν τους ανθρώπους που διαβιούν στο Ντονμπάς. Τους αποκαλούν υποτιμητικά, λένε ότι είναι μια άχρηστη περιφέρεια, δαπανηρή, την οποία μόνο ταΐζει η Ουκρανία εις βάρος των υπολοίπων. Και δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν κοινά σημεία αλληλοκατανόησης. Εδώ ο πόλεμος μοιάζει εν πολλοίς με την παλαιστινιακή-ισραηλινή σύρραξη όπου κανένα από τα μέρη δεν είναι έτοιμο να υπαναχωρήσει σε κάτι. Κυρίως αυτό αφορά την ουκρανική πλευρά. Οι άνθρωποι εδώ δεν έχουν την πρόθεση να πολεμήσουν εναντίον της Ουκρανίας. Εμείς επανειλημμένα διευκρινίζουμε ότι δεν έχουμε εχθρούς στην Ουκρανία, δεν εκλαμβάνουμε τους Ουκρανούς ως εχθρούς. Τους εκλαμβάνουμε ως ένα λαό που έχει περιπέσει σε συμφορά όπως και τους Γερμανούς της εποχής του Χίλτερ. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Γερμανοί ήταν χιτλερικοί. Και είμαι περισσότερο από πεπεισμένος ότι μετά τη νίκη και την εκδίωξη της χούντας του Κιέβου πολλοί Ουκρανοί με φρίκη θα πληροφορηθούν τι διέπραξαν τα ουκρανικά στρατεύματα εδώ στη Νοβορωσία. Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί αυτά που έχουν διαπράξει εδώ. Αλλά επί του παρόντος στην Ουκρανία είναι σαν το 1941-1942 και ευελπιστούν σε νίκη, ευελπιστούν σε πανίσχυρες ένοπλες δυνάμεις που θα τους βοηθήσουν να νικήσουν τη Ρωσία, στον αμερικανικό στρατό, στον ευρωπαϊκό στρατό που δήθεν θα τους βοηθήσει να τους κατανικήσουν όλους. Επίκεινται μεγάλες ήττες και απογοητεύσεις γι’ αυτούς και εκείνη τη στιγμή δεν θα έχω καμία υστεροβουλία απέναντί τους.
Ιδρύεται ένα νέο κράτος που θα εδράζεται στη λαϊκή εξουσία
– Στις περιοχές εκείνες όπου ελέγχετε την κατάσταση λαμβάνετε κάποια μέτρα τα οποία να αλλάζουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων από την άποψη της οργάνωσης της καθημερινής ζωής, της συμμετοχής του λαού σε λαϊκές συνελεύσεις, σε λαϊκά όργανα αυτοδιοίκησης;
– Αδιαμφισβήτητα προσπαθούμε να το πράξουμε αυτό διότι το καθήκον μας δεν είναι μόνο να καταγάγουμε μια πολεμική νίκη έναντι της χούντας, αλλά να δημιουργήσουμε και θεσμούς αυτοδιοίκησης οι οποίοι θα επιτρέψουν στο λαό να κρατά την εξουσία στα χέρια του χωρίς να την εκχωρεί στους πολιτικάντηδες και τους ολιγάρχες. Προσπαθούμε να το επιτύχουμε αυτό σε επίπεδο εργαζομένων, συλλογικοτήτων σε χώρους δουλειάς… Είναι πολύ δύσκολο να δουλέψουμε σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, γιατί ο πόλεμος μας «τρώει» πολύ χρόνο. Η ταξιαρχία μας σήμερα δραστηριοποιείται ενεργά στην αποκατάσταση της αγροτικής οικονομίας. Κατανοείτε βέβαια ότι δεν μπορούμε να θρέψουμε όλους τους ντόπιους πληθυσμούς. Οφείλουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να βρουν δουλειά. Αν δεν υπάρχει δουλειά, ν’ αποκαταστήσουμε χώρους εργασίας. Γι’ αυτό δημιουργούμε τέτοια νοικοκυριά. Θέλουμε να φτιάξουμε ένα πτηνοτροφείο. Προσφάτως δημιουργήσαμε έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο και μάλιστα έχει διεξαχθεί κι ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας. Ούτως ή άλλως αυτός ο πόλεμος γίνεται για τους ανθρώπους και αργά ή γρήγορα θα τελειώσει. Και μόλις τελειώσει οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν εργασία διότι χωρίς αυτήν οι σκοποί μας δεν έχουν νόημα.
– Λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα και τις δυσκολίες από τη δική σας εμπειρία εδώ, τι θα είχατε να συμβουλέψετε τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου απ’ την άποψη της αποτελεσματικότητας του αγώνα;
– Δεν θέλω να αποτολμήσω να προβώ σε συμβουλές για τους ανθρώπους άλλων χωρών. Δυστυχώς αποκαλούν συχνά τον εαυτό τους αριστερό οι πλέον ανομοιογενείς δυνάμεις, κάποιες που είναι κοντά στο ροζ, οι οποίες αναφέρονται σε έναν κομμουνισμό τον οποίο ανάγουν σε κοινωνικές παροχές. Θέλουν να ζήσουν όπως στον καπιταλισμό αλλά με κοινωνικές εγγυήσεις που να μοιάζουν με σοσιαλισμό. Αποκαλούν εαυτούς αριστερούς και μαχητές επαναστάτες αυτοί οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν το σύστημα εκ θεμελίων, όχι να το βελτιώσουν κάπως, με μερικές μικροαλλαγές, αλλά να το μετασχηματίσουν πλήρως σε μια άλλη βάση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι να απευθυνθώ στους πραγματικούς κομμουνιστές. Σήμερα είναι πολλοί δύσκολοι οι καιροί. Ο ιμπεριαλισμός μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ είναι ισχυρότερος από ποτέ. Έχουν ένα ισχυρότατο όπλο, το οποίο είναι η τηλεόραση. Εν πολλοίς έχουν υποτάξει το διαδίκτυο. Αλλά μέχρι σήμερα, το πιο αποτελεσματικό μέσο είναι η ζωντανή επικοινωνία ανθρώπου με άνθρωπο και το προσωπικό παράδειγμα. Μπορεί κανείς να μιλά επί μακρόν για το λαμπρό μέλλον που θα οικοδομήσει, ωστόσο εάν ένας άνθρωπος κάνει πραγματικά κάτι, αυτό αξίζει πολύ περισσότερο από εκατοντάδες ανθρώπους οι οποίοι αφηγούνται πώς το αντιλαμβάνονται αυτό ως προοπτική. Γι’ αυτό μη φοβάστε. Μη φοβάστε να αφήσετε τις ανέσεις σας. Βγείτε και δουλέψτε μαζί με τους ανθρώπους. Αρχίστε λοιπόν ένα πραγματικό έργο. Έχουμε συσσωρεύσει ένα πλούσιο θεωρητικό υλικό όσον αφορά την κοινωνική πολιτική, όσον αφορά τον κομμουνισμό. Τώρα ήρθε ο καιρός να αρχίσουμε να μετατρέπουμε κάποια απ’ αυτά τα κεκτημένα σε πρακτική. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία μπορεί να είναι θεαματικές πλην όμως δεν μπορούν να αλλάξουν την πολιτική εξουσία σε μία χώρα. Αν δεν μπορείτε να αλλάξετε κάτι στη χώρα σας, βοηθήστε εμάς να πετύχουμε κάτι εδώ. Από κοινού μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά.
– Ένα τελευταίο ερώτημα. Πώς αντιλαμβάνεστε τη διεθνιστική βοήθεια; Τι είδους αλληλεγγύη θα θέλατε από τους έλληνες αντιφασίστες;
– Η βοήθεια μπορεί να κινείται σε πολλές κατευθύνσεις. Η πρώτη αφορά την πληροφοριακή στήριξη. Οι άνθρωποι της Ευρώπης οφείλουν να γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει εδώ, ότι δεν πρόκειται για μια επιμέρους μικροσύρραξη εθνικής-εθνοτικής βάσης. Εδώ πρόκειται για εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με πολύ ισχυρή κοινωνική συνιστώσα. Εδώ οι άνθρωποι δεν μάχονται μόνο για να διατηρήσουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους αλλά επιπλέον και για να ιδρύσουν ένα νέο κράτος, που θα εδράζεται στη λαϊκή εξουσία, στις αρχές της λαϊκής εξουσίας. Πολλοί εδώ μάχονται για ιδεολογικούς λόγους, υπέρ του κομμουνισμού, του σοσιαλισμού, κάποιοι είναι και αναρχικοί. Το δεύτερο στο οποίο θα μπορούσατε να βοηθήσετε είναι οι εθελοντές. Εδώ είναι πολλοί λίγοι οι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν πραγματικά να πολεμούν σε επαγγελματικό επίπεδο. Μας λείπουν αξιωματικοί. Ο τρίτος τρόπος είναι η ανθρωπιστική βοήθεια. Υπάρχει τεράστιο μέρος του πληθυσμού το οποίο πάσχει από ελλείψεις σε τρόφιμα, σε φάρμακα, σε ρουχισμό, σε απλούστατα πράγματα. Ενίοτε μας απευθύνονται άνθρωποι, διευθυντές προσχολικών ιδρυμάτων. Δεν μπορούν να μαγειρέψουν, δεν μπορούν να ταΐσουν τα παιδάκια. Δυστυχώς έχουμε περικόψει και το συσσίτιο των μαχητών μας ούτως ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε και τον ντόπιο, τον άμαχο πληθυσμό, να του προσφέρουμε ιατροφαρμακευτική βοήθεια. Τέταρτον, κάθε πόλεμος απαιτεί τεράστιους πόρους. Συγκεκριμένα η ταξιαρχία μας και το κομμουνιστικό μας τμήμα δεν έχουν θεσμικούς τρόπους για τη λήψη πόρων. Ό,τι διαθέτουμε σε πόρους είναι από το υστέρημα των ανθρώπων, από τη Ρωσία και την Ευρώπη.
