του Γιάννη Ελαφρού
Αντεπίθεση του κινήματος όχι αναμονή της κυβερνητικής διαχείρισης
Επικοινωνιακή αντεπίθεση με μέτρα και νομοσχέδια ανακοίνωσε προχθές ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, σε μια προσπάθεια να ανακτήσει ξανά την πρωτοβουλία των κινήσεων. Τα περιθώρια όμως είναι πολύ περιορισμένα πλέον, καθώς με τη συμφωνία που υπεγράφη με την ευρωζώνη και συγκεκριμενοποιήθηκε με το μέιλ Βαρουφάκη γίνεται πλήρως αποδεκτό το μνημονιακό πλαίσιο και οι ασφυκτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διατηρείται η επιτήρηση και η αποικιοκρατικού τύπου αξιολόγηση. Η «δημιουργική ασάφεια», την οποία επικαλείται ο Γ. Βαρουφάκης, είναι πάντα προς όφελος των δυνατών και κυρίως όσων έχουν το ταμείο…
Η κίνηση υποταγής της κυβέρνησης Αλ. Τσίπρα, λίγες μάλιστα μέρες μετά τους λεονταρισμούς της, αναπτύσσει στον κόσμο την απογοήτευση, απειλεί να τον ξαναρίξει στην απάθεια, να τσακίσει την ελπίδα, όχι μόνο την απατηλή της εκλογικής ανάθεσης αλλά και κάθε ελπίδα για τη δυνατότητα αλλαγής πολιτικής. Κι όμως αυτό που διαψεύστηκε, με τον πιο εκκωφαντικό μάλιστα τρόπο, το προηγούμενο διάστημα είναι η λογική πως μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική εντός του ευρώ και της ΕΕ, πως γίνεται να καταργηθεί η καπιταλιστική πολιτική των μνημονίων με τις ευλογίες του Σόιμπλε και της Λαγκάρντ, του Ντράγκι και της Μέρκελ, του ΣΕΒ και του Μέγκα. Πως μπορεί να υπάρχει καπιταλισμός και Ευρωπαϊκή Ένωση με ανθρώπινο πρόσωπο, καθώς και νεοκεϊνσιανισμός εντός της βαρβαρότητας του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Αυτό που αποκαλύφθηκε είναι πως το «ούτε ρήξη ούτε υποταγή» του Αλ. Τσίπρα (με το οποίο σφράγισε τη θριαμβευτική εκλογική Κυριακή) οδηγεί τελικά στην υποταγή. Η ήττα της λογικής πως «πολλά μπορούν να γίνουν εντός της ΕΕ και του συστήματος» δεν πρέπει να μετατραπεί στο «δεν γίνεται τίποτε, δεν αλλάζουν τα πράγματα».
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να δώσει τη μάχη, με όλες της τις δυνάμεις, την τόλμη, την ευφυΐα και την τεκμηρίωση, για να μην πισωγυρίσει οριστικά το λαϊκό ρεύμα που επιδίωξε μια κάποια ρήξη το προηγούμενο διάστημα. Απεναντίας πρέπει να συμβάλει στο βάθεμα της ριζοσπαστικοποίησής του, ώστε να γίνει στέρεη η ελπίδα με τη ρεαλιστική προοπτική του άλλου δρόμου. Ενός δρόμου χωρίς χρέος και Μνημόνια, χωρίς ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, χωρίς επιτροπεία και εκμετάλλευση, με τους εργαζόμενους και τον οργανωμένο λαό στο τιμόνι, ένα δρόμο αντικαπιταλιστικής ανατροπής που οδηγεί στην επαναστατική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλου του λαού.
Για να μην κερδίσει η ηττοπάθεια, τώρα είναι ώρα αντεπίθεσης όχι αναμονής. Η Αριστερά του συμβιβασμού λέει ότι κέρδισε χρόνο, ζητά χρόνο, λέγοντας στον κόσμο να περιμένει. Να περιμένει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, να περιμένει τις νέες διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ, να περιμένει ακόμα και τις εκλογές… σε Ισπανία και Πορτογαλία. Τα προηγούμενα χρόνια έλεγαν να περιμένουμε τις δικές μας εκλογές, τώρα πρέπει να περιμένουμε να αλλάξει ο πολιτικός χάρτης στην Ευρώπη με νέους… Ολαντρέου. Ζήσε, Μαύρε μου, να φας τριφύλλι.
Αντίθετα με ό,τι λέει η κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα, ο χρόνος κυλά πιεστικά και εάν αφεθούν οι «εταίροι» (μαζί με την κυβέρνηση) στην ησυχία τους μέχρι τον Μάιο – Ιούνιο θα φορέσουν στο λαό ένα νέο τραγικό τετραετές 3ο Μνημόνιο, όπως κι αν ονομαστεί. Άρα απαιτείται σήμερα η αντεπίθεση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς, για να εκφραστεί δυναμικά το «Όχι» στη συμφωνία υποταγής με την ευρωομάδα, για να καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού και να διαμορφωθούν οι όροι να μην περάσει το νέο Μνημόνιο που προετοιμάζεται για τον Ιούνη. Να προετοιμαστεί πολιτικά και οργανωτικά το μαζικό κίνημα σε κατεύθυνση ρήξης, σύγκρουσης με το ευρωσύστημα και τις πολυεθνικές (και τις εγχώριες), έτσι ώστε να μπορεί να νικήσει.
Η αντεπίθεση πρέπει να εκφραστεί παντού για τη διεκδίκηση των ζωτικών αιτημάτων και των δικαιωμάτων λαού και νεολαίας. Για να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν στα πέντε χρόνια της μαύρης επιδρομής, για να κατακτήσουμε όσα μας ανήκουν, όσα μας αξίζουν. Το μαζικό κίνημα δεν μπορεί να βάλει στην κατάψυξη τις διεκδικήσεις του, ούτε θα τις προσαρμόσει στα όρια του μέιλ Βαρουφάκη και της τρόικας-θεσμών. «Ούτε βήμα πίσω» από όσα απαιτούσε, και βήματα μπροστά τώρα για να αντιμετωπιστούν οι εκρηκτικές λαϊκές ανάγκες, όπως για παράδειγμα το καθολικό αίτημα για να πάρουν επίδομα ανεργίας εδώ και τώρα όλοι οι άνεργοι για όσο χρόνο είναι εκτός εργασίας! Μια τέτοια δράση του κινήματος δεν είναι «κινηματικό δεκανίκι» στην κυβέρνηση, ούτε μπορεί να είναι εξαρτημένη από νέου τύπου «αριστερό» κυβερνητικό συνδικαλισμό, αλλά έχει λογική αντιπολίτευσης στην πολιτική υποταγής της κυβέρνησης. Το κίνημα δεν μπορεί να σταθεί μόνο στο χώρο του, αλλά πρέπει να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά απαντώντας και στις μεγάλες προκλήσεις για μια άλλη πορεία. Απαιτώντας 100% κατάργηση των παλιών μνημονίων, λέγοντας όχι σε κάθε νέο μνημόνιο-συμφωνία με την ΕΕ, ζητώντας κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και να μην πάει ούτε ευρώ στους δυνάστες-δανειστές, διαγραφή του χρέους συνολική, ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ, σπάσιμο της ευρωφυλακής, αποφασιστικό κτύπημα του κεφαλαίου, που πρέπει να χάσει σε πλούτο, ιδιοκτησία και δύναμη.
Και η Αριστερά; «Σε αυτή τη νέα κρίσιμη φάση αναδεικνύεται η ιστορική ευθύνη και πρόκληση για όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς να αντιπαλέψουν από κοινού μέσα στο κίνημα και από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και με αριστερές θέσεις την πολιτική “αριστερής” λιτότητας και υποταγής στην ευρωζώνη και την ΕΕ» τονίζει το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι οι ευρύτερες δυνάμεις της ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα πρωτοστατήσουν σε αυτή την προσπάθεια ανοίγοντας ταυτόχρονα την ελπιδοφόρα συζήτηση και συσπείρωση για την Αριστερά που απαιτεί η εποχή μας!
