της Αρχοντούλας Βαρβάκη
Στόχος του Γιώργου Παπανδρέου είναι να διαψεύσει τις δημοσκοπήσεις που δίνουν στο Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών ποσοστό μικρότερο του 3%, να μπει στη Βουλή αλλά και να διεκδικήσει τη θέση του στον νέο κυβερνητικό σχηματισμό.
Επιστράτευσε κάθε μέσο για να το πετύχει αυτό προσπαθώντας να απαλλαγεί από τις ευθύνες του αλλά και να τις μετακυλήσει τόσο στη ΝΔ όσο και στο σημερινό ΠΑΣΟΚ ή τους παλιούς του συνεργάτες που δεν το στήριξαν στις κρίσιμες στιγμές της πρωθυπουργίας του. Μιλάει για τις ευθύνες των «εμπρηστών» των κυβερνήσεων Καραμανλή που δημιούργησαν το έλλειμμα της χώρας αναγκάζοντάς τον να παίξει το ρόλο του «πυροσβέστη» με μόνο εργαλείο τη μνημονιακή πολιτική και για τις ευθύνες του Σαμαρά, ο οποίος αρνήθηκε να στηρίξει αυτές τις αποφάσεις του, ενώ αργότερα κατά τη δική του κυβερνητική θητεία υιοθέτησε την ίδια και σκληρότερη στάση.
Με αυτή την επίρριψη ευθυνών στη ΝΔ ο Γ. Παπανδρέου καταλήγει στην άρνηση μετεκλογικής συνεργασίας μεταξύ τους, ενώ ασκεί σφοδρή κριτική και στη συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που κατέστησε το ΠΑΣΟΚ «συνιστώσα της Δεξιάς». Η κριτική στο «δεξιό» ΠΑΣΟΚ στοχεύει στην προσέλκυση των απογοητευμένων ψηφοφόρων του κόμματος και αυτή η προσπάθεια ενισχύθηκε από καταγγελίες για τα σχέδια του Ευάγγ. Βενιζέλου και άλλων μελών του ΠΑΣΟΚ, που θέλησαν να τον ανατρέψουν από την ηγεσία του κόμματος και από την πρωθυπουργία. Στο ρόλο του προδωμένου συνεπή σοσιαλδημοκράτη ηγέτη ο Γ. Παπανδρέου παρουσιάζεται ως ιδρυτής του νέου ΠΑΣΟΚ, που ζητά το «νοικοκύρεμα» της χώρας και όχι την πολιτική λιτότητας.
Διεκδικεί βουλευτικές θέσεις ή ακόμα και μια κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένας από τους επίδοξους εγγυητές της πειθαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο που θέτουν η ΕΕ και οι αγορές. Εκμεταλλευόμενος τη σχετική κινδυνολογία που πηγάζει από τον προεκλογικό λόγο της ΝΔ παρουσιάζεται ως ο συνετός και αναγκαίος σύμμαχος, ο οποίος θα εξαφανίσει το «φόβο» για την έξοδο από την ΕΕ ή την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές.
Είναι έτοιμος να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ με προϋπόθεση το σχεδιασμό όλων των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που θα συνιστούν τη «βάση μιας διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας» αλλά και την έγκριση της νέας συμφωνίας από το λαό μέσω δημοψηφίσματος. Όσο κι αν ο Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από το ΠΑΣΟΚ και τις τελευταίες συγκυβερνήσεις για να προσεγγίσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει γυρίσει την πλάτη του στους δυο πρώην σταθερούς πολιτικούς διαχειριστές του καπιταλισμού, δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτούς, να γλιτώσει από τις βαριές ευθύνες που του αναλογούν.