γράφουν:
Αλέκος Αναγνωστάκης
Γιάννης Ελαφρός
Η επανεμφάνιση της λογικής της ατομικής ή ομαδικής βίας και η προσπάθεια του συστήματος να τρομοκρατήσει πολιτικά την Αριστερά και το κίνημα, απαιτεί ξανά μια ξεκάθαρη τοποθέτηση της επαναστατικής και κομμουνιστικής Αριστεράς απέναντι στα φαινόμενα. Η επιστήμη της επανάστασης παρήγαγε την τέχνη της εξέγερσης. Η φλυαρία όμως της εξέγερσης των εκάστοτε «ανταρτών πόλης» δεν συγκρότησε ποτέ την επιστήμη της επανάστασης.
Το φάντασµα της τροµοκρατίας
ΒΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΕΙΛΗ
Ένα φάντασµα πλανιέται πάνω από την τηλεοπτική Ελλάδα των διαπλεκόµενων νταβατζήδων της ενηµέρωσης. Είναι το φάντασµα της τροµοκρατίας, της νέας µε ολίγη από παλιά, που έρχεται να καταλάβει τα τρία τέταρτα των δελτίων ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των αστικών εφηµερίδων. Ακόµα και το φρικτό έγκληµα στο Φαρµακονήσι, µε 12 νεκρούς (εννιά µικρά παιδιά και βρέφη!), µεταδόθηκε λίγο πριν τον …καιρό, ενώ οι απειλές του Χριστόδουλου Ξηρού µονοπωλούσαν τον χρόνο. Τι παράδοξο αλήθεια. Το ίδιο το σύστηµα να αναδεικνύει σε πρώτη ή και µοναδική είδηση και να προβάλλει αυτό που φιλοδοξεί να εµφανίζεται ως θανάσιµη απειλή για τους «επάνω;» Πρόκειται για την ακατανίκητη τάση των καπιταλιστών «να πουλάνε και το σκοινί που θα τους κρεµάσουν» ή για κάτι άλλο; Έχουµε πείρα πια για να απαντούµε σε τέτοια ερωτήµατα. Η πραγµατικότητα έχει δείξει ότι –πέρα από προθέσεις και ανεξάρτητα από το υπαρκτό και καθόλου συνωµοσιολογικό έργο των ισχυροποιηµένων µυστικών υπηρεσιών σε όλο τον κόσµο- η τέτοιο είδους ατοµική ή οµαδική βία αποδείχθηκε βολική και όχι απειλή για το σύστηµα.
Το κάλεσµα στα όπλα, από τον Χριστόδουλο, είχε σαν πρώτη φράση «την καταστροφή της µεσαίας τάξης»(!) και ακολουθούσε ένα συνονθύλευµα ανατρεπτικών και πατριωτικών θέσεων, που αποτυπώθηκε στις εικόνες πίσω του, µε τον Άρη και τον Τσε, µαζί µε τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη, που έβγαινε από ένα ιδεολογικό µίξερ.
Η κυβέρνηση Σαµαρά – Βενιζέλου βεβαίως άρπαξε την ευκαιρία. Η πρώτη κίνηση ήταν η ένταση της καταστολής, ειδικά της προληπτικής. «Μέτρα ασφαλείας διαστάσεων Ολυµπιακών Αγώνων παίρνει η ΕΛ.ΑΣ.», λένε οι εφηµερίδες, ενώ την εντονότατη και πάνοπλη αστυνοµική παρουσία (ειδικά για την προστασία της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ) «συνδράµουν µε τεχνικό εξοπλισµό, αµερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες ασφαλείας». Μυστικοί αστυνοµικοί, διαβάζουµε, θα αναπτυχθούν στο αθηναϊκό κέντρο.
Έχουν ήδη ξεκινήσει τροµοκρατικές έρευνες, προσαγωγές και συλλήψεις ατόµων, κυρίως από τον αναρχικό χώρο, µερικές φορές επιφέροντας και καταστροφές στα σπίτια τους. Όσο για το κόλπο της επικήρυξης, δίνει τη δυνατότητα όχι τόσο να έρθουν αξιόπιστες πληροφορίες, αλλά να διατηρείται ένα κλίµα τροµολαγνείας και καταγγελιοµανίας, που θα τροφοδοτεί τις «έρευνες» και τα «ρεπορτάζ» των ΜΜΕ.
Από το χορό δεν θα µπορούσαν να λείπουν οι παγκόσµιοι µάνατζερ του «αντιτροµοκρατικού αγώνα», οι Αµερικανοί. Αφού εκδήλωσαν την εντονότατη ενόχλησή τους για το γεγονός ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι εκτός φυλακής, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησής του µε τον Β. Βενιζέλο, προσέφερε τη βοήθεια των ΗΠΑ για τον εντοπισµό του Ξηρού και τόνισε «οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εργάζονται στενά µε τις ελληνικές αρχές για να αντιµετωπίσουν όσους χρησιµοποιούν βία».
Το ζήτηµα της τροµοκρατίας βρίσκεται πάλι στην επικαιρότητα. Επιχειρείται µάλιστα η τροµοκρατία να συνδεθεί άµεσα µε την αντικαπιταλιστική Αριστερά και δη µε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όταν οι διάφοροι αξιολύπητοι κονδυλοφόροι επιχειρούν κατ’ εντολή να ταυτίσουν την Αριστερά – η οποία εξ ορισµού είναι επαναστατική – ή να της προσάψουν µοµφή πως δεν αρνείται την αρχή της τροµοκρατίας, τότε ως στόχο δεν έχουν φυσικά την τροµοκρατία αλλά την ίδια την Αριστερά. Ως στόχο έχουν να εκτρέψουν και αποτρέψουν το προλεταριάτο από την ανακάλυψη του µοναδικού δρόµου της οργανωτικής, θεωρητικής και πολιτικής του χειραφέτησης. Γι’ αυτό προσπαθούν, άγαρµπα και ξετσίπωτα είναι αλήθεια, να συσχετίσουν ή και να ταυτίσουν την αριστερά µε την τροµοκρατία στην οποία κατατάσσουν πράξεις και οργανώσεις κατά το δοκούν.
Η µέθοδος έρχεται από τα παλιά. Από τον Οκτώβρη του 1814 σε σειρά συνδιασκέψεων της Ιερής Συµµαχίας (Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Πρωσία και Ρωσία), καταδικάζονται τα απελευθερωτικά κινήµατα στην Ευρώπη, µεταξύ αυτών και της ελληνικής επανάστασης του 1821, ως ένα κίνηµα ανατρεπτικό της ευρωπαϊκής πολιτικής νοµιµότητας (συνέδριο της Βερόνας 20 Οκτωβρίου 1822). Τα µέλη µάλιστα της ελληνικής αντιπροσωπίας (Μαυροµιχάλης, Μεταξάς, κ.α.) που πήγαινε για να εκθέσει το ελληνικό ζήτηµα και να αποσπάσει την υποστήριξη των Μεγάλων ∆υνάµεων, αντιµετωπίστηκαν ως τροµοκράτες επηρεασµένοι από τους καρµπονάρους και ετέθησαν υπό περιορισµό.
Είναι γνωστό πως οι Έλληνες δικαστές και οι συνεργάτες των γερµανικών δυνάµεων κατοχής στην περίοδο 1941 – 44 δίκαζαν και καταδίκαζαν ως τροµοκράτες τους ΕΑΜίτες επαναστάτες. Το ίδιο έπρατταν και οι Άγγλοι αποικιοκράτες στην Κύπρο. Τον Καραολή και ∆ηµητρίου ως τροµοκράτες τους συνέλαβαν και τουφέκισαν. Ίδια συµπεριφορά στην περίοδο της αποικιοκρατίας είχαν απέναντι στους αγωνιζόµενους λαϊκούς αγωνιστές και στο αντιαποικιοκρατικό κίνηµα οι ευρωπαίοι ιµπεριαλιστές.
Κάθε υπό εκκόλαψη κοινωνική επανάσταση, όσο µάλιστα ρίζωνε στο Λαό και αποκτούσε αυθεντικά εξεγερτικά χαρακτηριστικά, αντιµετωπιζόταν ως τροµοκρατική πράξη και οι επαναστάτες ως τροµοκράτες.
Όπως δεν υπάρχει λοιπόν γενικά και αόριστα ελευθερία, δεν υπάρχει γενικά και αφηρηµένα τροµοκρατία. Οι επαναστατηµένοι αστοί, τότε, θεωρητικοποιούν την «πολιτική δολοφονία» ενάντια στους «τυράννους». Χρησιµοποιούν τις προλεταριακές µάζες στους αγώνες τους ενάντια στην αριστοκρατία, αλλά µόλις αυτές κατέβηκαν στο πεδίο για τα δικά τους αυτόνοµα οικονοµικά ταξικά συµφέροντα, τις καταπολέµησαν. Όταν οι εργαζόµενοι του Παρισιού εξεγείρονταν µαζικά και ανακήρυσσαν την Κοµµούνα του Παρισιού, οι «αστικοδηµοκράτες» τότε τούς καταδικάζουν.
Οι επαναστάτες είναι αντίθετοι στο να αφαιρείται ανθρώπινη ζωή. Είναι µε τη ζωή. Όχι µε το θάνατο. Όµως «κανένα µεγάλο κίνηµα δεν γεννήθηκε χωρίς να χυθεί αίµα, ούτε ένα. Οι Ενωµένες Πολιτείες της Αµερικής έφταναν στην ανεξαρτησία χύνοντας αίµα. Ο Ναπολέων κατέκτησε τη Γαλλία µε αιµατηρές ενέργειες και ηττήθηκε µε τον ίδιο τρόπο. Η Ιταλία, η Αγγλία, η Γερµανία και κάθε άλλη χώρα µάς δίνουν ανάλογα παραδείγµατα. Η δολοφονία µετά –το γνωρίζουν όλοι- δεν είναι τίποτα το καινούργιο… Οι Ιησουίτες σκότωσαν, οι πουριτανοί που καθοδηγούνταν από τον Κρόµγουελ σκότωσαν και αυτά πολύ πιο πριν από τότε που ακούστηκε να µιλάνε για τους σοσιαλιστές.
Σήµερα, όµως, ρίχνουν στους σοσιαλιστές την ευθύνη κάθε απόπειρας ενάντια στους βασιλιάδες και στους πολιτικούς. Και, όµως, αυτή τη στιγµή οι σοσιαλιστές νοσταλγούν µε λύπη το θάνατο του Γερµανού αυτοκράτορα που είναι χρησιµότατος στη θέση του. Όσο για τον Βίσµαρκ πρόσφερε στο κίνηµά µας περισσότερο από κάθε άλλον γιατί οδηγεί τα πράγµατα στην απελπισία». («Συζητήσεις µε τον Μαρξ και τον Ένγκελς» µε τον Άγγλο χαρτιστή George Julian Harney, ∆εκ 1878. εκδ. Einaudi).
Ο ιδρυτής του επιστηµονικού κοµµουνισµού πολύ νωρίς λοιπόν προσεγγίζει απορριπτικά την υποκειµενική βία, το ανώφελο δολοφονικών πράξεων. Και δεν µπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού ιστορικά η επιστήµη της επανάστασης παρήγαγε την τέχνη της εξέγερσης. Η φλυαρία όµως της εξέγερσης των εκάστοτε «ανταρτών πόλης» δεν συγκρότησε ποτέ την επιστήµη της επανάστασης.
Τα σύγχρονα αντάρτικα πόλης βασισµένα στη στενή οµάδα δεν αποτέλεσαν τελικά µορφή σχετικά έστω µαζικής πάλης του προλεταριάτου, ή της µικροαστικής τάξης. Περιορίστηκαν σε µια αυτοαναφορική µορφή πάλης µιας περιορισµένης οµάδας διανοουµένων. ( RAF, Ερυθρές Ταξιαρχίες, ΕΛΑ, 17 Νοέµβρη). Το αντάρτικο πόλης κατέρρευσε γιατί παρέµεινε εξ ορισµού αποµονωµένο από τη βάση στην οποία ισχυρίζεται πως απευθύνεται και η οποία, όχι τυχαία, αρνείται τη µορφή πάλης και το χρόνο πραγµατοποίησης. Το «αντάρτικο πόλης» όπως είθισται να ονοµάζονται οι µικρές ένοπλες οµάδες, καταρρέει επίσης γιατί έχει στρέψει την πλάτη στον πυρήνα της µαρξικής πολιτικής.
«Τροµοκρατώντας» µε την απειλή του συλλαλητηρίου και της απεργίας, είναι κάτι που µόνο οι εργάτες µπορούν να κάνουν στηριζόµενοι στο µέγεθος της επιχείρησης, στον βιοµηχανικό τοµέα ή κλάδο, η στην δηµόσια υπηρεσία που απευθύνονται και επηρεάζουν και επιπλέον στον βαθµό στον οποίο οι συµµετέχοντες εργάτες είναι οργανωµένοι, πειθαρχηµένοι και έτοιµοι για δράση.
Αν όµως θέλεις να δολοφονήσεις έναν επιφανή αξιωµατούχο δεν χρειάζεται να έχεις οργανωµένες µάζες µαζί σου. Η συνταγή κατασκευής εκρηκτικών είναι εύκολα προσβάσιµη και ένα όπλο µπορεί να αποκτηθεί.
Στην πρώτη περίπτωση όµως έχουµε έναν κοινωνικό αγώνα. Στην δεύτερη περίπτωση έχουµε απλώς µια εντελώς µηχανική αντίδραση παρόµοια παντού – είτε στην Κίνα γίνει είτε στη Γαλλία – πολύ εκρηκτική ως προς την εξωτερική της µορφή (δολοφονία, έκρηξη βόµβας κτλ) αλλά εντελώς ακίνδυνη όσο αφορά την λειτουργία του κοινωνικού συστήµατος.
Ο Μαρξισµός διακρίνεται απ’ όλες τις άλλες µορφές αριστερής αναφοράς, γιατί δεν συνδέει το κίνηµα µε µια οποιαδήποτε καθορισµένη µορφή πάλης. ∆έχεται τις πιο διαφορετικές µορφές. ∆εν «επινοεί». Πρωτίστως όµως αναλώνεται να τις γενικεύσει και να τις οργανώσει. «Κυρίως εισάγει τη συνείδηση σ’ αυτές τις µορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που γεννιούνται αυθόρµητα στην πορεία του κινήµατος. Ανυποχώρητα ενάντιος σε κάθε αφηρηµένη µορφή, σε κάθε θεωρητική συνταγή, ο µαρξισµός απαιτεί µια προσεκτική εξέταση της υφιστάµενης µαζικής πάλης, η οποία µε την ανάπτυξη του κινήµατος, µε την ανύψωση της συνείδησης των µαζών, µε την όξυνση των οικονοµικών και πολιτικών κρίσεων, υποκινεί καινούργιες και περίεργες µεθόδους άµυνας και επίθεσης. ∆εν παραιτείται, εποµένως, από καµιά µορφή πάλης, δεν περιορίζεται σε καµιά περίπτωση στις υπάρχουσες και δυνατές, αναγνωρίζοντας ότι σε µια µεταβαλλόµενη µια ορισµένη κοινωνική συγκυρία, αναπόφευκτα προκύπτουν καινούργιες, ακόµη άγνωστες στους πολιτικούς άνδρες µιας ορισµένης περιόδου». (Λένιν)
Οι διανοούµενοι που πέρασαν στην «ατοµική τροµοκρατία» δεν µπορούν να καταλάβουν την ουσία των παραπάνω σκέψεων. Η διατεταγµένη µόνιµη βλακεία, για να χρησιµοποιήσουµε την καυστική αλλά πάντα ισχύουσα, φράση του Μαρξ, είναι η υποκειµενική αντίληψη της πολιτικής, η πεποίθηση πως µπορεί κάποιος να ταράξει τις εγχώριες ή και διεθνείς ισορροπίες µε συνωµοσίες και τροµοκρατικές πράξεις. Πιστεύουν ότι χτυπούν το κράτος των πολυεθνικών του µέλλοντος, ενώ ενδυναµώνουν το αστικό κράτος του παρόντος.
Το κριτήριο που ορίζει την καταλληλότητα είναι εκείνο που εκτιµά το µαζικό χαρακτήρα της µορφής πάλης.
«Η δολοφονία ενός ιδιοκτήτη εργοστασίου αλλάζει τον ιδιοκτήτη, παράγει αποτελέσµατα αστυνοµικού ενδιαφέροντος. Η αποδιοργάνωση όµως που προκαλείται στις τάξεις των εργατικών µαζών είναι πολύ σοβαρότερη. Αν αρκεί απλώς να εξοπλίσεις έναν άνθρωπο µε ένα πιστόλι µε σκοπό να πετύχεις τον όποιο στόχο σου, τότε γιατί να κάνεις προσπάθειες ταξικού αγώνα; Αν µια δαχτυλήθρα µπαρουτόσκονης και ένας µικρός πυροσωλήνας αρκεί για να σκοτώσεις τον εχθρό σου, ποιος ο λόγος της ταξικής οργάνωσης; Αν αρκεί απλώς να τροµοκρατήσεις ένα υψηλά ιστάµενο αξιωµατούχο µε τον κρότο των εκρήξεων, ποιος ο λόγος να φτιάξεις κόµµα; Για ποιο λόγο να γίνουν συζητήσεις και θεωρητική ζύµωση, γιατί να συµµετέχεις σε εκλογές, αν µπορείς τόσο εύκολα να στοχεύσεις και να πετύχεις τους υπουργικούς θώκους από τον εξώστη του κοινοβουλίου;» (Τρότσκι)
Στην δική µας λογική, η ατοµική τροµοκρατία είναι απορριπτέα επειδή ακριβώς εκµηδενίζει το ρόλο των µαζών στην ίδια τους την αυτοσυνείδηση. Τη συµφιλιώνει µε την προσωρινή της αδυναµία και την οδηγεί στο να ελπίζει µάταια σ΄ έναν πιθανό µεγάλο µαχητή και απελευθερωτή που κάποια µέρα θα έρθει για να εκπληρώσει την αποστολή του.
Έτσι η τοποθέτηση απέναντι και ενάντια στην τροµοκρατία γίνεται ένας υποχρεωτικός σταθµός στην πορεία της χειραφέτησης του προλεταριάτου.
Αντιτροµοκρατική, ΕΥΠ, κυβέρνηση και CIA
Αποκαλυπτικές δηλώσεις Γιωτόπουλου, Κουφοντίνα, Σάββα Ξηρού
Η απόδραση και η παρέµβαση Χριστόδουλου Ξηρού προκάλεσε αντιδράσεις από καταδικασµένους για την υπόθεση «17Ν». Σε επιστολή του προς την Ελευθεροτυπία ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος αναφέρει µεταξύ άλλων: «Στην προσπάθειά τους να µεγαλοποιήσουν την τροµοκρατική ‘’απειλή’’ µας έχουν φλοµώσει στα ψέµατα, µε τα οποία γελάνε οι πάντες µέσα στη φυλακή. Αφού ο Χριστόδουλος είναι τόσο επικίνδυνος τροµοκράτης, γιατί όταν το 2011 έβαλε φωτιά στο κελί του, αντί να τον τιµωρήσουν όπως θα όφειλαν, τον επιβράβευσαν ικανοποιώντας και τα τρία αιτήµατά του, µεταφέροντάς τον στις πτέρυγες; Γιατί του έδωσαν το ελεύθερο να πηγαίνει καθηµερινά όπου θέλει, στο αρχιφυλακείο, στους Πυρήνες, στους σηµαντικότερους ποινικούς; Ποιος έδωσε τη διαταγή; Όχι βέβαια η διευθύντρια ούτε κάποιος αρχιφύλακας. ∆εν έχουν τέτοια εξουσία και ούτε θα αναλάµβαναν τέτοια ευθύνη. Η διαταγή ήρθε από τα πάνω. Από την Αντιτροµοκρατική, την ΕΥΠ και άρα από την κυβέρνηση που την εποπτεύει. Υπεύθυνοι είναι οι υπουργοί που σήµερα ωρύονται και κραυγάζουν µε υποκρισία, ενώ η κατάσταση τους βολεύει. Γιατί στις δύο άδειες του Βασ. Τζωρτζάτου µε κατ’ οίκον περιορισµό, έξι αυτοκίνητα της Αντιτροµοκρατικής ήταν κάτω από το σπίτι του (τρία στο δρόµο και τρία στους παράδροµους) και τον παρακολουθούσαν, ενώ στον Χριστόδουλο που ήταν σε χωριό δεν υπήρχε κανείς; Τέλος, όλοι αυτοί οι κύριοι της Αντιτροµοκρατικής, της ΕΥΠ, της κυβέρνησης αλλά και της CIA δεν γνώριζαν ότι ο Χριστόδουλος εδώ και ενάµιση χρόνο είχε πάρει έξι άδειες; Τι έκαναν για να αποτρέψουν την ενδεχόµενη εξαφάνισή του; Τίποτε».
Ο ∆ηµήτρης Κουφοντίνας, σε δήλωση που δηµοσιεύτηκε στην Εφηµερίδα των Συντακτών, τονίζει πως «όπως έχω πει ξανά, ο ιστορικός κύκλος της 17Ν έχει κλείσει. Το έχω δηλώσει από το 2002, όταν υπεράσπιζα την τιµή της οργάνωσης και τις επαναστατικές αξίες που ευτελίζονταν από τις οµολογίες και τραυµατίζονταν από το κενό της σιωπής». Κι ακόµα, «οφείλω να προειδοποιήσω προς κάθε κατεύθυνση και προς οποιονδήποτε επίδοξο διεκδικητή, ότι κανείς δεν έχει το δικαίωµα να χρησιµοποιεί και να καπηλεύεται το όνοµα και την ιστορία της 17Ν, πολύ περισσότερο να δηλώνει συνεχιστής της. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να ξανακουστεί βάσιµα η γνωστή ρήση του Μαρξ για την φάρσα της ιστορίας!»
Επίσης, ο Σάββας Ξηρός σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του Άλφα είπε µεταξύ άλλων πως «η οργάνωση τελείωσε. ∆εν υπάρχει 17Ν, σκόρπισε τέλειωσε. Αυτό το παραµύθι δεν υπάρχει». Κι ακόµα: «Ο καθένας έχει διαλέξει τον δρόµο του. Στο δικαστήριο η 17Ν έµοιαζε µια διαλυµένη οµάδα. Ο καθένας πήρε µια απόφαση … Ζούµε σε µια εποχή πολύ ζοφερή. Αν θέλουν να γίνουν όλοι καταδότες όπως ήταν στην εποχή της χούντας….»
