Συνέντευξη στον Μάκη Γεωργιάδη
*Στέλεχος του ΝΑΡ και Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής
– Τι µπορεί να προσφέρει ένα συνέδριο µιας µικρής οργάνωσης, όταν το ερώτηµα είναι η ανακοπή της αντιλαϊκής καταιγίδας;
– Ακριβώς αυτό ήταν στο κέντρο του προβληµατισµού στο συνέδριό µας! Τα µέλη του ΝΑΡ και της νΚΑ ζούµε και αναπνέουµε µέσα στους αγώνες και την αγωνία του κόσµου. Συζητήσαµε την εµπειρία από τους αγώνες των εργαζοµένων των ΑΕΙ και της υγείας, των καθηγητών, των συγκοινωνιών, της Δωδώνης, της Χαλυβουργίας, από τις µεγάλες εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις του 2010-11. Εκτιµήσαµε ότι αυτοί οι αγώνες όξυναν την κρίση του αστικού πολιτικού συστήµατος µε χαρακτηριστική την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Είναι ακόµα ανεπαρκείς αλλά αποτελούν το «δελτίο κοινωνικής θυέλλης» που έρχεται. Αναδεικνύουν τη δυνατότητα ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και µιας εργατικής αντικαπιταλιστικής απάντησης στη δοµική, ιστορικού χαρακτήρα κρίση του καπιταλισµού.
– Πώς συνοψίσατε το στίγµα της εποχής;
– Απέναντί µας δεν έχουµε απλώς µια συντηρητική κυβερνητική πολιτική και µια «επιβολή» συντηρητικών δυνάµεων ξένων χωρών. Αυτά ισχύουν αλλά αποτελούν όψεις µιας ευρύτερης αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισµού και ειδικότερα της περιφερειακής ολοκλήρωσής της ΕΕ για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Η κοινωνική καταβύθιση, η επιβολή καθεστώτος απόλυτου εργοδοτικού δεσποτισµού αλλά και ανοιχτής καταστολής στην κοινωνία, αποτελούν τον εφιαλτικό «µονόδροµό» τους για την ανάταξη των καπιταλιστικών κερδών. Υπάρχει ωστόσο και η καθαρά πολιτική στόχευση, για πλήρη ανατροπή του συσχετισµού ανάµεσα στον κόσµο της εργασίας και του κεφαλαίου, µε την οικοδόµηση καθεστώτος κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισµού και επιτροπείας της ΕΕ, µε µια αντεπαναστατική τοµή βάθους, που προσιδιάζει στον υπεραντιδραστικό ολοκληρωτικό καπιταλισµό της εποχής µας.
– Περιγράφετε µια απόλυτα αρνητική διάταξη του συσχετισµού δύναµης για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώµατα;
– Δεν θα το έλεγα έτσι. Παρότι αντιµετωπίζουµε καθηµερινά το συσχετισµό σε βάρος των εργαζοµένων, ο τόνος στις αναλύσεις µας πέφτει στις επαναστατικές δυνατότητες της εποχής. Διότι υπάρχουν οι υλικοί όροι µετάβασης στον επόµενο κοινωνικό σχηµατισµό. Οι ανατρεπτικές τάσεις και αναζητήσεις των εργαζοµένων, παρότι µειοψηφικές, αποκτούν ποιοτικά ανώτερα χαρακτηριστικά. Στη βάση αυτή επεξεργαζόµαστε τη στρατηγική της κοµµουνιστικής απελευθέρωσης, την επαναστατική αντικαπιταλιστική τακτική και τη γραµµή ανασυγκρότησης του επαναστατικού υποκειµένου, σε όλα τα επίπεδα, στο κίνηµα, το πολιτικό µέτωπο, το κόµµα. Η επιθετικότητα του συστήµατος δεν είναι προϊόν δύναµης αλλά ανάγκης αντίδρασης σε µια εποχή όπου οι κλασικές διέξοδοι έχουν εξαντλήσει την αποτελεσµατικότητά τους. Ο καπιταλισµός επιδιώκει µια ιστορικών διαστάσεων νίκη επί της εργατικής τάξης, διότι φοβάται τις επαναστατικές δυνατότητες της εποχής µας.
– Και ποιος θεωρείτε ότι είναι ο αποτελεσµατικός δρόµος απάντησης;
– Η απάντηση θα πρέπει να είναι ανάλογη της στρατηγικής του αντίπαλου. Με χρήση όλων των «όπλων» της εργατικής τάξης και των συµµάχων της και σε όλα τα επίπεδα. Στο συνέδριο συζητήσαµε για την επαναστατική στρατηγική απάντηση που απαιτεί η εποχή µας. Και εδώ εντάσσεται η ανάγκη για ένα πρόγραµµα κοµµουνιστικής απελευθέρωσης για την ελληνική κοινωνία και τον σύγχρονο κόσµο, για τις σύγχρονες κοµµουνιστικές απαντήσεις, βασισµένες στην κοινωνική ιδιοκτησία, τη διπλή απελευθέρωση του χρόνου από τα δεσµά µιας εργασίας χωρίς όρια και χωρίς δηµιουργικό νόηµα, αλλά και την εργατική δηµοκρατία και αλληλεγγύη.
Αυτή η προοπτική µπορεί να σταθεί στα ίσα απέναντι στο ερώτηµα «µετά την ανατροπή τι;» που κινδυνολογικά θέτουν οι αντίπαλοί µας. Αλλά, ταυτόχρονα, µας δίνει την κατεύθυνση και το µέτρο για τη σύγκρουση µε την επιχειρούµενη καπιταλιστική ανασυγκρότηση και τη βάρβαρη αντεργατική επίθεση. Μια σύγκρουση που απαιτεί απειλητικό εργατικό και λαϊκό κίνηµα, αγωνιστικό µέτωπο ανατροπής, καθώς και µια άλλη αριστερά µε ισχυρή κοµµουνιστική πρωτοπορία.
– Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σηµατοδοτεί τίποτα θετικό; Μια ενδεχόµενη κυβέρνησή του δεν θα δώσει ανάσα στον κόσµο;
– Είναι απόλυτη η εκτίµησή µας ότι αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη πως υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης στο πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλισµού. Στην Κύπρο πρόσφατα και στην Ιταλία πριν από κάποια χρόνια η αντίληψη αυτή οδήγησε σε ναυάγιο το λαό και την Αριστερά.
Είναι ξεκάθαρο ότι η επαναστατική Αριστερά αρνείται συµµετοχή, κριτική στήριξη ή ανοχή στην κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ενδεχόµενο µιας τέτοιας κυβέρνησης η αντικαπιταλιστική Αριστερά, µε όλες τις ενωτικές πρωτοβουλίες και τη συµπόρευση, θα παρέµβει ως δύναµη αριστερής εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης, µε στόχο, ειδικά στο ρευστό τοπίο της πρώτης περιόδου, την απόσπαση κατακτήσεων και τη διεύρυνσή τους από ένα πολιτικά αιχµηρό µαζικό λαϊκό και εργατικό κίνηµα, που θα ανοίγει δρόµους για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης.
– Μα, αν όχι έτσι, τότε πώς; Οι εργαζόµενοι τοποθετούνται απέναντι σε συγκεκριµένες προτάσεις…
– Οι δυνάµεις του συστήµατος και της µιντιοκρατίας πάνε να πνίξουν την αντικαπιταλιστική πρόταση. Αλλά δεν µπορούν διότι αυτή γεννιέται και ενισχύεται από τις ανάγκες του λαού και τις τάσεις των αγώνων του, από τους αυξανόµενους κλυδωνισµούς µέσα στις πολιτικές δυνάµεις της Αριστεράς. Γι’ αυτό η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό της πρόγραµµα είναι µέσα στη συζήτηση, µέσα στο κίνηµα και την Αριστερά.
– Ίσως στην εποχή της νεοσυντηρητικής επίθεσης και της συναίνεσης της Αριστεράς το «λαϊκή εργατική αντιπολίτευση» να ήταν ο µόνος τίµιος δρόµος για την αντικαπιταλιστική Αριστερά. Δεν είναι σήµερα πολύ λίγο;
– Πράγµατι το κεντρικό ζήτηµα σήµερα είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της αντιδραστικής ανασυγκρότησής του. Μια πλευρά του είναι η λαϊκή αντιπολίτευση. Εµείς επιδιώκουµε τη συγκρότηση επαναστατικού ρεύµατος που θα θέσει ζήτηµα συνολικής ανατροπής και όχι εναλλαγής, πολιτικής εξουσίας και όχι άλλης διαχείρισης.
Αλλά και κάτι ακόµη. Θα υπήρχε «Πολυτεχνείο» χωρίς το µάτωµα του αντιδικτατορικού αγώνα; Θα υπήρχε λευτεριά από την Κατοχή χωρίς την εαµική αντίσταση; Αντιιµπεριαλιστική ανατρεπτική πάλη και συνείδηση χωρίς τον αγώνα του ΔΣΕ; Υπάρχει σοσιαλισµός, κοµµουνισµός χωρίς επανάσταση;
Οι τοµές και τα άλµατα στην ιστορία δεν είναι επικυρωτική διαδικασία «εναλλακτικών» προτάσεων και διαδικασιών
Αποδέσμευση από την ΕΕ, ρήξη με τη διαχείριση
– Υπάρχουν αλήθεια οι δυνατότητες για τέτοιες τομές; Και ποιος θα τις υλοποιήσει αν όχι μια κυβέρνηση; Μήπως το ΝΑΡ διστάζει σε αυτό το ζήτημα;
– Υπάρχουν δυνατότητες, κι αυτές τις καθορίζει ο οργανωμένος μαζικός ανατρεπτικός αγώνας και η επαναστατική απειλή. Χάρη σε αυτά το εργατικό κίνημα και η Αριστερά είχαν ιστορικές νίκες και κατακτήσεις. Οι ήττες και οι διασπάσεις ήρθαν όταν η Αριστερά εγκατέλειπε τον επαναστατικό αγώνα και επέλεγε την κυβερνητική διαχείριση μέσα στο σύστημα.
Ποιος θα εφαρμόσει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα; Μα ένα μεγάλο και ισχυρό αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο με κέντρο το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα! Αυτό μόνο μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στην αστική πολιτική και να φέρει νίκες και κατακτήσεις. Η συνολική εφαρμογή του ωστόσο είναι εφικτή με την επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και με τη δική της κυβέρνηση τύπου Κομμούνας.
– Από τη μία, πρόταση για ένα νέο κόμμα κι από την άλλη μετονομασία του ΝΑΡ, άρα ανασυγκρότησή του. Τελικά ποιος είναι ο στόχος σας;
– Η μετονομασία της οργάνωσής μας σε ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση σηματοδοτεί την απόφαση για ένα άλμα στην προγραμματική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότησή της. Με την ανάπτυξη και κατάκτηση ενός ανώτερου εργατικού χαρακτήρα στην κοινωνική σύνθεση, τη φυσιογνωμία και την κουλτούρα της. Ταυτόχρονα, με βάση την Πρόταση Προγραμματικής Διακήρυξης που ενέκρινε το συνέδριό μας, θα συμβάλουμε στην ευρύτερη δυνατή συζήτηση και συσπείρωση αγωνιστών και δυνάμεων που αναζητούν μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική και ειδικότερα όσων στρατεύονται στην ιστορική ανάγκη οικοδόμησης πολιτικού κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
– Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
– Η εκτίμηση του συνεδρίου μας είναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που πρέπει να αναπτυχθεί προγραμματικά και να κάνει στροφή με τη δημοκρατία των επιτροπών βάσης. Μιλάμε για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ δυναμική, που δεν θα μένει στάσιμη ούτε θα αυτοδιαλύεται σε θολά ή ξεπερασμένα «μέτωπα». Μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενωμένη και αποφασιστική μπορεί να προωθήσει και την πολιτική μετωπική συμπόρευση σε όλα τα επίπεδα στη βάση των αποφάσεων της συνδιάσκεψης και του πανελλαδικού της οργάνου. Διότι η κύρια αιτία της καθυστέρησής της είναι η φοβία στον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του αγώνα, οι ταλαντεύσεις στο κρίσιμο ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ και στην αποφασιστική ρήξη με κάθε διαχειριστική λογική.
– Για πολλούς ήταν έκπληξη η μαζικότητα και η επιτυχία του συνεδρίου…
– Είναι γεγονός ότι καταγράφηκε μια σημαντική ενίσχυση των οργανωμένων δυνάμεων του ΝΑΡ και της νΚΑ. Πολύ σημαντική ήταν η συμμετοχή της νεολαίας και των εργατικών δυνάμεών μας. Ξεχωριστό στοιχείο η δημοκρατική συζήτηση σε συνδυασμό με μια πιο οργανωμένη λειτουργία όλου του συνεδρίου.
Το ΝΑΡ αποτελεί μια υπαρκτή δύναμη με ταξικές ρίζες στην κοινωνία, ιστορική διαδρομή μέσα στην Αριστερά και αναφορά σε μεγάλες κοινωνικές μάχες. Έχει επομένως την ευθύνη και τη δυνατότητα να αναβαθμίσει αποφασιστικά την αυτοτελή παρέμβαση και συμβολή του στο κίνημα και στα πολιτικά μέτωπα. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι δεν επαρκούν οι δυνάμεις μας για τη συνδυασμένη ανάπτυξη όλων των σύγχρονων όπλων της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας του μαρξισμού, η οικοδόμηση κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, η προώθηση του αντικαπιταλιστικού πόλου και η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος απαιτούν ανώτερη στράτευση και οργάνωση πολύ ευρύτερου δυναμικού και σ’ αυτό θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
