Δεν κουνιέται φύλλο», λέγαμε τον τελευταίο καιρό αναφερόμενοι στην ευκολία με την οποία πέρασαν τα πιο αντιλαϊκά μέτρα της μεταπολεμικής περιόδου, όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η εξοντωτική φορολογία και τα χαράτσια, η συστηματική διάλυση του κράτους πρόνοιας, η μεθοδευμένη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και ξαφνικά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα βγαίνουν ξανά στο δρόμο, όχι απλώς υπέρ της ΕΡΤ ή για μια καλύτερη ΕΡΤ, αλλά για το αυτονόητο δικαίωμα στην ελεύθερη ενημέρωση την οποία, προφανώς, δεν προσφέρουν τα ιδιωτικά κανάλια, αλλά μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να εξασφαλίσει μια πραγματικά δημόσια και δημοκρατική τηλεόραση.
της Μαριάννας Τζιαντζή
Ο βάναυσος τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση κήρυξε ανύπαρκτη την ΕΡΤ και απέλυσε περίπου 2.500 εργαζόμενους, μοιάζει να συμβολίζει τη μνημονιακή πολιτική της τελευταίας τριετίας ενώ προκαλεί σοβαρούς (μόνιμους, προσωρινούς;) κλυδωνισμούς στην τρικομματική συμμαχία. Ταυτόχρονα φαίνεται να προσδίδει στο λαϊκό κίνημα μια ευπρόσδεκτη δυναμική και ας μη γνωρίζουμε ποια θα είναι η εξέλιξή της. Ένα ελπιδοφόρο συμπέρασμα είναι ότι η μοιρολατρία, η αναμονή, η πάλη για ατομική επιβίωση δεν έχουν μόνιμο χαρακτήρα – και δεν θα μπορούσαν να έχουν. Επίσης οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, παρά μια τάση αυτο-αγιοποίησης που εμφανίστηκε στις εκπομπές τους, αντέδρασαν με ταχύτητα και πολιτική ωριμότητα. Δεν είναι τυχαίο το ότι η επισήμως καταργημένη ΕΤ3 ετοίμασε εκπομπές για τις Σκουριές, το αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ, το αντιρατσιστικό κίνημα και άλλα κοινωνικά θέματα που μέχρι χθες ήταν άνωθεν απαγορευμένα. Δεν είναι τυχαίο το ότι εκατοντάδες καλλιτέχνες και δημιουργοί δίνουν το «παρών» όχι μόνο στην Αγία Παρασκευή αλλά και σε άλλες πόλεις, ενώ στο πόδι βρίσκεται και ένα πλατύ κομμάτι της νεολαίας που δεν υιοθετεί την ταμπέλα της «χαμένης γενιάς».
Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα γκρεμίστηκε αυτές τις μέρες η προπαγάνδα της κυβέρνησης και του μιντιακού ιερατείου της. Η υπόθεση της ΕΡΤ έφερε στα χείλη πολλών ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, όμως για να μην παγώσει αυτό το χαμόγελο χρειάζεται ψυχραιμία, δουλειά, σκέψη. Επίσης χρειάζεται να εγκαταλείψουμε πολλά στερεότυπα του παρελθόντος. Η παλλαϊκή αντίδραση έδειξε πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς, όμως ακόμα δεν έχει δείξει, δεν έχει αποδείξει ότι κι εμείς είμαστε κατάλληλα ντυμένοι και εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας. Η κυβέρνηση αυτή δεν θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος των αμαρτιών της, αλλά ακόμα και αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι δεν θα ακολουθήσουν άλλες «δημόσιες αμαρτίες».
Ταυτόχρονα, αποκαλυπτικός είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο η Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ υποδέχτηκαν την είδηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, υιοθετώντας πλήρως τη γραμμή Σαμαρά που υποστήριξε ότι οι απεργίες των εργαζομένων στην ΕΡΤ γίνονται όταν δεχόμαστε υψηλούς προσκεκλημένους από το εξωτερικό ή όταν ο πρωθυπουργός ταξιδεύει στην Κίνα και στο Αζερμπαϊτζάν ώστε να υπονομευθούν οι εθνικές προσπάθειες.
Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι
Η κυβέρνηση αρέσκεται να δίνει αρχαιοελληνικές ονομασίες στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της: Επιχείρηση Ξένιος Ζευς, Σχέδιο Αθηνά, Σχέδιο Θέτις… Στην τελευταία έμπνευσή της, το λουκέτο στην ΕΡΤ, θα ταίριαζε η ονομασία Επιχείρηση Ύβρις ή Σκότος ή Καιάδας ή Έρεβος αφού το σύμβολό της ήταν το μαύρο που έπεσε στις οθόνες των καναλιών της ΕΡΤ αργά το βράδυ της Τρίτης. Το απόλυτο μαύρο. Μια κομψή μινιμαλιστική αντίληψη των μεταρρυθμίσεων, που δεν θυμίζει τον κιτσάτο φοίνικα της χούντας, το πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, όμως το μήνυμα που έστειλε αυτό το μαύρο ορθογώνιο παρέπεμπε άμεσα στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας.
Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη μυθολογία, τώρα δεν τιμωρούν οι θεοί την ύβρη, αλλά ο λαός, ο ίδιος λαός που μέχρι χθες οι φιλομνημονιακές πένες επαινούσαν για την απίστευτη καρτερία, την αντοχή και την πολιτική ωριμότητά του. Ιδιότητες που άλλοι βαφτίζαμε παθητικότητα, μοιρολατρία, παραίτηση. Να όμως που η καρτερία έχει τα όριά της, να που οι έννοιες αξιοπρέπεια και δημοκρατία αποκτούν ξανά κάτι από το ξεχασμένο νόημά τους.
Σε όλη την Ελλάδα ο λαός δεν ξεχύθηκε στους δρόμους μόνο για τους 2.500 εργαζόμενους της ΕΡΤ ή γιατί λάτρευε τα προγράμματα της δημόσιας τηλεόρασης. Δεν ήταν η πολιτιστική ευαισθησία ή η νοσταλγία για τις παλιές καλές μέρες ραδιοφώνου η αιτία που τον έστειλε έξω από το Ραδιομέγαρο, αυτό το μνημειώδες δείγμα χουντικής, ολοκληρωτικής αρχιτεκτονικής. Ο λαός κινητοποιήθηκε επειδή το λουκέτο στην ΕΡΤ ισοδυναμεί ένα πρώτης τάξεως δώρο στο επιχειρηματικό/μιντιακό κράτος, καθώς χαρίζει στους μεγάλους ομίλους το μονοπώλιο της ενημέρωσης -και ας πληθαίνουν οι εναλλακτικές, μέσω ίντερνετ, πηγές ενημέρωσης. Η στέρηση του δικαιώματος στη δημοκρατική ενημέρωση αποπνέει οσμή ολοκληρωτισμού και δικτατορίας. Ναι, η ΕΡΤ ήταν πάντα δεκανίκι της εκάστοτε κυβέρνησης, όμως υπήρχαν χαραμάδες δημοσιογραφικού θάρρους και καλλιτεχνικής ελευθερίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, αλλά και κάποιες ενημερωτικές και πολιτιστικές εκπομπές οι περισσότερες από τις οποίες έχουν καταργηθεί ή συνεχίστηκαν μετ’ εμποδίων.
Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίστηκε το θέμα της ΕΡΤ ήταν ένας συνδυασμός βίας, θράσους και γελοιότητας, έδειξε πόσο μικρό είναι το πολιτικό ανάστημα αυτών που μας κυβερνούν. Δεν ήταν απλώς άγαρμπος, άχαρος ο τρόπος με τον οποίο κατέβηκαν οι διακόπτες. Η κίνηση της κυβέρνησης να απολύσει χιλιάδες ανθρώπους ήταν προμελετημένη, οργανικά ενταγμένη στην πάγια πολιτική της των περικοπών, του στραγγαλισμού του κοινωνικού κράτους και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Μόνο που αυτή τη φορά το θύμα δεν ήταν απλώς άλλο ένα δημόσιο αγαθό, αλλά η ίδια η δημοκρατία. Έτσι, το Μαύρο Τετράγωνο ή μάλλον η Μαύρη Οθόνη έγινε κάτι ανάλογο με το σκουληκιασμένο κρέας που πριν 100 χρόνια στάθηκε η σταγόνα με την οποία ξεχείλισε η οργή των ναυτών του Θωρηκτού Ποτέμκιν.
Πολλές ήταν οι ισχνές απεργιακές και άλλες πολιτικές συγκεντρώσεις των τελευταίων μηνών, ενώ δυσανάλογα μικρή ήταν η κοινωνική αντίδραση σε πολλές περιπτώσεις βιασμού των εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Όχι βέβαια πως δεν υπήρξαν πολλές και συγκινητικές κινήσεις αλληλεγγύης και αλληλεγγύης, όμως αυτές χάνονταν μέσα σ’ έναν ωκεανό αδιαφορίας. Η κυβέρνηση πίστεψε ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει ριζώσει στη λαϊκή συνείδηση. Δεν περίμενε ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε όλη την Ελλάδα, θα συμπαραστεκόταν αυθόρμητα στους «χαραμοφάηδες» της ΕΡΤ.
Γιατί το ξέσπασμα ήρθε τώρα; Ασφαλώς η απάντηση δεν είναι μόνο μία. Ένας συνδυασμός παραγόντων οδήγησε στο λαϊκό κίνημα που αναπτύσσεται και θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν θα εκτονωθεί, δεν θα εκφυλιστεί αλλά θα αποκτήσει μια ελπιδοφόρα δυναμική.
Μια απάντηση είναι ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν το έβαλαν κάτω. Η απόφαση για κατάληψη του ραδιομεγάρου και για παραγωγή προγράμματος στάθηκε καταλυτική. Αυτές οι λίγες ώρες που η ΝΕΤ εξέπεμπε πολιορκημένη, που τα ΜΑΤ είχαν περικυκλώσει τη Μουρούζη, θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη πολλών που έτυχε να ανοίξουν το απόγευμα της Τρίτης την τηλεόρασή τους. Δεν είναι λίγο πράγμα να βλέπει κανείς την Έλλη Στάη, μια σταρ στο είδος της, να ανακοινώνει ότι τώρα βλέπουμε «το τελευταίο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ». Ο αγώνας των τελευταίων ημερών έχει ένα γεωγραφικό κέντρο, έχει και ένα συγκεκριμένο αίτημα (όχι στο λουκέτο και στις απολύσεις) και, ταυτόχρονα, εκφράζει την πλατιά λαϊκή καταδίκη απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και στο ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών. Τι και αν ανάμεσα στους 2.650 εργαζόμενους της ΕΡΤ υπάρχουν δεκάδες χαριστικά διορισμένοι; Μήπως και στον ιδιωτικό τομέα, ιδίως στα ΜΜΕ, δεν διορίζονται τσάτσοι των αφεντικών, εργαζόμενοι πολυτελείας, φερέφωνα ή ευνοούμενοι της κάθε εξουσίας; Εξάλλου, η ίδια η κυβέρνηση έχει δείξει πώς εννοεί την αξιοκρατία στην ΕΡΤ, π.χ. εκπαραθυρώνοντας τον Κώστα Αρβανίτη και «εξαφανίζοντας» τη Μαριλένα Κατσίμη, δύο δημοσιογράφους που είχαν στο ενεργητικό τους μια από τις πιο πετυχημένες (και ως προς τα νούμερα) πρωινές ενημερωτικές εκπομπές όχι μόνο της κρατικής αλλά και της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τι άνεμο ανανέωσης έφερε ο διορισμός του Αιμίλιου Λιάτσου, που δημοσιογραφικά έχει ταυτιστεί με τις πιο γελοίες μορφές του λαϊφστάιλ; Πόσοι τηλεθεατές γοητεύτηκαν από το γουρλωμένο μάτι και την άθλια άρθρωση της ουρανοκατέβατης Ανθής Σαλαγκούδη; Η τρικομματική κυβέρνηση δεν ήταν αυτή που διόρισε τους τελευταίους μήνες δεκάδες ακριβοπληρωμένους ειδικούς συμβούλους στην ΕΡΤ, ανάμεσά τους κι έναν… γυμναστή; Η νέα διοίκηση της ΕΡΤ δεν ήταν αυτή που πρόσφερε στους τηλεθεατές το πιο φτωχό και μπαγιάτικο ψυχαγωγικό κι ενημερωτικό πρόγραμμα όλων των εποχών;
Οι τριγμοί που έχει προκαλέσει η υπόθεση της ΕΡΤ στην τρικομματική κυβέρνηση έχουν εκλογικό κυρίως χαρακτήρα, όμως δείχνουν πόσο πήλινα είναι τα πόδια αυτών που μας κυβερνούν, πόσο κούφιοι άνθρωποι είναι οι πολιτικοί ταγοί μας. Μόνο θυμηδία προκαλεί η πρόταση για μικρή «μεταβατική» ΕΡΤ την οποία πρότεινε την Παρασκευή ο Α. Σαμαράς θυμίζοντας τη Μικρή Βουλή της χούντας…
Η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε τόσο από την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας όσο και από την καταδίκη του λουκέτου στην ΕΡΤ από το εξωτερικό, από πρόσωπα και θεσμούς στους οποίους ομνύει το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένου (βλ. τις δηλώσεις του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, τις ανακοινώσεις διεθνών δημοσιογραφικών ενώσεων). Εκκωφαντική είναι, μέχρι στιγμής, η σιωπή της ολομέλειας του ΕΣΡ, αν και οι εργαζόμενοι στην εποπτική αυτή αρχή εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο κλείσιμο της ΕΡΤ.
Η υπεράσπιση όχι απλώς της ΕΡΤ αλλά του δημόσιου αγαθού που λέγεται δημοκρατική ενημέρωση δεν συνεπάγεται άγνοια, αποσιώπηση ή συγχωροχάρτι για τις παλιές και τωρινές αμαρτίες αυτού του οργανισμού, δεν σημαίνει προσκόλληση στο παρελθόν, όπως ισχυρίζονται τα φιλοκυβερνητικά παπαγαλάκια. Η ΕΡΤ έχει στο ενεργητικό της πολλές μαύρες αλλά και πολλές φωτεινές σελίδες, έχει ανθρώπους που πρόσφεραν και μπορούν να προσφέρουν, έχει και τους ευνοούμενους της εξουσίας. Κυρίως όμως έχει τη δυνατότητα να εμπνεύσει, να εξασφαλίσει την ανιδιοτελή προσφορά καλλιτεχνών και επιστημόνων και μαχόμενων δημιουργικών δυνάμεων του λαού. Αυτό τουλάχιστον έδειξε το κύμα της συμπαράστασης των επωνύμων και των ανωνύμων που εκδηλώθηκε αυτές τις μέρες.
Αποκαλυπτικός και κατανοητός είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο η Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ υποδέχτηκαν την είδηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, υιοθετώντας πλήρως τη γραμμή Σαμαρά που υποστήριξε ότι οι απεργίες των εργαζομένων στην ΕΡΤ γίνονται όταν δεχόμαστε υψηλούς προσκεκλημένους από το εξωτερικό ή όταν ο πρωθυπουργός ταξιδεύει στην Κίνα και στο Αζερμπαϊτζάν ώστε να υπονομευθούν οι εθνικές προσπάθειες. Είναι κατανοητοί οι αλαλαγμοί χαράς με τους οποίους αρκετοί γνωστοί αρθρογράφοι υποδέχτηκαν την είδηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, αποσιωπώντας το γεγονός ότι εδώ και 34 χρόνια τα ιδιωτικά κανάλια λειτουργούν χωρίς άδεια -ένα ευρωπαϊκό ρεκόρ. Εξίσου κατανοητή είναι και η ειρωνεία με την οποία οι ίδιοι αντιμετωπίζουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών αφού γι’ αυτούς νόμος και αλήθεια είναι το δίκιο του εργοδότη». Κατανοητό είναι επίσης το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν βρήκε ούτε έναν σοβαρό καλλιτέχνη ή διανοητή να υποστηρίξει το εξυγιαντικό της σχέδιο. Μα γιατί σωπαίνουν ο Νότης Σφακιανάκης, ο Πέτρος Γαϊτάνος, ο Αντώνης Ρέμος; Ποιοι πνευματικοί άνθρωποι θα στηρίξουν τη ΝΕΡΙΤ;
Κυβερνητικό κρεσέντο αυταρχισμού και γελοιότητας
Μες στο σάλο που ξεσήκωσε το λουκέτο στην ΕΡΤ, πέρασε σχετικά απαρατήρηση η είδηση ότι το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο της Τουρκίας επέβαλε πρόστιμο σε αρκετά κανάλια επειδή πρόβαλαν σε απευθείας μετάδοση πλάνα από τις κινητοποιήσεις στο πάρκο Γκεζί. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι οι εικόνες αυτές «βλάπτουν την ηθική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών και των νέων». Η πραγματικότητα βλάπτει, εκτός και αν είναι εγκεκριμένη από την εξουσία.
Στην Ελλάδα συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα. Εδώ το υπουργείο Οικονομικών στέλνει στα κανάλια e-mail απειλώντας τα με κυρώσεις αν προβάλουν κάποια εκπομπή που φέρει το σήμα της ΕΡΤ. Η Digea, μια ιδιωτική εταιρεία που είναι διανεμητής και όχι κριτής περιεχομένου, διέκοψε τη μετάδοση των εκπομπών των εργαζομένων της ΕΡΤ από τον 902, μια ενέργεια εξίσου αισχρή με τη λογοκρισία που επιβάλλει στα τουρκικά κανάλια ο Ερντογάν.
Για πρώτη φορά στα τηλεοπτικά χρονικά, ένας πρωθυπουργός κουνάει το δάχτυλο στην ΕΡΤ επειδή «σέρνεται σε τελείως περιθωριακά νούμερα τηλεθέασης και ακροαματικότητας» ενώ ο Σίμος Κεδίκογλου υποστηρίζει ότι η Ραδιοτηλεόραση, με πάνω από 11.000 φύλλα κυκλοφορία, είναι ένα περιοδικό χωρίς αναγνώστες. Όμως η ίδια η κυβέρνηση και η νυν διορισμένη διοίκηση της ΕΡΤ φρόντισαν να κατακρημνίσουν τα ποσοστά τηλεθέασης καταργώντας δημοφιλείς εκπομπές και ξηλώνοντας έμπειρους δημοσιογράφους ώστε να αναδειχτούν τα «δικά τους» παιδιά.
Μνήμες δικτατορίας θύμισε το επιχείρημα ότι δεν επισκευάζεις ένα όχημα όταν βρίσκεται εν κινήσει. «Στο συνεργείο θα μπει και θα βγει καθαρή», είπε ο Στουρνάρας στη Βουλή για την ΕΡΤ -μια ανατριχιαστική παρήχηση με το «χειρουργείο» και το γύψο του Παπαδόπουλου. Ωστόσο, ο Αντ. Σαμαράς υποστηρίζει ότι η ΕΡΤ δεν κλείνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Και ποιοι την οδηγούν στη δόξα; Αυτοί που εδώ κι ένα χρόνο έχουν την κυβερνητική εξουσία και φρόντισαν να καταποντίσουν τη δημόσια τηλεόραση, πιστεύοντας ότι έτσι ο λαός δεν θα αντιδράσει για την εκτέλεσή της.
Η κυβέρνηση εγκαλεί την ελληνική κοινωνία επειδή «δεν υπήρξε τέτοια αντίδραση όταν έκλειναν άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις». Λες και η κυβέρνηση δεν έχει πάρει του κόσμου τα αντεργατικά μέτρα ώστε ιδιωτικές επιχειρήσεις να κλείνουν, να απολύουν και να μην αποζημιώνουν τους εργαζόμενούς τους. Μάλιστα, η διοίκηση της ΕΡΤ επιβράβευσε μια τέτοια επιχείρηση, που έστειλε 150 ανθρώπους στο δρόμο, αναθέτοντας στο μουσικό κανάλι του Ανδρέα Κουρή τη συνδιοργάνωση της Eurovision, στο πλαίσιο του δόγματος «δεν δαιμονοποιούμε την επιχειρηματικότητα».
Πριν δυόμισι χρόνια, σε μια συνέντευξη Τύπου του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, στους ξένους ανταποκριτές, ένας δημοσιογράφος του βρετανικού Channel 4, τον ρώτησε «πώς αισθάνεστε πού είστε το πιο μισητό πρόσωπο στην Ελλάδα;» Αγέρωχος, ο υπουργός απάντησε ότι δεν συμμερίζεται την εκτίμησή του. Σήμερα ξέρουμε την τύχη του αγέρωχου, ενώ κανείς δεν αμφιβάλλει για τη θέση που θα επιφυλάξει η ιστορία στον Σίμο Κεδίκογλου τόσο για το κατάπτυστο διάγγελμά του όσο και για τις πολιτικές κωλοτούμπες του και για το ένδοξο δημοσιογραφικό παρελθόν του πλάι στη Ρούλα Κορομηλά. Πολλές θα ήταν σήμερα οι υποψηφιότητες για τον τίτλο του γελοιωδέστατου (και όχι απλώς του πλέον αντιδραστικού) πολιτικού στην Ελλάδα και η κρίση που προκλήθηκε με αφορμή την ΕΡΤ έδειξε το πραγματικό ανάστημα πολλών.
Η κυβέρνηση δεν αρκέστηκε στο σβήσιμο του σήματος, στη σίγαση των ραδιοφωνικών πομπών και στην κατάργηση του ιστότοπου της ΕΡΤ, αλλά έκοψε την τηλεφωνική και ιντερνετική σύνδεση στο κτίριο της Αγίας Παρασκευής -πάλι καλά, να λέμε, που δεν έστειλε ελικόπτερα να ραντίσουν την περιοχή με δακρυγόνα και χημικά. Την ημέρα της γενικής απεργίας η αστυνομία δεν επέτρεψε σε ένα βαν με δύο ιδιώτες τεχνικούς να προσεγγίσει στο Ραδιομέγαρο για να βοηθήσει τη μετάδοση του προγράμματος των εργαζομένων, αλλά οδήγησε το φορτηγάκι στην Ασφάλεια για έλεγχο των ταυτοτήτων των τεχνικών!
Γι’ άλλη μια φορά η κυβέρνηση επιχείρησε να εφαρμόσει την πρακτική του «διαίρει και βασίλευε», των μεμονωμένων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων σε βάρος δημόσιων υπηρεσιών και κλάδων εργαζομένων. Μετά την επιστράτευση των τάχα προνομιούχων εργαζομένων του μετρό, μετά την επικείμενη απόλυση 12.000 αναπληρωτών καθηγητών και την επιστράτευση των εκπαιδευτικών, μετά τη συρρίκνωση και την εξαθλίωση των δημόσιων νοσοκομείων, πίστεψε ότι μπορούσε να πετύχει το στόχο των 2.000 απολυμένων ώστε να πάρει καλό βαθμό από την τρόικα. Όμως αυτή τη φορά οι κυβερνητικοί φωστήρες υποτίμησαν όχι μόνο τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του λαού, αλλά και την απελπισία και την υπόγεια οργή του.
Η ενδοκυβερνητική κρίση, της οποίας μέχρι στιγμής αγνοούμε την έκβαση, θα ήταν αδιανόητη αν ο λαός είχε καταπιεί αμάσητο το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ, αν περιοριζόταν σε ψηφίσματα συμπαράστασης ή, έστω, σε μια 24ωρη απεργία για την τιμή των όπλων. Η ενωτική απάντηση που δόθηκε, έστω και χωρίς συμφωνία ηγεσιών, ήταν ένα από τα λιγοστά σοβαρά πλήγματα που έχει δεχτεί η κυβερνητική συνοχή και η μνημονιακή πολιτική.
