του Μάκη Γεωργιάδη
Χωρίς αμφιβολία ο πρωταγωνιστής των τελευταίων ημερών στο ζήτημα των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων είναι ο λαός. Οι κινητοποιήσεις από την Αλεξανδρούπολη ως την Αθήνα και από την Κομοτηνή ως τη Θεσσαλονίκη εναντίον των μεταλλείων χρυσού έρχονται για να τονίσουν εμφατικά πως ο «θάνατος από χρυσάφι» δεν μπορεί να είναι το μέλλον μιας κοινωνίας η οποία χειμάζεται από τις πολιτικές του Μνημονίου και η οποία καταδικάζεται από την κυβέρνηση σε αργό θάνατο με όλους τους πιθανούς τρόπους. Η υπόθεση της Χαλκιδικής πυροδοτεί ένα πρωτοφανές κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης, το οποίο στην κυριολεξία ξεσκεπάζει την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης, των ντόπιων και ξένων χρυσοθήρων και κάθε λογής πιστών και φερέφωνων μιας αντίληψης και ενός πολιτισμού της ακραίας χυδαιότητας της αγοράς σε συνδυασμό με το δόγμα «νόμος και τάξη». Το μεγάλο κατόρθωμα των κατοίκων της Χαλκιδικής, του Έβρου, της Ροδόπης ή του Κιλκίς είναι ότι κατάφεραν μέσα από το μαζικό αγώνα να αναδείξουν σε όλες του τις διαστάσεις ένα ζήτημα επιμελώς κρυμμένο. Παράλληλα, απέδειξαν ότι το όργιο καταστολής και η κρατική τρομοκρατία, με αποκορύφωμα την εισβολή ΜΑΤ και ΕΚΑΜ στην Ιερισσό, δεν μπορούν να κάμψουν όσους υπερασπίζονται το δικαίωμα στη ζωή. Διότι περί αυτού πρόκειται. Απέναντι στο κέρδος και τη ζοφερή πραγματικότητα των δηλητηρίων που συνεπάγεται η επεξεργασία του χρυσού, χιλιάδες άνθρωποι διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή και την προστασία της φύσης που αποτελεί το σπίτι τους και το σπίτι όλων μας.
Η μεταλλευτική δραστηριότητα ήταν ανέκαθεν ένα πεδίο ληστρικής εκμετάλλευσης τόσο των ανθρώπων όσο και του περιβάλλοντος. Αυτό δεν πρέπει να το λησμονεί ούτε το εργατικό κίνημα ούτε και οι κυβερνώντες. Διότι οι στοές των ορυχείων είναι μήτρες που μπορούν να γεννήσουν μεγαλειώδεις και πρωτοποριακούς εργατικούς αγώνες, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να «καταπίνουν» κυβερνήσεις και να υπερνικούν την καταστολή και την τρομοκρατία. Από τις στοές των μεταλλείων του Λαυρίου ξεπήδησε η μεγάλη απεργία και τα Λαυρεωτικά της δεκαετίας του 1870, ένα πρώτο σοβαρό σκίρτημα του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Σήμερα ασφαλώς ούτε οι ιστορικές αναλογίες είναι οι ίδιες ούτε και οι μεταλλωρύχοι της Κασσάνδρας αποτελούν, δυστυχώς, πρωτοπορία αλλά μάλλον το αντίθετο. Αν υπάρχει μια ιστορική αναλογία που μπορούμε να αναφέρουμε είναι ότι όπως το ασήμι του Λαυρίου δεν απέτρεψε τη χρεωκοπία της χώρας ούτε το 1893 επί Χαρ. Τρικούπη, ούτε το 1932 επί Ελ. Βενιζέλου, έτσι και ο χρυσός σήμερα δεν πρόκειται να σώσει ούτε τη χώρα ούτε το λαό και πολύ περισσότερο την εργατική τάξη. Οι μόνοι κερδισμένοι κατ’ αναλογία του Σερπιέρι και του Συγγρού θα είναι η Ελντοράντο Γκόλντ και οι «εθνικοί» μας εργολάβοι με τον εσμό του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού τους…
Μεγάλο πολύχρωμο και πολύβουο ποτάμι
Το πρωί του Σαββάτου 9 Μαρτίου το κέντρο της Θεσσαλονίκης έσφυζε από ζωή. Στην πλατεία του δημαρχείου της πόλης είχαν αρχίσει να καταφτάνουν στο προγραμματισμένο αγωνιστικό ραντεβού χιλιάδες κόσμου. Από κάθε γωνιά της Βόρειας Χαλκιδικής και με κάθε μέσο κατέφταναν κάτοικοι και Επιτροπές Αγώνα εναντίον των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές. Από όλες τις πόλεις και τα χωριά της Βόρειας Χαλκιδικής άπαντες ήταν παρόντες και σχημάτιζαν ένα μεγάλο πολύχρωμο και πολύβουο ποτάμι, το οποίο ενωνόταν με πολλές χιλιάδες λαού της Θεσσαλονίκης, που εξέφραζε έμπρακτα την αλληλεγγύη του και την αντίθεσή του στο όργιο καταστολής στο οποίο η κυβέρνηση είχε προβεί στην Ιερισσό μόλις δύο ημέρες πριν. Όσοι βρέθηκαν στη διαδήλωση μιλούν για γεγονός πρωτοφανές στα αγωνιστικά χρονικά της πόλης. Πράγματι, ο όγκος της διαδήλωσης που ξεπερνούσε τις 20.000 έμοιαζε με ανθρώπινο ποτάμι που έδινε την πιο ηχηρή απάντηση στην κυβερνητική πολιτική και τις επιδιώξεις των χρυσοθήρων. Πάνω από τους μισούς ήταν κάτοικοι της Χαλκιδικής! Απέδειξαν ότι η καταστολή και η τρομοκρατία δεν μπορούν να φοβίσουν αυτούς που αγωνίζονται για το δικαίωμα στη ζωή και έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Στο πλευρό τους, εκτός από το λαό της Θεσσαλονίκης, είχαν και αντιπροσωπείες, Επιτροπές Αγώνα, φορείς και κατοίκους και των αλλων περιοχών που έχουν μπει στο στόχαστρο των χρυσοθήρων, όπως είναι το Πέραμα του Έβρου, οι Σάππες της Ροδόπης και το Κιλκίς. Στο πλευρό τους ήταν επίσης σωματεία εργαζομένων, συνδικάτα, φορείς και οργανώσεις της Αριστεράς, με μαζικό και δυναμικό «παρών» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όταν ξεκίνησε η πορεία, συναντήθηκε και με τους συμμετέχοντες στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο το οποίο ήταν επίσης σε εξέλιξη εκείνη τη μέρα και έτσι μαζί με τους μαθητές, τις τοπικές ΕΛΜΕ και τους φοιτητικούς συλλόγους, πορεύτηκαν όλοι μαζί από την παραλιακή λεωφόρο Νίκης προς τον Λευκό Πύργο, σχηματίζοντας μια πορεία μεγαλύτερη ακόμη και από τις τελευταίες πανεργατικές απεργιακές διαδηλώσεις. Στο επίκεντρο των συνθημάτων ήταν φυσικά η καταστολή και ο αυταρχισμός, με τα γνωστά συνθήματα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73» ή «χούντα, ΕΛΑΣ, Αντώνης Σαμαράς» να δονούν την ατμόσφαιρα. Συνθήματα και πανό εναντίον του χρυσού, του αργού θανάτου της περιοχής και της περιβαλλοντικής καταστροφής. Συνθήματα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής και της λιτότητας.
Το σημαντικό είναι ότι όσο κι αν έχουν προσπαθήσει η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί προπαγάνδας να παρουσιάσουν τις αντιδράσεις εναντίον της «επένδυσης» στις Σκουριές ως περιθωριακό φαινόμενο και τους αντιστεκόμενους κατοίκους περίπου ως τρομοκράτες, η μαζικότητα, η μαχητικότητα και η ενιαία στάση σχεδόν όλης της τοπικής κοινωνίας άλλαξε όλη την ατζέντα. Όχι μόνο δεν αποδεικνύεται περιθωριακό φαινόμενο, αλλά αντιθέτως, η εξάπλωση των αντιδράσεων και η υιοθέτηση του παραδείγματος της Χαλκιδικής και από άλλες τοπικές κοινωνίες απειλεί την κυβερνητική συνοχή και ανάγκασε τον Α. Σαμαρά να αναδιπλωθεί και να δηλώσει πως θα επανεξεταστεί η περίπτωση των μεταλλείων στον Έβρο. Η κρατική καταστολή αντί να περιορίσει το κίνημα, ενίσχυσε τις τάσεις αντίστασης και αμφισβήτησης της πολιτικής του Μνημονίου και συσπείρωσε περισσότερες δυνάμεις σε ένα κοινό μέτωπο αντίστασης και αποτροπής των περιβαλλοντικών εγκλημάτων. Τα νέα έφτασαν και στον Καναδά, όπου ο ισχυρός άντρας της Ελντοράντο Γκολντ, Πολ Ράιτ, σε συνέντευξή του στο εθνικό δίκτυο του Καναδά CBC απέδειξε πόσο κυνικός, μακριά από την πραγματικότητα και …θαυμαστής του Σ. Κεδίκογλου είναι. Ερωτώμενος για τις ογκούμενες αντιδράσεις εναντίον των μεταλλείων της εταιρείας του και τις καταγγελίες για συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής, απάντησε λες και διάβαζε ελληνική κυβερνητική ανακοίνωση: «Οι διαδηλώσεις είναι σκηνοθετημένες, φέρνουν αναρχικούς από άλλα μέρη της Ελλάδας, βάζουν μπροστά τις γυναίκες και μετά αρχίζουν να πετάνε πέτρες. Τι θέλετε να κάνει η η αστυνομία;». Δεν θα περίμενε κανείς φυσικά να παραδεχτεί ο Π. Ράιτ ότι η ελληνική κυβέρνηση και η εταιρεία εκμεταλλεύονται τα γεγονότα της 17ης Φεβρουαρίου για να επιβάλουν τη σιωπή και το δόγμα «νόμος και τάξη». Είναι εμφανές όμως ότι η συκοφαντία και το ψέμα αποκαλύπτει περίτρανα τις δόλιες επιδιώξεις τους.
Την καλύτερη απάντηση οι Καναδοί χρυσοθήρες, οι ντόπιοι εργολάβοι και η κυβέρνηση την πήραν όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν την Τρίτη 12 Μαρτίου. Όχι μόνο στην Κομοτηνή, αλλά και στην Αθήνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο λαϊκός ξεσηκωμός συνέβαλε στο σπάσιμο της «ομερτά» της επικοινωνιακής σιωπής. Ανάγκασε τόσο τα εγχώρια μέσα της διαπλοκής να αναφερθούν, έστω και με το δικό τους τρόπο, στο ζωτικής σημασίας θέμα, ενώ οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις έτυχαν εκτεταμένης κάλυψης και φωτορεπορτάζ από πληθώρα διεθνών μέσων.
Στην Κομοτηνή το μεσημέρι της Τρίτης στο κεντρικότερο σημείο της πόλης πραγματοποιήθηκε πάνδημο συλλαλητήριο εναντίον των σχεδιαζόμενων «επενδύσεων» στη Ροδόπη. Οι εικόνες ήταν πραγματικά συγκλονιστικές. Όλη η τοπική κοινωνία ήταν παρούσα και με ιδιαίτερο χρώμα. Τα σχολεία της περιοχής έδωσαν μαζικό «παρών», όπως και η μουσουλμανική μειονότητα, που με τα δικά της πανό και συνθήματα έδωσε έναν ιδιαίτερο τόνο στη συγκέντρωση. Συνθήματα γραμμένα και φωναγμένα τόσο στην ελληνική όσο και στην τουρκική γλώσσα, αλλά με κοινό στόχο, με κοινό τόνο. «Η γη μας είναι το σπίτι μας, όχι στο χρυσό», «όχι στο χρυσό θάνατο» ή «ναι στη ζωή, όχι στο κυάνιο» ήταν κάποια από τα συνθήματα και στις δύο γλώσσες. Το συλλαλητήριο της Κομοτηνής βεβαίως είχε έντονο το θεσμικό χαρακτήρα, καθώς διοργανωτές και συμμετέχοντες ήταν οι δήμοι της περιοχής, οι επίσημοι φορείς και οι βουλευτές όχι μόνο της αντιπολίτευσης αλλά ακόμη και από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Ωστόσο, ξεχωριστή ήταν και η παρουσία της Διανομαρχιακής Επιτροπής κατά των μεταλλείων, εργαζομένων, κομμάτων και φορέων της Αριστεράς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία προσπαθεί να αναδείξει το πρόβλημα στην ολότητά του. Όχι μόνο από τη σκοπιά της προστασίας του περιβάλλοντος, αλλά ως πλευρά της συνολικής καπιταλιστικής επίθεσης για τη λεηλασία, σε συνδυασμό με τις αντιδραστικές τομές, οι οποίες βάζουν στο στόχαστρο τα εργασιακά δικαιώματα και τις κατακτήσεις και εντείνουν την καταστολή.
Το απόγευμα της Τρίτης πραγματοποιήθηκε και στην Αθήνα συγκέντρωση αλληλεγγύης στους αγώνες των κατοίκων της Χαλκιδικής και των άλλων περιοχών που πλήττονται. Η συγκέντρωση έγινε στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, όπου καλούσαν η Επιτροπή Αλληλεγγύης, σωματεία, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς και Επιτροπές Αγώνα κατοίκων περιοχών της Αττικής οι οποίες πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική κυρίως σε ό,τι αφορά των περιφερειακό σχεδιασμό και τη διαχείριση των απορριμμάτων. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της Κερατέας – Λαυρεωτικής, του Γραμματικού ή της Φυλής. Στους δρόμους της Αθήνας συναντήθηκαν οι εμβληματικοί αγώνες της Κερατέας και των Σκουριών και η πορεία κατέληξε στη Βουλή.
Όπως όλα δείχνουν, οι επιχειρήσεις άγριας καταστολής προ δεκαημέρου στην Ιερισσό έχουν γυρίσει μπούμεραγκ στην τρικομματική κυβέρνηση. Η οποία ωστόσο διά των δυνάμεων καταστολής συνεχίζει να επιδεικνύει τη βαρβαρότητά της και προέβη σε προσαγωγές κατοίκων της Ιερισσού αμέσως μετά τη διαδήλωση του Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, οι πρακτικές Γκουαντάναμο και οι παράνομες λήψεις γενετικού υλικού από «ύποπτους» που επί της ουσίας απήχθησαν, αφήνουν βαριές σκιές στην ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης αλλά και της ΕΛΑΣ. Αμέσως μετά την εισβολή στην Ιερισσό και τις τέσσερις προσαγωγές που έγιναν τη μέρα της επέμβασης, σχεδόν σύσσωμη η τοπική κοινωνία της Ιερισσού έδωσε την πρώτη απάντηση, συμμετέχοντας σε μεγάλη διαδήλωση έξω από τα δικαστήρια του Πολυγύρου, όπου ήταν προγραμματισμένη να γίνει η δίκη ακόμη τεσσάρων συλληφθέντων σε διαδήλωση το Σεπτέμβριο του 2012. Και οι δύο δίκες αναβλήθηκαν, αλλά η πιο ηχηρή απάντηση στην κυβέρνηση και στις δυνάμεις καταστολής δόθηκε το Σάββατο, ενώ οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες των κατοίκων στην περιοχή της Ιερισσού δεν σταμάτησαν όλη την εβδομάδα που έτρεχε. Το αν θα πιάσει τόπο η «ειρηνευτική πρωτοβουλία» του Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, ο οποίος είχε συγκαλέσει σύσκεψη εκτόνωσης και εγγυήθηκε τη νομιμότητα σε ενδεχόμενες νέες αστυνομικές επιχηρήσεις, μόνο η πράξη είναι ικανή να το αποδείξει. Ωστόσο η κυβέρνηση μάλλον δεν δείχνει διατεθειμένη να κάνει ούτε βήμα πίσω σε ό,τι αφορά τις Σκουριές και έτσι ο αγώνας έχει πολλούς γύρους ακόμα…
Ο λαϊκός ξεσηκωμός έφερε την κυβερνητική αναδίπλωση
Οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον των εξορύξεων χρυσού ανάγκασαν την κυβέρνηση σε εσπευσμένη αναδίπλωση. Η αποφασιστικότητα του Αντώνη Σαμαρά να παραδώσει με διαδικασίες εξπρές την περιοχή του περάματος του Έβρου στους καναδούς χρυσοθήρες, αμέσως μετά την επίθεση στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός στος Σκουριές στις 17 Φεβρουαρίου αποδείχθηκε βρυχηθμός …ποντικού. Το κίνημα αντίστασης έχει βάλει μεγάλα εμπόδια στην υλοποίηση των σχεδίων των μνημονιακών τρωκτικών, καθώς αποκαλύπτει σε όλες του τις διαστάσεις ένα τεράστιο σκάνδαλο. Η οικονομική πλευρά του ζητήματος δεν είναι καθόλου αμελητέα. Όσο κι αν προσπαθούν οι κυβερνητικοί εταίροι να ωραιοποιήσουν την κατάσταση, πουλώντας φτηνές υποσχέσεις για ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, δεν μπορούν να απαλείψουν τις σκανδαλώδεις πλευρές της υφιστάμενης σύμβασης η οποία είναι προπομπός και των υπολοίπων. Κάνουν πως ξεχνούν πως ο νυν δήμαρχος Αριστοτέλη, ο πιο ακραίος υποστηρικτής της «επένδυσης», έφυγε νύχτα από την κυβέρνηση Σημίτη φορτωμένος με ένα σωρό σκάνδαλα από το «Πόρτο Καράς» και τα μεταλλεία τα οποία ξεπούλησε αντί 11 εκατομμυρίων ευρώ, μέχρι το ξεπούλημα γαιών φιλέτων τα οποία εκτείνονταν ως την …Κρήτη. Η τότε αποπομπή του βεβαίως στο ελάχιστο δεν ωφέλησε τον Κ. Σημίτη, ο οποίος για να διασωθεί από την ολοκληρωτική κατάρρευση, έδωσε το «δαχτυλίδι» στον Γ. Παπανδρέου. Η διαπλοκή βεβαίως δεν ταράχθηκε και «κατάπιε» τις επόμενες κυβερνήσεις, ώσπου έφτασε η σημερινή η οποία είναι η πλέον πιστή υπηρέτρια της ληστρικής «επιχειρηματικότητας». Το αμαρτωλό παρελθόν και το παρόν είναι σε απόλυτη γνώση των κατοίκων ειδικά της Χαλκιδικής, οι οποίοι δεν είναι η πρώτη φορά που κινητοποιούνται.
Η διόγκωση του κινήματος αντίστασης και η διεύρυνση των αντιδράσεων έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το Μέγαρο Μαξίμου, που βρίσκεται αντιμέτωπο με μια τεράστια λαϊκή αμφισβήτηση και για το θέμα των δικαιωμάτων επί των μεταλλευμάτων και των εσόδων που θα μπορούσε να έχει το κράτος. Σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση περισσότερο με τακτικούς ελιγμούς προσπαθεί να κερδίσει χρόνο εξαγγέλλοντας τη θεσμοθέτηση δικαιωμάτων (royalties), σε αόριστο όμως χρόνο και με ασαφές περιεχόμενο. Δεν έχει διευκρινιστεί αν αυτή η δυνατότητα θα παρέχεται στο κράτος με αλλαγή του μεταλλευτικού κώδικα (ο οποίος ισχύει από την εποχή της χούντας) και εάν πράγματι συμβεί κάτι τέτοιο, με ποιους συγκεκριμένους τρόπους θα κωδικοποιηθεί στη σύμβαση με την Ελντοράντο Γκολντ, η οποία είναι ασφαλώς εν ισχύ.
Η υπαναχώρηση της κυβέρνησης την Παρασκευή 8 Μαρτίου, όταν είπε ότι θα επανεξετάσει την αδειοδότηση των ορυχείων στο Πέραμα της Θράκης, δεν πρέπει να οδηγεί σε εφησυχασμό. Ασχέτως των σκοπιμοτήτων που εξυπηρετεί και με εμφανές ότι στην παρούσα συγκυρία η κυβέρνηση δεν θα ήθελε τη διεύρυνση των μετώπων σύγκρουσης και τη γενίκευση της αντιπαράθεσης σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, εντούτοις δεν παύει να είναι μια σημαντική κινηματική νίκη. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, η κυβέρνηση αλλά και οι εταιρείες των χρυσοθήρων, μέσω αυτών των ελιγμών, προσπαθούν να βάλουν στο παιχνίδι εξωραϊσμού της πραγματικότητας δήθεν ανεξάρτητους και επιστημονικά έγκυρους φορείς καθώς και την τοπική αυτοδιοίκηση. Έτσι αφού μετέτρεψαν το ΙΓΜΕ σε ινστιτούτο φάντασμα μέσω συγχωνεύσεων, το ανασύρουν πλέον ως απολογητή της επένδυσης. Το ίδιο ασφαλώς επιδιώκει με τη διοργάνωση επιστημονικών ημερίδων, τις οποίες διοργανώνουν καθηγητές ή ολόκληρα πανεπιστημιακά τμήματα τα οποία συνδέονται με την «επιχειρηματικότητα». Ο πρώην πρόεδρος του ΙΓΜΕ μάλιστα έχει αναδειχθεί σε αγαπημένο πρόσωπο των καναλιών της διαπλοκής και εμφανίζεται σε κάθε συζήτηση που αφορά το θέμα, προπαγανδίζοντας το «αβλαβές» των επιπτώσεων και την επιτακτική ανάγκη της επένδυσης. Άποψη η οποία είναι αντίθετη με την εκτίμηση 24 τμημάτων του ΑΠΘ, καθώς και εννέα καθηγητών της Γεωπονικής Σχολής του Αριστοτελείου που αναδεικνύουν τους κινδύνους από τη λειτουργία των ορυχείων για τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, τα δάση και τη μελισσοκομία. Το ΙΓΜΕ αναφέρει σε ανακοίνωσή του αμέσως μετά τους λεονταρισμούς του Α. Σαμαρά για το θέμα του Περάματος: «Το ΙΓΜΕ, με βάση τις τελικές μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων που εγκρίθηκαν από το αρμόδιο υπουργείο και την εμπεριστατωμένη υδρογεωλογική μελέτη που έκανε το ίδιο στην περιοχή των Σκουριών, υποστήριζε και υποστηρίζει κατηγορηματικά ότι η επένδυση αυτή, καθώς και η επένδυση στο Πέραμα Θράκης πρέπει να προχωρήσουν άμεσα, γιατί έχουν μια σημαντική επίδραση στη γενικότερη οικονομία της χώρας και στην ανάπτυξη των τοπικών περιοχών». Ειδικά για τις Σκουριές, το ΙΓΜΕ «καταδικάζει τις ενέργειες που εξέθεσαν διεθνώς τη χώρα μας και θυμίζουν γεγονότα σε τριτοκοσμικές χώρες». Βλέπουμε δηλαδή, τα υπολείμματα του ΙΓΜΕ να μιλούν σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος…
