(φώτο: Στέλιος Στεφάνου)
γράφουν: Δημήτρης Σταμούλης
Κώστας Πετροβίτσος
Ηταν εντυπωσιακή αλλά και αποκρουστική η ενορχηστρωμένη προσπάθεια όλων των μέσων …εξημέρωσης της κοινής γνώμης να συντρίψουν με κάθε τρόπο τους αγωνιστές του Mετρό και πρωτίστως τον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων στη λειτουργία (ΣΕΛΜΑ), Αντώνη Σταματόπουλο, που δεν μάσαγε τα λόγια του, ούτε χτύπαγε προσοχές μπροστά σε Τρέμηδες και Πρετεντέρηδες. «Ο πρώην Πασόκος, μαρμαράς του μετρό» και «το πρακτορείο ΟΠΑΠ είναι της κόρης μου» ήταν μόνο δύο χαρακτηριστικοί τίτλοι από το Πρώτο Θέμα. Το «έγκυρο» Βήμα έγραψε «Ο μαρμαράς που “πάγωσε” την Αθήνα» και το …αποκαλυπτικό Έθνος «Από τον Τρότσκι, στο διορισμό και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ»!
Δεν διεκδικούν καμία πρωτοτυπία. Στις ΗΠΑ αλλά και στη Βρετανία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν ολόκληρα βιβλία, πανεπιστημιακές μελέτες, έρευνες εργοδοτικών οργανώσεων και ιδιωτικών ή κρατικών αστυνομικών υπηρεσιών, για την αντιμετώπιση και το τσάκισμα των μαχητικών συνδικάτων και των πρωτοπόρων συνδικαλιστών με τη χρήση της συκοφαντίας, της προβοκάτσιας και της ψευδολογίας κατά συρροή. Ο χαφιεδισμός, το «σκάλισμα» της ιδιωτικής ζωής, η σκανδαλοθηρία, ο ιδεολογικός στιγματισμός είναι ορισμένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Στην επίθεση κατά του Αντώνη Σταματόπουλου είδαμε μόνο ορισμένα απ’ αυτά να χρησιμοποιούνται.
Κι αν στην περίπτωση του «αντάρτη» προέδρου των εργαζομένων στο Μετρό δεν μπόρεσαν να βρουν και τίποτα σοβαρό να πουν, δεν αποκλείεται σε άλλα συνδικάτα (όπως για παράδειγμα σε αυτά των υπό ιδιωτικοποίηση εταιρειών) να βρουν διάφορα μελανά σημεία από το παρελθόν, που πρασινογάλαζοι υποταγμένοι συνδικαλιστές, μαζί με τις διοικήσεις και τις κυβερνήσεις μαζί διαμόρφωσαν. Εάν τολμήσουν σήμερα να αντισταθούν στο ξεπούλημα της ΔΕΗ ή της ΕΥΔΑΠ ή του ΟΣΕ είναι σίγουρο ότι οι αμαρτίες του καθεστωτικού συνδικαλισμού θα βγουν στο προσκήνιο. Όχι βέβαια για να αντιμετωπιστούν πραγματικά, αλλά για να σπιλωθεί συνολικά η εργατική αντίσταση.
Παρόλ’ αυτά, στις σημερινές συνθήκες η προσπάθεια των καθεστωτικών μέσων και των έμμισθων οργάνων τους να απαξιώσουν στη λαϊκή συνείδηση πρωτοπόρους αγωνιστές και ασυμβίβαστους με τη σημερινή αθλιότητα εργαζόμενους δεν έχει τα αποτελέσματα που αναμένουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και μετά την επιστράτευση των απεργών του Μετρό, πολλοί επιβάτες τους έδιναν συγχαρητήρια για τον αγώνα τους, καθώς έβλεπαν σε αυτόν τις προσπάθειες να βρουν δικαίωση και τα δικά τους αιτήματα για δουλειά, μισθούς, κατοικία, για μια αξιοπρεπή ζωή και όχι για έναν αργό θάνατο, όπως έχει καταδικάσει η σημερινή πολιτική εκατομμύρια εργαζόμενους, νέους και συνταξιούχους.
Η αλληλεγγύη που έδειξαν πολλά σωματεία, και μεγάλα τμήματα του μαχόμενου εργατικού κινήματος στον αγώνα του Μετρό ήταν πολύ σημαντική, γιατί χωρίς αυτή δεν θα είχε ξεδιπλωθεί ένας επικίνδυνος αγώνας για το σύστημα, ούτε θα είχε ξεμπροστιαστεί η σημερινή τρικομματική κοινοβουλευτική χούντα.
Δ.Σ
Το δικαίωμα στην απεργία, η δυνατότητα του εργαζόμενου να διεκδικεί συλλογικά κόντρα στην «ατομική» διαπραγμάτευση που ισοδυναμεί με εργοδοτική ισοπέδωση, αμφισβητείται ευθέως στην Ελλάδα των μνημονίων και της σύγχρονης κοινοβουλευτικής χούντας του κεφαλαίου. Η μανιώδης επίθεση στους απεργούς του Μετρό δεν είναι ένας απλός εκτροχιασμός του συστήματος, ούτε μια υπερβολή του, είναι ο νόμος στη νέα εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που βιώνουμε.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο την τελευταία εβδομάδα περίσσεψαν οι αποφάσεις για παράνομες και καταχρηστικές απεργίες από τα δικαστήρια – απεργοδικεία, που στήνονται κατά συρροή από την κυβέρνηση και την εργοδοσία, με πιο εμβληματικές αυτές του Μετρό, του ΗΣΑΠ και του Τραμ, αργότερα των λεωφορείων του ΟΑΣΑ και εσχάτως των εφημερίδων Έθνος και Ημερησία, επειδή οι δημοσιογράφοι του Μπόμπολα επιχείρησαν να αντιδράσουν απεργιακά ενάντια σε τρεις απολύσεις στην Ημερησία. Κορυφαία βέβαια στιγμή καταστολής από όλο το σύστημα εξουσίας της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, την κυβέρνηση, τα δικαστήρια, την αστυνομία και βέβαια, τα ΜΜΕ, ήταν η επιστράτευση των απεργών στο Μετρό επειδή τόλμησαν να αντιδράσουν αποφασιστικά, με διάρκεια και προπαντός διάθεση και απαίτηση να νικήσουν. Αυτό ήταν που εκτράχυνε τις αντιδράσεις της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού, που όρμησαν λυσσασμένα να κατασπαράξουν ένα επιχειρησιακό σωματείο 1.300 μελών.
Στη γραμμή άμεσης καταστολής κάθε αντίστασης εντάσσεται και η πρωτοφανής αγριότητα με την οποία αντιμετώπισαν τα ΜΑΤ κατ’ εντολή του υπουργού Εργασίας Βρούτση, τους 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ που μπήκαν στο υπουργείο, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις υπουργικές δηλώσεις ότι το ασφαλιστικό σύστημα έχει οικοδομηθεί στη βάση των …πελατειακών σχέσεων! Άμεσα πολλαπλασιάστηκαν οι δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από το υπουργείο, που απώθησαν με μεγάλη αγριότητα, ξύλο και χημικά τους εκατοντάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ που είχαν ήδη συγκεντρωθεί έξω από το υπουργείο, στέλνοντας στο νοσοκομείο οκτώ από αυτούς. Στη συνέχεια συνέλαβαν όλους τους συνδικαλιστές όταν εξήλθαν από το υπουργείο και τους οδήγησαν στη ΓΑΔΑ. Η απάντηση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ ήταν η διοργάνωση μεγάλης συγκέντρωσης έξω από το άντρο καταστολής της ΓΑΔΑ, στην οποία συμμετείχαν και ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι, φώναζαν συνθήματα κατά της κυβερνητικής και κρατικής τρομοκρατίας και απαίτησαν την απελευθέρωση των συλληφθέντων. Η μαραθώνια συγκέντρωση κράτησε μέχρι τις 11 το βράδυ. Οι 35 συλληφθέντες κρατήθηκαν προκλητικά όλο το βράδυ και οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα την Πέμπτη το πρωί. Έξω από την Ευελπίδων είχε συγκεντρωθεί και πάλι πλήθος κόσμου, ύστερα από κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Τελικά το μεσημέρι αφέθηκαν ελεύθεροι, αφού τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες.
Η κλιμάκωση της κρατικής και κυβερνητικής βίας κατά αγωνιστών, δείχνει ότι τα επιτελεία του συστήματος (στο εσωτερικό και στο εξωτερικό) φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι, τον εργατικό παράγοντα στο δρόμο, στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Γι’ αυτό και επιχειρούν να σταθεροποιήσουν την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και την άθλια συγκυβέρνηση, να ανακόψουν τη λαϊκή αγωνιστική δυναμική του προηγούμενου διαστήματος, για να προχωρήσει απρόσκοπτα το καταστροφικό σκληρά ταξικό «πρόγραμμα» των μνημονίων και της καπιταλιστικής επίθεσης.
Η προσπάθεια σταθεροποίησης βασικά προϋποθέτει μια ολομέτωπη επίθεση κυβερνητικής, κρατικής και παρακρατικής βίας, ένα αντιδραστικό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, με σημαία «το νόμο και την τάξη». Πώς αλλιώς θα περάσουν αναίμακτα –για το σύστημα βέβαια, όχι για τον αγωνιζόμενο λαό– και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα (με κατάργηση ουσιαστικά ακόμα και των κοινοβουλευτικών κανόνων), τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα;
Γι’ αυτό, πρώτιστο μέλημα είναι να αφαιρεθεί η πρωτοβουλία των κινήσεων από το εργατικό λαϊκό κίνημα, να απομονωθούν ταχύτατα όλοι οι αγώνες που μπορεί να ξεφύγουν από τα «καθιερωμένα όρια» και να χτυπηθούν αλύπητα.
Η πρόσφατη απόφαση για την επιστράτευση των απεργών του Μετρό ωστόσο ξεπέρασε κάθε επίφαση «συνταγματικής νομιμότητας». Η επίδοση των φύλλων επιστράτευσης από …ασφαλίτες δεν είναι τυχαία επιλογή, αλλά σηματοδοτεί τη νέα εκδοχή του θωρακισμένου αστυνομικού κράτους. Να θυμίσουμε ότι μέχρι και το Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά το πρόσφατο παρελθόν (απόφαση 1623 του 2012) είχε κρίνει ότι το μέτρο της πολιτικής στράτευσης απεργών είναι συνταγματικά νόμιμο όταν υπάρχει απειλή κινδύνου σε βάρος της δημόσιας υγείας ή έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων και ειδών πρώτης ανάγκης. Σύμφωνα με το ΣτΕ, η πολιτική επιστράτευση είναι συνταγματική και νόμιμη όταν γίνεται για να προστατευθεί η δημόσια υγεία σημαντικής μερίδας του πληθυσμού, ακόμη και όταν η επίταξη γίνεται για αόριστο χρονικό διάστημα, μεγαλύτερο από όσο είναι αναγκαίο. Αυτό ήταν πάντα το «επιχείρημα» για να χτυπηθούν αγώνες στην υγεία ή τους ΟΤΑ. Οι άλλες δύο περιπτώσεις όπου το αστικό Σύνταγμα προβλέπει επιστράτευση είναι όταν πρόκειται για τις ανάγκες άμυνας της χώρας ή τις κοινωνικές ανάγκες από θεομηνία. Προφανώς όλα αυτά ήταν …λεπτομέρεια για την κυβέρνηση που έντυσε στο χακί τους απεργούς του Μετρό.
Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΔΗΜΑΡ ασφαλώς δεν είναι η μόνη που έχει προχωρήσει στο πιο ακραίο μέτρο καταστολής ενός επικίνδυνου απεργιακού αγώνα. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν στο ιστορικό τους τέτοιες αποφάσεις.
Το 1983 η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου είχε επιστρατεύσει τους οδηγούς – ιδιοκτήτες βυτιοφόρων, η επόμενη κυβέρνηση Παπανδρέου το 1987 επίταξε τους χειριστές και τους μηχανικούς της Ολυμπιακής Αεροπορίας, πριν προλάβουν να απεργήσουν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη της ΝΔ, το 1991, επίταξε τους εργαζομένους στην ΕΑΣ (τα «μπλε» λεωφορεία) για να σταματήσει τις απεργίες τους ενάντια στο ξεπούλημα των αστικών συγκοινωνιών. Μια άλλη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, το 2002, επιστράτευσε τους ναυτικούς για να σπάσει την παρατεταμένη απεργία της ΠΝΟ. Το 2006, ο Κώστας Καραμανλής και η ΝΔ, επιστράτευσαν και πάλι τους ναυτεργάτες. Επιστράτευση έκανε δύο φορές, ποιος άλλος, και η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, το 2010 σε φορτηγά και βυτιοφόρα και το 2011 σε απεργούς της ΠΟΕ-ΟΤΑ, με έκδοση 7.500 φύλλων επιστράτευσης και απόπειρα χρήσης ιδιωτικών εταιρειών, που κατέληξε ωστόσο σε φιάσκο.
Βέβαια, η κυβερνητική εξουσία πριν φτάσει στην επιστράτευση χρησιμοποιεί ιδιαίτερα τη γνωστή δικαστική ρετσέτα των «παράνομων» και «καταχρηστικών» απεργιών. Άλλωστε, το σύστημα έχει προβλέψει την θωράκισή του και σε αυτό το επίπεδο, αφού ο νόμος προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες για να δώσει καθεστώς νομιμότητας σε μια απεργία, όπως η γνωστοποίησή της –και των αιτημάτων της– 24 ώρες πριν στον εργοδότη, η διάθεση προσωπικού ασφαλείας κ.ά. Επίσης, οι περισσότερες απεργίες κηρύσσονται από τα δικαστήρια και ως καταχρηστικές, αφού η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας υπόκειται στους περιορισμούς τόσο του άρθρου 25 παρ. 3 του Συντάγματος όσο και του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα που «ελέγχουν» το δικαίωμα της απεργίας κατά πόσο «υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλει η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο κοινωνικός σκοπός του δικαιώματος». Με ποια στοιχεία γίνεται ο «έλεγχος»; Με τη «στάθμιση των αντιτιθέμενων συμφερόντων των απεργών και του εργοδότη», το «το μέγεθος των ζημιογόνων συνεπειών τις οποίες προκαλεί στον εργοδότη και το κοινωνικό σύνολο» και την «προφανή ή μη δυσαναλογία μεταξύ της ζημίας της επιχείρησης και της αναμενόμενης ωφέλειας των απεργών»!
Η κυβερνητική – κρατική επίθεση ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα γίνεται λοιπόν με παλιά αλλά και με νέα όπλα. Αποτελεί βασικά μια προετοιμασία όλου του αστικού πολιτικού συστήματος για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιστάσεων, των «άγριων απεργιών» και των κοινωνικών εξεγερτικών τάσεων, μια προληπτική αντεπαναστατική οχύρωση απέναντι στις επαναστατικές τάσεις που εγκυμονεί η εποχή μας. Ταυτόχρονα, η συγκυβέρνηση με τη γραμμή του «νόμου και της τάξης» προσπαθεί να συγκροτήσει αντιδραστικές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες με στρώματα που στην περίοδο της κρίσης και μπροστά στο βάραθρο της κοινωνικής καταστροφής, έλκονται από τη λογική του αστυνόμου. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση προσπάθησε να ενεργοποιήσει και τον κοινωνικό αυτοματισμό, με μέτρια όμως αποτελέσματα.
Δ. Σ
Η αυλαία άνοιξε, το κυρίως έργο έρχεται
Ηταν αναμφίβολα μια απεργία που τάραξε τα νερά της κοινωνίας. Ξεκίνησε γιατί οι εργαζόμενοι πολύ απλά δεν ήθελαν και δεν άντεχαν νέες μειώσεις στους μισθούς τους. Γιατί υπεράσπιζαν τη συλλογική τους σύμβαση. Τι πιο απλό, τι πιο καθαρό. Η διαφορά είναι ότι δεν έχαψαν το τυράκι της «εξαίρεσης», ότι αποφάσισαν να μην «παζαρέψουν» σε συνεργασία με τον υπουργό, αλλά να παλέψουν.
Η μία μέρα έφερνε την άλλη. Η απόλυτη συμμετοχή της μιας ημέρας γινόταν το εφαλτήριο για την επόμενη. Και έτσι η απεργία πήρε χαρακτηριστικά διάρκειας. Ένα αγωνιώδες ερώτημα γυρόφερνε στα μυαλά των ανθρώπων. «Πού είναι οι άλλοι; Πόσο θα αντέξουμε μόνοι μας;».
Αληθινά ερωτήματα και κρίσιμα. Πού ήταν λοιπόν οι «άλλοι»; Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στις συγκοινωνίες αποκοίμιζε εδώ και καιρό τους εργαζόμενους, διαδίδοντας ότι είναι σε διάλογο με το υπουργείο για την «εξαίρεση» των συγκοινωνιών από το «ενιαίο μισθολόγιο». Σε διάλογο! Με τους κυρίους Στουρνάρα, Χατζηδάκη και Σαμαρά. Ναι, αυτούς τους ίδιους που λίγες ημέρες μετά ορκίζονταν με όλο τον σαδισμό του χορτασμένου και όλη την υπεροψία της εξουσίας ότι «δεν πρόκειται να εξαιρεθεί κανένας από το ενιαίο». Δεν θα εξαιρεθεί κανένας από τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Και έτσι, με μια περίεργη αντιστροφή της πραγματικότητας, αντί οι «συνδικαλιστικές ηγεσίες» των άλλων συγκοινωνιών να πιέζουν το ΣΕΛΜΑ να κρατήσει γερά, για να βάλουν τους κλάδους τους σε αγώνα, το πίεζαν να σταματήσει! Τέτοια ηγεσία!
Έτσι γεννήθηκαν τα καλέσματα του ΣΕΛΜΑ στους «εργαζόμενους, τους συνδικαλιστές και τα σωματεία» που θέλουν πραγματικά να παλέψουν. Έτσι γεννήθηκαν οι συνελεύσεις της αλληλεγγύης και του κοινού αγώνα. Δύο μεγάλες τέτοιες συσκέψεις – συνελεύσεις πραγματοποιήθηκαν, που αποτέλεσαν έναν καθοριστικό παράγοντα για το σπάσιμο της απομόνωσης, τη «διάχυση της απεργίας» στις υπόλοιπες συγκοινωνίες, την ανάπτυξη της μαζικής και μαχητικής αλληλεγγύης.
Σε αντίθεση με την άμεση, μαχητική ανταπόκριση εκατοντάδων εργαζόμενων και δεκάδων σωματείων και συνδικαλιστών, η σύσκεψη του «Συντονιστικού» που έγινε την Τρίτη στις 22 Ιανουαρίου αποφάσισε μία στάση εργασίας για την Τρίτη 29 Ιανουαρίου (!) και 24ωρη απεργία την Πέμπτη 31 Ιανουαρίου, με συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Άλλωστε, μέχρι τότε οι εκπρόσωποί τους δεν είχαν κάνει τον κόπο να εμφανιστούν από το αμαξοστάσιο, κρατώντας απόσταση από την απεργία.
Η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα. Η απεργία δεν είχε την «κάλυψη» ούτε της γραφειοκρατίας, ούτε την ενεργή στήριξη της Αριστεράς. Ξέφευγε από τα «καθιερωμένα». Έπρεπε και μπορούσε να χτυπηθεί. Την επόμενη ημέρα η απεργία κηρύχθηκε παράνομη! Κήρυξαν ανοιχτό πόλεμο. Λύσσαξε η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ των εργολάβων. «Είστε παράνομοι! Πρέπει να εφαρμόσετε τον νόμο. Αλλιώς θα παταχθείτε».
Οι αποφάσεις για συνέχιση της απεργίας δεν ήταν απλές. Υπήρχε όμως μια φλόγα που κράταγε. Ο κόσμος «δεν χαμπάριαζε». Η αλληλεγγύη ισχυρή. Ο κόσμος, «οι επιβάτες», ταλαιπωρούνταν βέβαια, αλλά η ταλαιπωρία τους δεν «μέτραγε» μπροστά στη δυστυχία που τους οδηγεί η κυβέρνηση. Στους απεργούς του Μετρό έβλεπαν αυτούς που είχαν την δύναμη να κοντράρουν και γι’ αυτούς. Ο καθαρός, λιτός, εργατικός και μαχητικός αντικυβερνητικός λόγος, που δεν «μάσαγε τα λόγια του» μπροστά στους τηλε-εισαγγελείς, που έβαζε πάνω από όλα την τάξη του, που έλεγε φωναχτά αυτά που οι άνθρωποι ψιθυρίζουν στα καφενεία, κέρδιζε τις καρδιές των ανθρώπων. Ο απλός, λαϊκός κόσμος ήταν με το Μετρό ό,τι και να λένε τα καθάρματα της εξουσίας και οι λακέδες τους στα ΜΜΕ.
Έτσι φτάσαμε στην επιστράτευση! Στην επίδειξη πυγμής. Στο αυτοκρατορικό διάγγελμα του Αντωνάκη. «Δεν θα επιτρέψω…». Άντε ρε… Μίλησε ο αχυράνθρωπος των υπαλλήλων της τρόικας. Όπως κάνει τον τελευταίο καιρό απέναντι στους φτωχούς που παλεύουν για το μεροκάματο, την ίδια ώρα που «κάθεται στα 4» (κατά τον πρώην βουλευτή του Ν. Νικολόπουλο) απέναντι στην τρόικα.
Τότε υπήρξε ένα ακόμα παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός. Νέκρωσαν όλες οι συγκοινωνίες! Στη συνέλευση της ΕΘΕΛ τινάχτηκε το Τιτάνια στον αέρα! Και μαζί τα τρόλεϊ και ο προαστιακός και το τρένο… Έτσι γεννιούνται οι πικρές σκέψεις. Αν η απεργία είχε ξεκινήσει συντονισμένα. Αν η ΓΣΕΕ, το ΕΚΑ δεν έκαναν το κορόιδο. Αν η Αριστερά δεν εμφανιζόταν μετά την επιστράτευση… Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν βγαίνει ο κόσμος στον δρόμο. Έλα ντε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν εμφανίστηκε πρότεινε μια γραμμή «διαλόγου». Σε μια απεργία που τόλμησε να τα βάλει στα ίσα με τη «χούντα», δείχνοντας πόσο μακριά από τις ανάγκες του κινήματος τον οδηγεί ο «κυβερνητικός ρεαλισμός». Το ΚΚΕ από την άλλη είχε μια τυπική συμμετοχή πριν την επιστράτευση, κινούμενο μέχρι τότε στον σχεδιασμό της γραφειοκρατίας. Αλλά χρησιμοποιεί δυστυχώς και επιχειρήματα του αντίπαλου. Καλά να λες ότι «έλειπε από το σχέδιο ο ενιαίος συντονισμένος αγώνας με τους άλλους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες», όταν έχεις κάνει τα πάντα για να …μην υπάρξει. Αλλά όταν γράφεις «δεν φτάνει η όποια αγωνιστική θέληση ορισμένων ηγεσιών, προσώπων ή ομάδων, πολύ περισσότερο όταν υποτάσσουν τους αγώνες σε ορισμένους επικοινωνιακούς, συγκυριακούς ή μικροπολιτικούς στόχους» (από την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ), τότε σύντροφοι, χρησιμοποιείτε τα επιχειρήματα του Μάνεση, ότι η απεργία στην Χαλυβουργία έγινε για «μικροπολιτικούς λόγους» του ΚΚΕ. Μην τυφλώνεστε από τη αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς.
Μπορεί η απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να μην μπόρεσε να πάει παραπέρα. Ένα ολόκληρο σύστημα έπεσε επάνω στους εργαζόμενους και την ηγεσία του συνδικάτου τους. Μαθαίνουμε όλοι.
Την «άλλη φορά» θα είμαστε πιο οργανωμένοι.Ήδη στην τελευταία συνέλευση της ΕΘΕΛ, μετά από 5,5 μέρες απεργίας και παρά την τρομοκρατία της «επίταξης», μεγάλα κομμάτια των εργαζόμενων συντάχθηκαν με την πρόταση της συνέχισης της απεργίας διάρκειας ξέροντας ότι θα μπορούσαν και να «επιταχθούν». Η «άλλη φορά» είναι κοντά!
Γιατί νοιώθουμε επιταγμένοι, αλλά όχι υποταγμένοι!
Κ. Π
